गझल

आभास होतो कसा त्रास होतो
तू येत आहे असा भास होतो

स्मरतो गजरा केसात माळलेला
माझा कसा मोगरा श्वास होतो

डोळ्यात जादू तिच्या पेरलेली
जो पाहतो तो तिचा दास होतो

कळायचे मला ती न बोलताही
साथी कधी तोच मी खास होतो

असे कुणी का इतके आवडावे
जो जीवनाचा खरा ध्यास होतो

नाही वेलीवर फुल उमलले तू गेल्यावर
कुंडी मधले रोपही सुकले तू गेल्यावर

पाणी नाही रखरख आपले शिवार झाले
मेघ गरजले नाही बरसले तू गेल्यावर

तुळशी वाचून उदास नुसते अंगण दिसते
कुठे रांगोळी नाही सजले तू गेल्यावर

ओळख माझी तुझ्या मुळेच ही जगास झाली
माझे असणे मागे हरवले तू गेल्यावर

भात शिजून ना दरवळ आला संध्याकाळी
नाही चुलीला त्या पेटवले तू गेल्यावर

एकांती मी स्तब्धच बसतो नदी काठावर
नाही कुणी मग मला शोधले तू गेल्यावर

घरपण घराचे निघून गेले कळा लागली
माझ्या सवे छत रडू लागले तू गेल्यावर

गाण्यास पावसाच्या झोकात चाल दे
थेंबास ओघळाया हलकेच गाल दे!

नभ वेढतील जेंव्हा बाहू सभोवती
क्षितिजांस रंगवाया हळवा गुलाल दे!

होतील बघ सुरंगी लाजून गाल हे
भेटीत पावसाच्या हाती मशाल दे!

भिजल्या तनू-तनूवर येईल शिर्शीरी
स्पर्शांतल्या सरींना ऐनेमहाल दे!

शिणतीलही जराश्या गजर्‍यातल्या कळ्या
तेंव्हा उश्यास माझ्या दुमडून शाल दे!

—सत्यजित

तू ठरव,आहे कसा मी,मी कसा नाही
हात घे हातात आधी,आरसा नाही!

टाळता आलाच तर,टाळू जरा तोटा
फायदा नात्यात आता फारसा नाही!

एवढा केला खुबीने खूनही माझा
वारही केला असा जो वारसा नाही!

सांगतो आहे जगाला कोण हा वेडा!
मी असा नाही असा नाही असा नाही!

कैफियत माझी जरा ऐकून तर घे ना
एवढीही या मनाला लालसा नाही!

तू ठरव...आहे कसा मी,मी कसा नाही...

—सत्यजित

हसण्या उसंत नाही
रडण्यास अंत नाही.

निळे सावळे जगणे
मजला पसंत नाही.

बहरली जरी झाडे
हा तो वसंत नाही.

दिले टाकुन जरी तू
मी नाशवंत नाही.

सांगुन थकलो मी, पण
दुनिया ज्वलंत नाही.

-कौस्तुभ
शुद्धसती मात्रावृत्त

पाऊस सांजवेळी, डोळ्यांत दाटलेला,
वाराच काळजाच्या, ओघात साठलेला.

पाळीव हस्तकांनी, मागून वार केले,
त्यांच्या मनातलाही, विश्वास बाटलेला.

माझे खरे प्रबंधी, माझेच प्राण झाले,
त्यांचाच फार वेळा, आधार वाटलेला.

प्रारब्ध ग्रासलेले, कोऱ्याच सावल्यांनी,
रंगांध भावनांचा, हा खेळ थाटलेला.

आभाळ रुक्ष झाले, शोकात चंद्रवेली,
झाडांत खोल गेला, अंधार फाटलेला.

-कौस्तुभ
वृत्त -आनंदकंद

मार्ग खडतर, लक्ष्य दुर्धर होत गेले
आणि अंतर आत्मनिर्भर होत गेले

शब्द जितके आत्मनिर्भर होत गेले...
अर्थ सारे अस्थिपंजर होत गेले

सुख जगू शकलेच नाही त्या ठिकाणी...
दुःखसुद्धा फक्त जर्जर होत गेले

बांधण्यासाठी नवे सेतू फुकटचे
माणसांचे स्वस्त पत्थर होत गेले

चालणे नशिबात होते का म्हणू मी...
राहण्यासाठी कुठे घर होत गेले?

प्रश्न पुसणे बंद केले मी कधीचे
मौनही माझे निरुत्तर होत गेले

- कुमार जावडेकर

खुद को आईने में देखकर जरूर इतराना
जिनके हम जैसे दिवाने होते है
उनका खुदपर गुरूर करना लाजमी है
और हाँ खुबसुरत तो तुम हो ही पर
आज तो रोजसे ज़ादा हसीन दिख रही हो
क्या करू प्यार ही इतना है
के तुझे देखे बिना तेरा चेहरा पढ लेता हूँ
इसका मतलब ये ना समझ लेना
की तुझे देखे बिना ही खुश हूँ
मेरी तो हर सुबह तेरा चेहरा देख कर ही शुरू होती है
और तेरा चेहरा देख कर ही सो पाते है हम चैन से
मेरा प्यार है तू हमेशा मुस्कुराती रहना
तेरा मुस्कुराता चेहरा जीने की वजह है मेरी
कभी तेरे चेहरे पे मायूसी ना आने देना