कविता

बघूच धावतो कसा? खट्याळ चांदवा...
सखे..फुलांसवेच आज माळ चांदवा!

अजून पाहिली न मी भरात पौर्णिमा
उगाच दावतो मला घड्याळ चांदवा!

तू जवळ पाहिजे होतीस
ढग आज गरजला होता
पाऊस तुला आवडतो
हे तो उमजला होता
--
बिनधास्त तुझ्यासारखा
असा काही तो कोसळतो
तू नव्हतीस म्हणून
तूझ्यावरचं मीच भिजत होतो.
--
माहित नव्हतं भिजायचं
तुच मला शिकवलं होतं
पावसात कोणाला कळलं नाही
अश्रू मात्र ओघळलंं होतं
--
थांबला पाऊस
वारं सुद्धा मंदावलं होतं
तुझ्या आठवणींच्या मातीने
मन माझं गंधावलं होतं

=====

वास्तवाच्या लाक्षागृही
पुन्हा पुन्हा मी जळलो
माझ्या स्वप्नांच्या अंताची
तेव्हा सुरुवात झाली

मग अश्रुंच्या पुरात
निराधार भोवंडलो
करूणेच्या सागराची
गाज तेव्हा निनादली

आभाळाच्या तुकड्यात
थोड्या पेरल्या चांदण्या
तेव्हा आकाशगंगेची
किनखाप झळाळली

शब्द शब्द मग केला
कवितेचा वज्रलेप
कवितेची वही तेव्हा
पाण्यावर तरंगली

राष्ट्रभूल जर कुठे जराशी
शोधून काढा शेजारी
इथे महोदय कारक वृष्टी
विचित्र पुष्कळ अंधारी

गगनी होता उच्च विनवणी
प्रचंड घोडा आवडतो
ग्रीक आणखी रोमन असुनी
खुळा कोंबडा आरवतो

धूर्त महाली रुष्ट होऊनी
राणी मग शेंगा खाते
घडेल कधीही असली घटना
जोगेश्वरिला ती जाते

सतत बावरे नेत्र दुपारी
रिमझिम संध्या राग पहा
नयन लागले दूरदर्शनी
कपात पडतो गोड चहा

बोल्शेव्हिक तो सुमार थोडा
मेन्शेव्हिक मग मवाळ हा ?
मार्क्सही करतो आर्त विनवणी
पटपट शेअर विकाल का

गिरनारला दत्तगुरूंच्या दर्शनाला जाण्यापूर्वी केलेली कविता...

तुझ्या दर्शनाची लागलिया ओढ,
कधी भेटशील गुरुराया |
उजाडला तो दिस येई अग्निरथे,
भेटीचा योग सुखेनेची यावा ||१||

भेटशील गिरनारी कधी नच कल्पिले,
कृपेनेची तुझिया झाला चमत्कार |
मनी पाहे तुझिया त्या डोंगरावरी,
बोलाविलेस का रे मजला तू उद्धराया ||२||

मानले या जन्मी तुज गुरुस्थानी,
का लाविलास भेटी तू इतुका वेळ |
आनंदाचा क्षण आला आता हाती,
येतो तुझ्या चरणी माथा टेकवाया ||३||

समस्त सासरे मंडळींसाठी-

पोटी आल्या कन्येचा l योगे पिता ही ग्रहदशा भोगे l
जामाताशी उपसर्गही न पोचे l तो तर दशमग्रह ll

घेणं नास्ति, देणं नास्ति l त्या नाम जामात असती l
अहोरात्र एकच ही पुस्ती l गिरवीत जावी ll

समय प्रसंग ओळखावा l राग निपटून सांडावा l
आला तरी कळो न द्यावा l जामाताशी ll

गर्दभापुढे टांगावी गाजरे l मग तो चालो लागे साजरे l
काम करून घ्यावे l गोजरे संयमाने ll

वानराशी म्हणावे तुझीच लाल l आपली कळो न द्यावी चाल l
मग खुशाल लादावी पखाल। हल्याच्या पाठी ll

तेव्हा डोळ्यात लोलक होते
समोर निळी स्वप्नं होती
बोटाबोटात परीस होते
ओठी अनवट गाणी होती

आव्हानांची करंदकाळी
धोंड वाट अडवायची
लेखनलाट भिडून तिला
नेस्तनाबूत करायची

कीबोर्डावर माझी बोटं
वीज लाजेलशी लहरायची
उमटायची मग स्क्रीनवरती
भळभळ शब्दापल्याडची

पोटामागे आज धावतो
वेगाने, पण विझली आग,
धार विसरली बोथट छिन्नी,
सरणावरती माझा ब्लाॅग

अजून जेव्हा कुंद सकाळी
माझा ब्लाॅग साद घालतो
लाॅगिन करून सृजनचितेला
मीच चुपचाप चूड लावतो

काव्यतडागी जलपर्णीसम
प्रतिभा पसरत असते
पाहू न शकतो रवी, सकल ते
कवीस दावुनी जाते

कवी लेखणी सरसावून मग
मांडी ठोकुनी बसतो
इथे मोडुनी तिथे जोडुनी
कविता पाडुनी जातो

पामर रसिकांच्या तोंडावर
कविता मग आदळते
मुका मार अनवरत झेलुनी
इथे तिथे हुळहुळते

काव्यदेवते- एक विनंती
ऐक जरा रसिकांचे
काव्यप्रपाती बुडवू नको गे
आवर कढ प्रतिभेचे

फार पुर्वी माबो वर टाकली होती ही कविता. आता हे परत वेगवेगळे विषय घेऊन पुढे वाढवावे असे वाटतेय. ही कविता मित्राचे लग्न ठरले होते तेंव्हा त्याला सल्ला देण्यासाठी लिहिली होती. नंतर सासरे मंडळींची बाजू घेऊनही याच कवितेचा दुसरा भागही लिहिला होता. हळू हळू पुढेही लिहिलच. (गमतित घ्यावे)

काव्य शक्तीची कराया जोखणी | कैक दिसांनी स्पर्शली लेखणी |
मित्र लज्जेची मात्र राखणी | हेतु इतुकाची असे ||

नृपाविन जैसा प्रदेशू | यौवनाविन आवेशू|
पात्रता नसता उपदेशू | तैसाची जान ||

हा विषयू अवघा अगम्य | बाष्फळ तरीही सुरम्य |
गर्दभापुढील गीतेशी साम्य | उपदेशाचे तुम्हाप्रती ||