कोरोना गीत
पुरोगामी प्रतिगामी आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
भक्त द्वेष्टे आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
सश्रद्ध अश्रद्ध आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
ईश्वर अल्ला आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
फेकु पप्पू आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
भारत पाक आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
इटली चीन आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
अम्रिका युरोप आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक
कॉलेजातील एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडलेल्या एका युगुलाची 'विलगीकरणाने' होणारी घालमेल मांडायचा प्रयत्न...
ती :
जीवघेणे हट्ट तुझे
वाऱ्यासंगे पळायचे
अबोल्याचे मास्क सोडून
क्वारंटाईन मोडायचे ।।
मन किती जिद्दी तुझे
सोशल डिस्टंसिंग झुगारायचे
अत्यावश्यक निमित्ताने
आमच्या हृदयात घुसायचे।।
नातं किती घट्ट तुझे
श्वासांनाही बांधायचे
आठवणींची गर्दी करून
क्वारंटाईन मोडायचे।।
किती रे निगरगट्ट तू?
कधीही आरश्यात यायचे
माझे डोळे कन्फर्मड् बघून
क्वारंटाईन मोडायचे
सजीव-निर्जीव-सीमारेषेवरच्या
अदृश्य अरिष्टानं
अख्ख्या मानवजातीला
मास्कवलं
तेव्हाची अतर्क्य गोष्ट
महासत्तांचे सूर्योदय
हतबलांच्या झुंडींनी
झाकोळून गेले
तेव्हाची नामुष्कीची गोष्ट
गगनविहारी गरुडांना
पंख बांधून घरकोंबडा
बनावं लागलं
तेव्हाची घुसमटलेली गोष्ट
कानठळी आवाजाची
झिंग चढलेले
दुखर्‍या शांततेने
वेडेपिसे झाले
तेव्हाची नि:शब्द गोष्ट
विरत जाणार्‍या
प्रदूषण धुरक्यातून
परागंदा पक्षी
बचावल्या झाडांवर परतले
तेव्हाची किलबिलती गोष्ट
दिन मावळला, छाया दाटे
क्लांत मनाला भीती वाटे
दिवसभराचे रोकड संचित
कमावले, की कधीच नव्हते?
भवताली गर्दी ओसरते
स्तब्ध एकटे पंखे, पलिते
फडफड कोरी मेजावरली
काय कुणा ती सांगु पाहते..?
होते काही रेशिमधागे
आले कुठुनी मागे मागे
हातावरती विसावलेले
होते का, की कधीच नव्हते..?
सोबत होती तुझी सावली
खट्याळ, मोहक, श्यामसावळी
अखेरचा अंधार पसरता
असेल का, की साथ सोडते?
प्रवास आता मुक्कामाचा
शोधायाचा मार्ग स्वतःचा
सामानाचे ओझे टाळुन
घेतो सोबत हास्य तुझे ते
टीप: मूळ कल्पना ही मिपावरील एका अन्य आयडीने लिहिलेल्या (पण प्रकाशित न केलेल्या) कवितेवरून घेतली आहे.
------
तुझ्याकडे मी येते तेव्हा
रिक्षांना कधि नसतो तोटा
हात जोडुनी तयार येण्या..
आव आणुनी खोटा खोटा
डोहातील गर्ता जर्द..
ते डोळे जहरी होते!
खग निष्पाप जरी तो..
ते व्याधच कहरी होते!
गावातील नाती तुटती..
ते कपडे शहरी होते...
स्वातंत्र्य कुणाला येथे?
[मन स्वतःच प्रहरी होते..]
पणतीची वातीवर भिस्त!
तम दाहक लहरी होते!
--
तृष्णांची मनात वस्ती..
अन् मुखात श्रीहरी होते..
राघव
गुलमोहरांच्या आपल्या त्या
कावळ्या चिमण्यांच्या
ओट्यावर.
काल तु म्हणालीस 'वाट बघ'
आता आपलं कसं म्हणून
पुस्तकांची पानं उचकत
आतल्या आत गोठून गेलो
एका पानावर,
मोगर्‍याच्या वेलीशी,
फांदी सोडून घेतेय
आपले हात.
दारातून दिसतेय मला,
आयुष्याचा हिशेब
बोटांच्या कांड्यावर मोजणारी म्हातारी,
आणि हळद लावून बसलेली
भेदरलेली नवरी.
शहरापासून मरणा अगोदर
कोण पोहोचतो, म्हणुन.
भूके कंगालांचे तांडे
सरकताहेत हळू हळू
गावांकडे.
राहु दे तव सर्व जिवलग खास तव यादीमध्ये
पण मला त्या 'भाव'गर्दित मुळिच तू मोजू नको
चालु दे संवाद प्रेमळ त्या तुझ्या मित्रासवे
धाडिला मी जो बदाम मुळिच तू पाहू नको
घेउनी दोस्तास जा तू पेयप्राशनकारणे
फक्त 'त्या' अपुल्या ठिकाणी त्यास तू नेऊ नको
प्रश्न चावट तो विचारिल, ऐकुनी हसशील तू
आपले हळवे इशारे त्यावरी उधळू नको
राहु दे मज एकला, मम स्मरणतीरी गे सखे
रांगेत मी राहीन येथे, तू असे समजू नको
- चलत मुसाफिर
नाहीत तुला पाय तरी
देशोदेशी जाशील
गावागावा-वस्त्यांमधून
द्वाडासारखा फिरशील
तुझी असंख्य भावंडे
माजवतील हाहाकार
पण घे लक्षात, आमच्यात
आहे शिल्लक प्रतिकार
जितका झपाट्याने तू
पोखरत जाशील आत
तितकीच उसळून उठेल
अशी माणसाची जात
माणूस मारणं कदाचित
असेल सोपं काम रे
पण दाखव जिंकून त्याला
म्हणशील मनात 'राम रे!'
माहिती नसेलच तुला
जगणं-जगवणं कोरोना
बघ बापाला, मास्कमधून
पापी पोराला देताना
संदीप भानुदास चांदणे (२२/०३/२०२०)
टीप: 'केयलफिड्डी' या कवितेशी आशयात्मक साम्य भासल्यास योगायोग समजावा बरं का!
'केयलफिड्डी' दुवा https://www.misalpav.com/node/46119
------
मैत्री!
बाईचे दो सख्खे मैतर
पहिला काका दुसरा अप्पा
रोज मारते अलटुन पलटुन
हाटसापवर गुलुगुलु गप्पा
मैतर दोघे पक्के डांबिस
बाई त्यांचा नाजुक बिंदू
आव परंतू आणिति ऐसा
विनयाचे जणु साती सिंधू
रोजरोजच्या गप्पा ओल्या
खूष जाहती अप्पा काका
पाहु लागती स्वप्ने चावट
मनात बांधुन "वाडा" पक्का
