bhatakanti

२००७ – त्यांनी समझौता एक्सप्रेसमध्ये बॉम्बस्फोट करून ६८ लोक मारले,
आम्ही कडिनिंदा केली आणि निर्बंध लादले!

२०११ – त्यांनी मुंबईत बॉम्बस्फोट करून २६ लोक मारले,
आम्ही कडिनिंदा केली आणि निर्बंध लादले!

२०१३ – त्यांनी हैदराबादमध्ये १८ जण उडवले,
आम्ही कडिनिंदा केली आणि निर्बंध लादले!

२०१४ – वाघा बॉर्डरवर ६० लोक घायाळ,
आम्ही पुन्हा तीच कडिनिंदा, तीच निर्बंधांची पीपानी वाजवली.

२०१५ – गुरदासपूर, ७ ठार,
पुन्हा 'खेद व्यक्त', आणि निर्बंधांची पीपानी !

२०१६ – पठाणकोटमध्ये ७ जवान गेले,
कडिनिंदा नी निर्बंध….

आमची प्रेरणा
वाट्या

सगळंच कसं मिळमिळीत, उदास आणि बुळबुळीत
सहनही होत नाही आणि सांगताही येत नाही छाप चाललेले असताना
कधीमधी आठवतात आयुष्याच्या वळणांवर भेटणार्‍या गोट्या
दोन मिटींगांच्या मध्येच स्मोकिंग झोन् पकडुन निवांत सुट्टा मारताना

लहानपणी शाळा बुडवुन, मैदानात मित्रांना जमवुन
हिरीरीने जिंकुन आणि अधाशीपणे खिशात भरुन घरी नेलेल्या
आईचे धपाटे ,बाबांची नजर आणि भावाची चापलुसी चुकवत
प्लास्टिकच्या डालडाच्या डब्यात, कपाटात दडवुन ठेवलेल्या

तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले
सुख सारे असूनही भासे काहीतरी उणे ||

किती आठव काढावी
किती स्मृती जपावी
त्या आठवांनी डोळा पाणी आले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||१||

रिक्त झाली तुमची नेहमीची जागा
तुम्ही दिसणार तेथे आम्हा असे आशा
असे कसे मधूनच जग सोडूनिया गेले?
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||२||

कार्ये केली अनेक; ओंजळ भरून दिले दान
दया केली दीनांवर; सदा काळजी काळीज भरून
रिक्त राहीले स्वतः केले दुसर्‍यांचे भले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||३||

छोठ होत वय माझ,
‌ पण खोट नवत प्रेम प्रिये .
माध्यमिकच्या त्या बाल वयातील
तू माझ पहिल पहिल प्रेम प्रिये.
शाळेच्या पहिल्याच दिवशी
पाहून तुज आकर्षिले माझे मन प्रिये .
तुझ पाहण्याची मज असायची ओढ प्रिये.
तुज पाहता शाळेच्या आदोगर,
हृदयाचा पडायचा टोल प्रिये.
तुझ्या येण्याने Classroom म्हणजे,
जणू बहरलेला मोगराच प्रिये
तुझ्या समवेत class मधे Inglish History ही वाटे गोड प्रिये.
तू नसताना Class मध्ये संगीतही वाटे बोर प्रिये.
हे सर्व घडायचे माझ्या मनी पण,

एकाच कवितेमधून दोन वेळा प्रेरणा मिळाली हे निमित्तमात्र

मग पुढे असं होतं की ..
दोन श्वासातले अंतर वाढत जातं.
डोळ्यामधली चमक विझत जाते.
ओठावरचं हसू निवत जातं...
अग्नीचा स्पर्श ही समजत नाही ..
आणि नातलग लागतात गुण आठवायला..
कुडीतले प्राण निघतात प्रस्थानाला ..
असं होण्या आधी भरभरून जगायचे..
मृत्यूची सय ही निमित्तमात्र..

पैजारबुवा,