जे न देखे रवी...

सुपारीबाज टपोरीने खंडणीसाठी कपाळावर टेकविलेल्या कट्ट्याचा
निष्ठुर घोडा
घोडेबाजारात निष्ठेची झूल आडसाली बदलण्यात निर्ढावलेला
संधिसाधू घोडा
जितांनी केलेल्या जेत्यांच्या जयजयकारात गुदमरलेला
अश्वमेधी घोडा
बुद्धिबळाच्या कृष्णधवल अवकाशात अवघडलेला
अडिचक्या चालीचा घोडा
गर्निकाच्या युध्दविकल चौकटीत पिकासोने कोंडलेला
टाहो फोडणारा घोडा

रेखीव भृकुटी तुझ्या ललाटी
मी चंद्रकोर सुबक नेटकी
वसतो तुझ्या मृगनयनी
मी गोड आनंदाश्रू मिलनी
रसरशीत तुज गोड ओठात
मी ऐन मोरपिशी यौवनात
रेशमी तुझ्या धुंद श्वासात
मी जन्मतो नव्याने सतत
शिंपूनी लाली तुझ्या गाली
मी विणतो तारूण्य मलमली
मन माझे तुझ्या पावली
जसा नाद नाजूक पैंजणी
गुंफूनी गजरा तव कुंतलात

मराठीत बोलून पावे मराठी

मनातून वाहून विश्वात ती

उभी राहता हीच जीवंत पाठी

नसे भ्रांत जन्मास या कोणती

महा होय राष्ट्र कसूनी मराठी

फुलावीत शब्दे जगी जागती

पुढे चालता हीच आधार काठी

भटक्या मनाला दिशा दावती

जगण्यास लाभेल मत्ता मराठी

कमाई घडे साथ येऊन ती

मातृत्वाचा शृंगाररस

चंदन चांदणं गोंदण ल्याली
नवथर कांती तनू सुकुमार
अर्ध मोकळ्या केसावरती
माळून गजरा चंद्राकार

कुठे निघाली चंचल रमणी
थबकत लचकत हरिणी समान
सरकत शेला सावरलेला
धरत रोखुनी नयन कमान

ठुमकत मुरडत गवळण राधा
जणू विहरत यमुनाकाठ
गोप बघुनी झाकू पाहते
पदराखाली भरला माठ

उतारवयात सुद्धा जवळ घ्यावंसं वाटतं
प्रेम आणी माया एकत्र अनुभवास वाटतं

निश्चिंतता, मिठीत तीच्या मजला वाटते
बायको माझी मज आयुर्विम्या सम भासते

वेणी,थोडी साखर पेरणी एव्हढाच हप्ता बसतो
पाॅलिसी मॅच्युरिटीचा आनंद ,वेगळाच असतो

काय सांगू तुम्हांला आनंदाचे डोही आनंद तरंग
जेंव्हा बनतो उडन खटोला, बेतुक्याचा पलंग.

-बेतुक्याची गवळण.

सालंकृत नटली मराठी,
झाली अभिजात मराठी ।।

कोल्हापूर,जळगाव गोवा कोकण
नागपूर सातारा सांगली मराठी,
अनेक स्वादांची, सर्वच चांगली मराठी ।।

आंग्लमिश्रीत भ्रष्टतोमय मराठी,
सावरकरांची शुद्ध तेजोमय मराठी ।।

शासकीयपत्रातील दूर्बोध गूढ मराठी,
ओव्या अभंगातील गोड मराठी,

चमचमणारी चांदणी
मला व्हायचीच नाही,
काळ्याकुट्ट रात्री
ती चंद्राशिवाय
एकटीच झुरत राहते...

पहाटेची उषा
मला व्हायचीच नाही
विखुरलेल्या किरणांनी
सूर्य हट्टाने
तिला होरपळतो...

रंगीत फुलपाखरू
मला व्हायचेच नाही
कोमल फुलाला
नकळतही टोचून
बढेजाव मिरवायचा नाही...

असाच भटकत रानात असता
रानफुले समोर येती

नव्हता कसला गंध तयांना
रंगही नव्हते भरजरी विविध
परी तयांत होती नक्षी
बारीक नाजूक सुंदर कोमल

पिवळे गेंद उन्हात चमके
वार्यावरती डौलाने डुलके
वेड लागले मलाच तेथे
दृष्य मनोरम खरोखर ते

डोंगर उतार पठारावरती
फुले पाहता लागली समाधी
घोस तयांचे लेऊन घ्यावे
वाटले तक्षणी अंगावरती

चंद्राची धग क्षीण होत सरता
घेरून ये गारवा
रात्रीचा तम प्राशुनी घुमतसे
वृक्षातळी पारवा

तेजाचे ऋण फेडण्यास भटके
तार्‍यांसवे काजवा
जीर्णाचे अवशेष येथ कुठले
उन्मेष जेथे नवा

प्रज्ञेचे स्थल-काल अक्ष हटता
भोवंडल्या नेणिवा
अस्ताचे भय भास्करास कुठले
जो चेतनांचा दिवा