जे न देखे रवी...

 
आषाढी किंवा कार्तिकी, एरवी ही जेव्हा येई विठूदर्शनाचा उमाळा
फक्त मिटा डोळे, आठवा अंतरी, तो राजस, सुकुमार, नीटस काळा 

त्याचा रंग काळा, त्याला वाटे, भक्तांना सदैव दिसावा  
जो रंग, प्रतीक उपेक्षितांचा, वंचितांचा, त्याचा कधी विसर न व्हावा 

कधी कुणा भक्तांस वाटावे, हा विश्वाचा धनी कां स्वतः काळा 
काय आहे त्याला सांगायचे, दाखवत आपुला अवतार काळा 

वारी नाही बारी नाही
दिसणार हरी नाही
विठ्ठला रे तुझ्या विना
दुसरा कैवारी नाही

साल भर खपायचे
वावरात झिजायचे
एका दर्शनाने देवा
दु:ख सारे जिरायचे

पावसाच्या सरी माथी
पाया खाली घाट वाट
लाख लाख तूच सवे
मैल गेले पटापट

आला गाव गेला गाव
खाणे पिणे तमा नाही
मुखी नाव चित्ती रूप
बाकी काही जमा नाही

रंग किती गगनात पसरले ती आली तर
मेघ कसे हलकेच बरसले ती आली तर

उभा असा मी बस थांब्यावर जाण्यासाठी
कुठे जायचे तेच विसरले ती आली तर

नजर अशी नजरेस मिळाली जादू झाली
भले भले ते ना सावरले ती आली तर

मंजुळ संगीत अवचित कसे ऐकू आले
पैंजण छनछन तिचे वाजले ती आली तर

मी रसिक फारसा नाही ती दाद द्यायला
वाह का आपसूक उमटले ती आली तर

नव्हते जेव्हा पाहत कुणिही ...
रडलो होतो

झगमगताना पायतळीच्या अंधारी...
तगमगलो होतो

बेमालुमसा प्रतिमेमागे...
दडलो होतो

उजेड नाकारून अंधारा...
भिडलो होतो

श्रेयस प्रेयस तुंबळात..
सापडलो होतो

रुजताना उन्मळलो...
का मी किडलो होतो?

कभिन्न काळा
मेघ भरून आला
बरसून गेला
सकाळी सकाळी

चहाच्या कपावर
वाफेचा मनोरा
तरी थंड आहे
जरासा बुडाशी

किती गर्द वाटे
धुके दाटलेले
दिसते न काही
सकाळी सकाळी

जरी खोल जावे
मनाच्या तळाशी
तरी आठवांचा
न सुटे येरझारा

एकांत निष्ठुर
अश्या दूरदेशी
उभा खिडकीपाशी
सकाळी सकाळी

बोलणं जे जिवंत
कागदावर त्याचं प्रेत

बोलणं जे भाबडं मुक्त
कागदावर तेच अडचणीचं

बोलणं अधीर ओथंबलेलं कोवळं
कागदावर विचारपूर्वक शुष्क निबर

बोलणं गरमागरम लालबुंद
कागदावर डीप्लोमसीटाईप गुळमुळीत

बोलणं, वार्‍यावर विरून जाणारं
कागदावरचं, आयुष्यभर पायगुंता होऊन बसणारं

आयुष्याच्या वाटेवर एखादा अजाणता क्षण ज्यावेळी कठोरपणे थांबलेला असतो..

आणि काही प्रारब्धातील प्रश्नांची उत्तर शोधायला ही पर्याय नसतो..

त्यावेळी अचानक एखादा पर्याय उभा दिसतो..

त्यावेळी फक्त तूच आठवतोस..
अनादी ...अनंत..

जेव्हा, सगळं जग सोबत असतानाही आम्ही एकटे असतो..

आणि संसारिक दुःखात आम्ही पराजित होत असतो..

पावसाची सर जशी बरसून गेली
वाटले की ती,अशी...जवळूृृृऽन गेली!

गुणगुणत होतीस का तू गझल माझी?
एक कोकीळा इथे गावून गेली!

आभास होतो कसा त्रास होतो
तू येत आहे असा भास होतो

स्मरतो गजरा केसात माळलेला
माझा कसा मोगरा श्वास होतो

डोळ्यात जादू तिच्या पेरलेली
जो पाहतो तो तिचा दास होतो

कळायचे मला ती न बोलताही
साथी कधी तोच मी खास होतो

असे कुणी का इतके आवडावे
जो जीवनाचा खरा ध्यास होतो