जे न देखे रवी...

नोट :मूर्ख या कर्नलतपस्वी यांच्या कवितेला रिप्लाय देताना हि कविता लिहिली गेली.. या कवितेचे श्रेय त्यांना आणि त्या मुळ कवितेलाच..
---
.

आयुष्याच्या क्षितिजापाशी
भावनांचा उडतो कल्लोळ..
मागे जीवनाचे सैल धागेदोरे
अन पुढे असते तोरण मरणाचे

ती पहाट निरागस होती, क्षितिजावर होती लाली
नादातुन निर्मित झाली, अनंत अगम्य भूपाळी
भोवताल न्याहळत होतो, अमृत प्राशन करताना
अमरत्व ओढुनी आलो, होतो मी कोणे काळी

असंख्य मनोहर स्वप्ने, ते लांब गहिरे श्वास
अतर्क्य, अबाधित होता, विचार-कृती सहवास
आनंद सोहळ्यामध्ये, मी भिजलो अनंत काळी
अद्वैत भोगले होते, मी काही वेळ सकाळी

जेव्हा अदम्य ऐसी
निद्रा कवेत घेते
आकाशभाषितांना
ध्वनिचित्ररूप येते

अंधार भिनत जाता
भवताल स्तब्ध होते
संवेदनांस अवघ्या
व्यापून साक्षी उरते

दिग्बंध सैल होती
तर्कास काम नुरते
कालौघ थांबतो अन्
आभास सत्य होते

अज्ञातशा स्वरांचा
अनुनाद ऐकू येतो
एकेक जाणिवेचा
अस्पष्ट बिंदू होतो

असेल घडले आज काही इतिहासात
पकडून का ऐकविले पाहिजे ते प्रत्येकास?

असेल घडले आज काही इतिहासात
लेखांची माळ का लावली मिपाच्या शेतात?

असेल घडले आज काही इतिहासात
आदळते डोळ्यांवर मिपा उघडताच

असेल घडले आज काही इतिहासात
घडू द्या तिकडे चला आपण जगू वर्तमानात

असेल घडले आज काही इतिहासात
स्क्रोलचा पर्याय आहे अजूनी हातात

आयुष्याच्या उतरणीला
सगळे बोट दाखवतात
तु किती मुर्ख आहे
म्हणून सारे हीणवतात

माणुसकीच्या नात्यानं
जमेल तेवढे करत होतो
स्वतःच्या स्वार्था आधी
जबाबदारीला पुढं ठेवत होतो

तीच जबाबदारी आता
मुर्खपणा ठरते
ज्यानां आधार दिला
त्यांच्याच कडुन कळते

अक्षरछंद वृत्त- देवद्वार
-------------------------------
(६-६-६-४)
कविराज
---------------------
कविता लेखन
असोशी मनास
करिते प्रयास
लेखनाचा    ।।

अभ्यास करावा
करावे वाचन
त्यावरी चिंतन
गरजेचे         ।।

सांगणारे कुणी
सोबत असेल
लेखन वाटेल
सुलभसे         ।।

पुनवेचं चांदणं उतरलं अंगणी
अंधार गेला शुभ्र रंगात न्हाऊनी
हरवून गेलं झाडांचं हिरवं रूप
पाखरांच्या डोळ्यात भरली झोप
गगनाच्या भूमीत तारे पेरले
रातराणीचे हृदय हळूच फुलले
वाऱ्याचे पाऊल देई चाहूल
उजळले रानात काजव्याचे फूल
नभात साऱ्या मोहरला चंद्रप्रकाश
धरती सजली काळोखाचे तोडून पाश

मरण...

रिपोर्ट वाचून झाल्यावर,
यमधर्म दिसे दारावर,
मग आली भानावर,
केलीच पाहिजे आवराआवर...

तशी होती ती गोलमटोल,
हळूहळू होत गेली अबोल,
चेहऱ्यावर दिसे हसरा भाव,
मनात सलत असे घाव...

कोणी म्हणत नव्हते सरक,
पण वागण्यात सर्वांच्या जाणवे फरक,
मावळली गालीची हसरी खळी,
आता आळीमिळी गुपचिळी...

गोष्ट लहानपणची

लहानपणी ऐकली होती एक गोष्ट
हाकामारी तीच नाव खुप होती दुष्ट
खुप घाबरलो होतो ऐकल्यावर
पण खरी होती कळले मोठे झाल्यावर

एक दिवशी आई म्हणाली
लवकर घरी ये हाकामारी येईल
रस्त्यावर दिसलास तर तुला उचलून नेईल