जे न देखे रवी...

केस वाढलेत, कापायचे आहेत परंतु ह्या लॉक डाऊन मुळे नाभिक बंधूंची दुकाने बंद आहेत.
त्यामुळे वैतागून "नाविका रे, वारा वाहे रे" चे विडंबन करायला घेतले.

मूळ गीत :
नाविका रे, वारा वाहे रे
डौलाने हाक जरा आज नाव रे

कवी : अशोकजी परांजपे
प्रकार : कोळीगीत

विडंबन :

कॉलेजातील एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडलेल्या एका युगुलाची 'विलगीकरणाने' होणारी घालमेल मांडायचा प्रयत्न...

ती :
जीवघेणे हट्ट तुझे
वाऱ्यासंगे पळायचे
अबोल्याचे मास्क सोडून
क्वारंटाईन मोडायचे ।।

मन किती जिद्दी तुझे
सोशल डिस्टंसिंग झुगारायचे
अत्यावश्यक निमित्ताने
आमच्या हृदयात घुसायचे।।

सजीव-निर्जीव-सीमारेषेवरच्या
अदृश्य अरिष्टानं
अख्ख्या मानवजातीला
मास्कवलं
तेव्हाची अतर्क्य गोष्ट

महासत्तांचे सूर्योदय
हतबलांच्या झुंडींनी
झाकोळून गेले
तेव्हाची नामुष्कीची गोष्ट

गगनविहारी गरुडांना
पंख बांधून घरकोंबडा
बनावं लागलं
तेव्हाची घुसमटलेली गोष्ट

कसं सांगू मी तुला
तू माझ्या साठी कोण आहेस
माझं हसणं तू
माझं जगणं तू
माझा ध्यास तू
माझा श्वास तू

कसं सांगू मी तुला
तू माझ्या साठी कोण आहेस
मला साखर झोपेत पडलेले
एक गोड स्वप्न तू
पहाटेची अल्लड झुळूक तू
माझ्या पौर्णिमेचा चंद्र तू
माझ्या सफेद आयुष्यात
रंग भरणार तू  इंद्रधनुष्य आहेस....

जण्या ( एक वहीतले पान दाखवत ): गुरुजी, गुरुजी !

बास्टऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽर्ड
त्याच्यातला आदेशात्मक व्याकरणाभिमानी शिक्षक जोरात किंचाळला
मग स्वतःच्याच रागास गिळत
समजावणीच्या स्वरात
तुला नाही रे, तुझ्या अमूर्त
अबोध कलेला म्हणालोय
जिची एकही रेषा सरळ नाही
जिचे एकही वळण बरोबर नाही

सहपाठी मुरक्या मारत कुत्सितपणे
जण्याला हसू लागले

(विडंबनच आहे, ह. घ्या. हे.वे.सा.न.ल.)
.
.
.
.
महापुरुष आणि तीर्थस्थाने
बाप आणि आई
डोळ्या समोर आली नसतील तर नसू देत

राहु दे तव सर्व जिवलग खास तव यादीमध्ये
पण मला त्या 'भाव'गर्दित मुळिच तू मोजू नको

चालु दे संवाद प्रेमळ त्या तुझ्या मित्रासवे
धाडिला मी जो बदाम मुळिच तू पाहू नको

घेउनी दोस्तास जा तू पेयप्राशनकारणे
फक्त 'त्या' अपुल्या ठिकाणी त्यास तू नेऊ नको

प्रश्न चावट तो विचारिल, ऐकुनी हसशील तू
आपले हळवे इशारे त्यावरी उधळू नको

नाहीत तुला पाय तरी
देशोदेशी जाशील
गावागावा-वस्त्यांमधून
द्वाडासारखा फिरशील

तुझी असंख्य भावंडे
माजवतील हाहाकार
पण घे लक्षात, आमच्यात
आहे शिल्लक प्रतिकार

जितका झपाट्याने तू
पोखरत जाशील आत
तितकीच उसळून उठेल
अशी माणसाची जात

माणूस मारणं कदाचित
असेल सोपं काम रे
पण दाखव जिंकून त्याला
म्हणशील मनात 'राम रे!'

प्रा.= प्राध्यापक डॉ. = डॉक्टर
दा.= दादा ता. = ताई

उंटावरल्या प्रा.डॉ. दादा ताई
तुमच्या वणी आमास्नी मागे
प्रा न्हाई डॉ न्हाई
मात्र येक सांगुन ठ्येवते
उंट हाय तुमचा लंगडा

बुडत्या नावेतून वाचण्यास
देव प्रत्यक्षात येत नाही
हे अनुभवातन म्हाईत र्‍हातय
तेवड आमा बी कळतय
कळण्यास आमा प्राडाँचे
नवनास्तिक शहाणपण लागत न्हाई.