कधी हसणे,कधी रुसणे..हजारो बाज गझलेचे...
तुला सांगू किती नखरे? किती अंदाज गझलेचे!
तिने नजरेत बाणांचा निशाणा बांधला आहे
कशी टाळू नजर! डोळे..निशाणेबाज गझलेचे!
जगाला द्यायला बाकी न दुसरे राहिले काही
मला मंजूर सारे कर्ज सारे व्याज गझलेचे!
मलाही साद देणारे कुणी होते,अता कळते...
कधी मी ऐकले होते मुके आवाज गझलेचे!
जशी सुचते तशी लिहितो,जरा शृंगार तू तिजला
तुझ्या ओठातुनीे यावे सुरीले साज गझलेचे!
—सत्यजित
कोवळे काही ऋतू अंगावरुन गेले...
मोहराने रान सारे बावरुन गेले!
लालिमा चढला कसा शब्दांस आज माझ्या?
गीत माझे कोणत्या ओठावरुन गेले!
राहिले आहेत काटे सोबतीस,बाकी
पाकळ्यांचे झुंड या देठावरुन गेले!
हे कसे आले अचानक या नदीस भरते?
दोन तृष्णे'चे बळी काठावरुन गेले!
वेदनेवर वासना जेथे उभार घेते
शब्द माझे आज त्या कोठ्यावरुन गेले!
—सत्यजित
पुन्हापुन्हा मी क्षणोक्षणी सावरू कशाला
उगाच ऐना बघून मी मोहरू कशाला
पुन्हा नभावर जरा दिसावी उनाड स्वप्ने
तुझे पसारे घडोघडी आवरू कशाला
तिला जरासा हवा अबोला रुसावयाला
जुनीच आहे सवय तिची बावरू कशाला
असे कसे बोलणे सखीचे मला कळेना
जरी तिचे वागणे दुटप्पी स्मरू कशाला
अजून सुद्धा तिच्याविना मी जगेन म्हणतो
जुनीच स्वप्ने पुन्हा अता वापरू कशाला
मरण मनोहर प्रिये तुझ्यासह असेल नक्की
तुझ्याविनाही जगेन मी घाबरू कशाला
जगावयाला हवे कशाला नवे बहाणे
सुखे तुझ्या सोबतीतली ठोकरू कशाला
प्रेरणा : यारहो ...
दादाश्रींची विनम्र माफी मागुन ..... अर्ज़ किया है ....
ह्या उन्हाचा जोर आहे वाढलेला यारहो
शोधुया नजदीक साधा एक बियर बार हो
ड्रॉट ज्या त्या ब्रॅन्ड्ची तिथलीच बॉटल चांगली
पण अता चालेल काही फक्त असु दे गार हो
मागवा चकली चना अन हाफ चीकन तंदुरी
कावळ्यांना भूक आहे लागलेली फार हो
ती म्हणाली सोड तू जमणार नाही आपले
दावले "जमवून" मग "ठरवून" वारंवार हो
एकदा केसांस वेडे मोकळे सोडून बघ
नेत्रसुख असती गडे हे झाकले उभार* हो
दुष्मनांचा जोर आहे वाढलेला यारहो
जीव माझा आरशावर भाळलेला यारहो
बोर जिथल्या गावची तिथलीच बाभळ अंगणी
संग काट्यांचा मलाही भावलेला यारहो
पिंड कुठल्या वासनांचा राहिला मागे इथे?
कावळ्यांनी दंभ माझा टाळलेला यारहो
ती म्हणाली सोड तू जमणार नाही आपले
मी दुरावा मस्तकावर माळलेला यारहो
कोण तो वेडा भिकारी रोज हाका मारतो
प्राक्तनाने आरसा मज दावलेला यारहो
एकदा केसात वेडे वीज तू माळून बघ
बोल मग श्रृंगार मीही टाळलेला यारहो !
हंस कुठला? कोण कागा? वाद भलते वाढले
मी पुरावा सुज्ञतेचा जाळलेला यारहो
पानगळीचा मौसम येतो,उगाच होते सळ-सळ नुसती...
आठवणींचा कप्पा म्हणजे,जुनी-जुनेरी अडगळ नुसती!
काळ गतीचा वेडा असतो,क्षणात घेतो वळणे नवखी...
वाट कुणाची पाहत नाही,जमात त्याची भटकळ नुसती!
ओळख झाली केंव्हा,कोठे?कधीतरी हे आठवताना...
एकांताचे पडते कोडे... समोर दिसते वर्दळ नुसती!
जेंव्हा जेंव्हा ती आठवते,उगाच स्मरते काही-बाही...
ओठावरती श्रावण फुलतो,उरात होते जळ-जळ नुसती!
मोहरलो होतो तेंव्हाचा..ऋतू मनाने जपला आहे...
घमघमते बघ अजून माझी,फुलावाचुनी ओंजळ नुसती!
—सत्यजित
कोण जाणे रोज ओझे जीव कसले वाहतो
बंद डोळ्यांनी सुखाचे भोग फसवे भोगतो
वाट चुकलेली कदाचित मागल्या वळणावरी
मी नवा उत्साह लेवुन गांव दुसरे शोधतो
अंबराची सांगता महती मला का सारखी
मी इथे मातीतुनी दररोज इमले बांधतो
सावजाला ठाव असते नाव व्याधाचे इथे
प्राण घेताना बळीचे आर्त डोळे टाळतो
साधले तर वार कर या काळजावरती सखे
अन्यथा मी पाठ फिरवुन नयन हलके झाकतो
© विशाल विजय कुलकर्णी
*******************
पोर वेडी पोट पकडुन झोपते
माय दिसता भूक विसरुन नाचते
देव सांगा राहतो कुठल्या घरी?
बंद दाराच्या गजातुन शोधते
एकदा भेटायचे बाबा तुला
पत्र कोरे रोज हटकुन टाकते
ग्राहकांची नेहमी गर्दी तिथे
पोर आहे..., माय विनवुन सांगते
भूक त्यां डोळ्यात आहे दाटली
वेळ थोडा पदर पसरुन मागते
भाकरीचा चंद्र द्या हो ईश्वरा
त्याचसाठी देह वाटुन टाकते
रोज आत्मा खर्चते माझाच मी
लाज माझी मीच उधळुन सोडते
*******************
© विशाल विजय कुलकर्णी
जसे छाटले मी मला येत गेले,धुमारे पुन्हा
कळू लागले जीवनाचे फिरंगी,इशारे पुन्हा!
कुण्या डोंगरी एक पणती सुखाने,जळू लागली
तमाच्या तमेचे तिला येत गेले,पुकारे पुन्हा!
कळ्या वेचल्या काल माझ्या करांनी,गुन्हा जाहला
फुलू लागले श्वास-श्वासांत माझ्या,निखारे पुन्हा!
पुन्हा लेखणीला नवा बाज चढला,लिहू लागलो
तुला पाहिले अन् जुने स्वप्न झाले,कुंवारे पुन्हा!
तुझी लाट झालो तसे वाटले की विरावे अता
कुण्या वादळाने नको दाखवाया किनारे पुन्हा!
—सत्यजित
वृत्त - तोटक
अदमास पुन्हा चुकतात इथे
वनवास नवे मिळतात इथे
अवघे जगणे जगणे बनते
मिथके सगळी जुळतात इथे
रुसणे स्मरता हसणे स्फुरते
अलवार सुखे कळतात इथे
वळणे कळता सरती वलये
नवखेच सखे फसतात इथे
हलकेच पुन्हा जवळीक नवी
सुमने कवळी फुलतात इथे
विरहास नवे सहवास हवे
हळवे क्षण ते स्मरतात इथे
भुतकाळ जरा विसरू म्हणता
इतिहास नवे रचतात इथे
© विशाल वि. कुलकर्णी
