जे न देखे रवी...

"अभ्यासोनी मग | प्रकटावे" ऐसे
कुण्या रामदासे | सांगितले

"दिसामाजी काही | तरी ते लिहावे
प्रसंगी वाचावे | अखंडित"

असेही वदले | तेव्हा रामदास
मना उपदेश | करताना

आता मला सांगा | लिहिणे, वाचणे
अभ्यास करणे | कोणा झेपे?

अभ्यास कशाला | प्रकटण्या आधी?
इंटरनेट हाती | असताना !

प्रसंग बाका,
वाल्या च आका,
दिवसा डाका,
दिसेचीना।।

पवन चक्की,
जेल ची चक्की,
गोष्ट पक्की,
होईचिना।।

सरपंच,
रंगमंच,
भ्रष्ट संच,
न्याय चि ना ।।

दागी मंत्री,
गुन्हे जंत्री,
राजीनामा,
मागेचीना।।

पळालं आंधळं,
पोलीस पांगळं,
दिसतंय सगळं
सापडेचीना ।।

जरा सोडला लगाम ढिला,
अंग प्रत्यंगाने संकेत दिला.

हळूहळू कुरकूर करू लागलं.
गोबरे झाले गाल,टम्मं पोट फुगलं.

हात पायाच्या झाल्या काड्या,
कांट्यांनी चढल्या नव्वद माड्या.

कधी नव्हे तो पिंगळा साद देत होता.
दिवसा घोरासुर कुस्ती खेळत होता.

कधी माझ्या भोवती जग फिरले,
तर कधी डोळ्यासमोर तारे विरले.

शब्दांचा दंश जिव्हारी-
होता मी विमुक्त झालो
माथ्यावर सूर्य तरीही
काजव्यासवे झगमगलो

शब्दांची अविरत गाज
भवताल भारूनी उरली
नादावर अनुनादाची
हलकेच लहर शिरशिरली

शब्दांचा अबलख वारू
चौखूर उधळुनी गेला
अर्थाचा लगाम लहरी
हातून कधीचा सुटला

साबुदाण्याची खिचडी, त्यावर शेंगदाण्याचं कूट
निर्मला ताईंनी दिली, बारा लाखांपर्यंत आयकर सूट!

पोळीत लपला आलूवडा, चहा कपभर खास
बजेटची चर्चा झाली, आता सगळं झालं बास
खिशात राहतं थोडं, केला सगळ्यांनी नवस
निर्मला ताईंनी बनवला सगळ्यांचा हसरा दिवस

साबुदाण्याची खिचडी, त्यावर शेंगदाण्याचं कूट
निर्मला ताईंनी दिली, बारा लाखांपर्यंत आयकर सूट!

(सासवड - कस्तुरबा आश्रम येथील एका
सांस्कृतिक कार्यक्रम प्रसंगी , एका ८५ वर्षाच्या आजोबांनी खणखणीत आवाजामध्ये गीतरामायणातलं एक गाणं सादर केलं . त्यावेळी माझ्या मनात त्यांच्या माझ्यातल्या तुलनेबद्दल जी भावना झाली, ती मी या कवितेतून मांडलेली आहे . )
------------------------------

बडीशोप काही गोड नाही,
ती फार मोठी खोडंही नाही .
तंबाखू सारखी वाट लावणारी,
ती सर्वांगिण ओढंही नाही .

हातावर चोळावी लागत नाही. चुन्यासह पोळावी लागत नाही ! तोंडामध्ये कडेला ठेवून, तासंतास घोळावी लागत नाही !

तशी ही सोपी आहे
साध्या सहज स्वभावाची
कुणाशी मैत्री / वैर / ना प्रेम
जो हातावर घेइल , ती त्याची !

कवितेच्या वाटेवरती
कधी झुलतो मोरपिसारा
मोहवितो पांथस्थांच्या
पाणवल्या, दिपल्या नजरा

कवितेच्या वाटेवरती
कधी विफल, विरागी राख
दडलेले त्यात कधीचे
धुमसते निखारे कैक

कवितेच्या वाटेवरती
अर्थाचा वर्ख निखळतो
शब्दांचा अचपळ पारा
वाटेवर विखरुनी जातो

नसे सोय बोलून सत्यात काही
जगाला हवे ते असत्यात राही
उगा मौन राखून विश्वा पहावे
वहात्या जगा वाहुनी तू रहावे

घळे आसवांतून पाषाण लेणी
मुकी साचताना उरी दैव देणी
अबोलाच बोलून गाईल गाणी
स्थितप्रज्ञ राहूनही काळ वाणी