गझल

स्वप्नपरीच्या वाटेवरती,तारांगण अंथरले होते...
गंधभारल्या रात्री होत्या,दिवस जणू मंतरले होते!

केस मोकळे..त्यावर गजरा,छत्तिस नखरे,कातिल नजरा...
फक्त एवढे कळले..नंतर,रोम-रोम मोहरले होते!

विरघळलेली मिठी सैलसर,पुन्हा एकदा अवघडताना...
लाज-लाजुनी अलगद कोणी,चंद्र-किरण पांघरले होते!

मला एकदा म्हणे..कसे रे,सुचते इतके तुला निरंतर?
तिच्या निरागस प्रश्नावरही,शेर गुलाबी स्मरले होते!

निरोप घेतानाही क्षणभर,पाय तिचा अडखळला तेव्हा...
पुन्हा वेचण्यासाठी चुंबन,ओठ तिचे थर-थरले होते!

—सत्यजित

प्रेरणा?
खायला कशाला हवी प्रेरणा? पण तरीही विचारलीत तर ही घ्या

नका रांधू भुसकटे ती मला खवळून खाऊ द्या
वडा तळलाच आहे तर मला निथळून खाऊ द्या!

नको ते रोजचे रडणे, सॅलड अन ब्रेडचे तुकडे
मुलायम लागते हलवा-पुरी कवळून खाऊ द्या!

घन्या अंधारल्या वेळी तरी द्या हाक 'केकां'नो
पहाटे 'कॉफि'ला तुमच्या सवे हुरळून खाऊ द्या!

अश्या बेरंग खाण्याची कुठे उरते खूण 'मागे'?
तांबडा रंग तर्रीचा करी 'मिसळू'न खाऊ द्या!

कितीक वेळा पाठ फिरवली..खेळ-खेळले डाव रडीचे
वसूल केले आयुष्याने..कर्ज दिलेले दोन घडीचे!

खडू-फळा खुर्चीही नाही,अता न पाढे तसे राहिले
धूळ-जमा झाले डस्टर अन् छम-छमणारे बोल छडीचे!

मला न शिकता आली तेंव्हा,व्यवहाराची खरी कसोटी
नोट बनावट हाती आली,मोल कळाले मग दमडीचे!

अनवाणी फिरल्यावर कळली ऊब मातीच्या स्पर्शामधली
खुशाल बनवा मी मेल्यावर,पायताण माझ्या चमडीचे!

वारे फिरले लाख परंतू,ऋतू बदलणे जमले नाही
वसंत केला आयुष्याचा,बहर वेचले पानझडीचे!

—सत्यजित

नका बांधू चौकटींनो मला उधळून जाऊ द्या
तडा गेलाच आहे तर मला निखळून जाऊ द्या!

नको ते रोजचे बघणे मुखवट्याआडचे मुखडे
मुलामा वाटतो पारा,पुरा निथळून जाऊ द्या!

घन्या अंधारल्या वेळी तरी द्या हाक स्वप्नांनो
पहाटे काफिला तुमचा मला वगळून जाऊ द्या!

अश्या बेरंग अश्रूंची कुठे उरते खूण मागे?
गुलाबी रंग प्रेमाचा तरी मिसळून जाऊ द्या!

मलाही वाटते आहे तशी माझीच प्रतिमा ती
म्हणाली पेटले आहे..अता उजळून जाऊ द्या!

नको अश्रू,नको सुमने,नका श्रद्धांजली वाहू
ऱ्हदय असलेच तर त्याला जरा ढवळून जाऊ द्या!

नाद मेघांचाच दर्जेदार होता
पावसाचा जोर फुसका बार होता!

ओल आहे काळजाच्या खोल रुतली
स्पर्श त्याचा केवढा उबदार होता!

रात्र होती चंद्र होता गार वारा
चांदण्याचा कवडसा अंगार होता!

सावल्याही हाय मज सोडून गेल्या
की उन्हाचा रंग काळाशार होता??

सापडेना खंजिराची खूण कोठे
काळजावर काजळाचा वार होता!

ओळखावे तू मला ही आस नव्हती
हा तसा माझा नवा अवतार होता!

का प्रवासाला निघाला एकटा?तो...
सूर्य होता वा कुणी अंधार होता?

फार थोडे मित्र दिसले आॅनलाइन
आज बहुधा वाटते रविवार होता!

दाही दिशांस जेंव्हा,अंधार दाटला होता
भरपूर,काजव्यांचा आधार वाटला होता!

पृथ्वी कधीतरी तर थांबेल वाटले होते
माझ्यासवे दिशांनी संसार थाटला होता!

ही कंपने अशी का गाण्यात सुरमयी आली?
हुंकार वेदनांचा कंठात दाटला होता!

अमृत म्हणून प्यालो एकेक दवाचा बिंदू
मग्रूर पावसाचा मग ऊर फाटला होता!

लाटेवरुन एका नुकताच स्वार झालो अन्
एका क्षणात अवघा दर्याच आटला होता!

मिळवून दाद गेले,सत्कार जाहले त्यांचे
माझाच शेर ज्यांनी तूर्तास लाटला होता!

मज मायना जरा हा,उशिराच उमगला होता
पत्रामधून माझा पत्ताच काटला होता!

—सत्यजित

साचला का एवढा अंधार आहे?
काजव्यांचा तेवढा आधार आहे!

जागल्या होत्या मशाली काल येथे
आज इथला सूर्यही बेजार आहे!

एकही ठिणगी कशी येथे पडेना?
कोण इथला आंधळा सरदार आहे?

फुंकतो आहे कधीचा सूर्य मीही
श्वास माझाही जरा उबदार आहे!

सारखा हिंदोळतो हा प्राण माझा
त्या सुऱ्याची चालही लयदार अाहे!

—सत्यजित

ओततो पेल्यात जेंव्हा,दुःख मी फेसाळते
विरघळाया लागतो मी,वेदना साकाळते!

ओल राहू दे जराशी आतवर कोठेतरी
कोरडी पडली जखम की,खोलवर भेगाळते!

तू नको येऊ पुन्हा बागेमधे भेटायला
पाहिल्यावरती तुला हर पाकळी ओशाळते!

तू निघुन गेलीस तेंव्हा फक्त इतके वाटले
चंद्र नसताना नभाशी..रात्रही डागाळते!

केवढी असते तुफानी,आठवांची सर तुझ्या
वाट चुकल्या गल्बताला,हर दिशा धुंडाळते!

नीट बघ,दिसतो तुला का?रिक्त हा पेला तुझा
रिक्त प्याल्याच्या तळाशी,पोकळी आभाळते!

—सत्यजित

मग्रूर काजव्यांचा संचार होत आहे
पणती जपून ठेवा अंधार होत आहे!

वाटेत सावल्यांचे थांबे नकोत मजला
माझ्याच सावलीचा मज भार होत आहे!

झाली नवीन ओळख,माझी मला अशी की
ऐन्यासमोर चिमणी बेजार होत आहे!

सुरवंट वेदनेचा कोषांत वाढताना
फुलपाखरु मनाचे हळुवार होत आहे!

हे कोणत्या ऋतूचे नादावलेत पैंजण?
एकेक पाकळीचा गुलजार होत आहे!

—सत्यजित

काळरात्र सरताना उमलते पहाट अनवाणी
किती युगांच्या वेदनांची गातात श्वास गाणी

सोडले मी जिथे स्वतःला दूर तो गाव आहे
प्रवास कसला? आता नुसती फरफट आहे

कोण इथे जन्मास आला घेऊन खरा चेहरा?
नितीमत्ता मिरवीत आहे मुखवटयांचा आसरा

मोहाच्या झाडाखालीच असते सदैव येणेजाणे
चार पावसाळे पाहिल्यांचे आहे अनोळखी वागणे

शून्य शब्दात व्यक्त होणे आजची निकड आहे
बोलक्या लोकांना आता 'समजून' घेणे आहे!