गझल

कधी मध्यम कधी पंचम,सुरांचा साज अलबेला
किती समतोल आहे हा,तुझा अंदाज अलबेला!

मनाचा वेगही अाता अनावर वाढला आहे
मला हाकारतो आहे तुझा आवाज अलबेला!

असे भरतेस काजळ तू तुझ्या डोळ्यांत बंगाली
निशाणा बांधतो कोणी निशाणेबाज अलबेला!

फुलांचे अंग मोहरते,तुझ्या केसांत शिरताना
असावा स्पर्शही कोमल किती निर्व्याज अलबेला!

लिहावे वाटते तेंव्हा सतत दिसतेस तू मजला
कसा गझलेमध्ये बांधू सखीचा बाज अलबेला!

कुणी का पाहिला होता?गुलाबी रंग पुनवेचा!
मला तर वाटतो आहे खरा मी आज अलबेला!

—सत्यजित

मौनात काळजाला जी आर्त हाक जाई
शब्दातल्या छटेचा पारा उधाण जाई

शब्दात वार नाही, ना त्यास धार काही
का रक्त सांडतो जो, वाचावयास जाई

शब्दात सत्य जेव्हां, तेव्हां न दाद काही
शब्दात जो दिखावा, उत्स्फूर्त दाद जाई

जेव्हा कधीच कोणी, बोलावयास नाही
एकांत शब्द काही, शोधावयास जाई

शब्दात भेटती जे, ते अर्थ अंतरीचे
भेटीत अंतरीच्या, न्हाहून प्राण जाई
... संदीप लेले

नजर टाळणे..पण पहाणे..नवल!
तुझे लाजणे अन् बहाणे..नवल!

मला जाग आली सुगंधी किती!
तुझे अत्तराचे नहाणे...नवल!

जुनी वाट हरवून गेली तरी
तुझे रोज येणे नि जाणे..नवल!

कुणी पारधी ना कधी भेटला
कुणी साधले हे निशाणे..नवल!

कुणी हात सोडून अर्ध्यावरी
बरे घेत आहे उखाणे..नवल!

—सत्यजित

रानात पाखरांची..चर्चा अफाट झाली
उगवेन सूर्य आता ही रात्र दाट झाली!

फांदीवरुन कानी येतात सूर काही
मी ऐकतो भुपाळी जी चिवचिवाट झाली!

गेला चुकून ताफा येथून राजशाही
इतक्यात राजरस्ता ही पायवाट झाली!

आता नव्या युगाची कविता नवी लिहूया
भरपूर आजवर नुसती काटछाट झाली!

फिरतोय स्वप्नवेडा..किरणे धरुन हाती
निद्रिस्तश्या जगाची,झाली..पहाट झाली!

—सत्यजित

ये,बैस ना जराशी,कर बात चांदण्याची
दररोज येत नाही ही रात चांदण्याची!

हिणवून काल मजला,गेलाय चंद्र रात्री
दे दाखवून त्याच्या औकात चांदण्याची!

कळतेय ना मलाही,होतो उशीर आहे
कवळून जा उराशी तादात चांदण्याची!

येतेस तू अताशा,स्वप्नात रोज माझ्या
स्वप्नांत भेट होते साक्षात चांदण्याची!

स्वप्नांत चांदण्याच्या,गेल्या कितीक राती
घेवून रात ये तू दारात चांदण्याची!

आलीस ना छतावर झटकून केस ओले?
शहरात होत आहे बरसात चांदण्याची!

—सत्यजित

बागडावे वाटले की बागडावे तू...
मी फुलांना पाहिले की आठवावे तू!

मी पिसे पिंजून माझी बांधले घरटे
पाखरा,अलवार या घरट्यात यावे तू!

मी गुलाबी पाकळ्यांची हौस पुरवावी
अन् फुलांचे देह ओले पेटवावे तू!

मी तुझा उल्लेख टाळावा म्हणालो की
शेवटी मक्त्यात नामी आढळावे तू!

एवढा असतो रुमानी कोणता शेवट?
पत्र माझे चुंबनांनी चुर्गळावे तू!

—सत्यजित

निखळून स्वप्न एखादे गालावर येते तेंव्हा
मी नाव टाळतो ज्याचे,ओठावर येते तेंव्हा!

मी वादळातही करतो,मौजे मौजेची स्वारी
ओढाळ नाव भरकटते,काठावर येते तेंव्हा!

ती जाता सहजच म्हणते,'स्वप्नात आज मी येते'
हलकेच झोपही माझ्या,डोळ्यावर येते तेंव्हा!

सोसून कसा सोसावा! हा भार सुगंधी कोणी
निष्णात कळीही कच्च्या देठावर येते तेंव्हा!

हे आता उमगत आहे,माझीच गझल आहे 'ती'
ती उत्तर मागत नाही,प्रश्नावर येते तेंव्हा!

—सत्यजित

नको तेच ते तू दुबारा करु
हवा देउनी मज निखारा करु!

भिजू दे मला तू मिठीशी तुझ्या
पुन्हा पावसाला इशारा करु!

नको मोकळे केस झटकून तू
इथे चांदण्याचा पसारा करु!

खुले केस पाठीवरी सोड ना
खुळ्या मोगऱ्याचा पिसारा करु!

तुझ्या पाउली चंद्र उतरेल तो
कसा मी मला सांग तारा करु!

सखे लाट अनिवार होवून,ये
अता थेंब-थेंबा किनारा करु!

शमावी क्षणातच जिथे वादळे
घराला मनांचा उबारा करु!

—सत्यजित

नजरोंको चुराकर वो,इस तौर से चलते हैं
कुछ हमभी मचलते हैं,कुछ वो भी मचलते हैं

मुमकिन है महोब्बतभी,गर चांद वो ला दो तो
ये चांदके 'टुकडे' तो,बगियामें टहलते हैं

जुगनूंकी तरह यादें..हमको यूं जलाती है
शम्मोंको बुझाकर हम,पुरजोर पिघलते हैं

इनकार तो था लेकिन,नजरें वो झुकायें थे
ये दौर है दुनियाका..पलभरमें बदलते हैं

इन फूलोंकि दुनियामें,हम 'भंवरे' के मानिंद
इस फूलसे निकले तो,उस फूल पे चलते हैं

—भंवर गुनगुन

(हिन्दीतील माझा पहिला प्रयत्न!)