गझल

एकमेकांना उणे समजू नये
(नी स्वतःला शाहणे समजू नये)

चांदणे परसामधे पडते म्हणुन
आपली तारांगणे समजू नये

माणसेही राहती रानीवनी
नेहमी बुजगावणे समजू नये

हे असे परक्यापरी येऊ नये
नी स्वत: ला पाहुणे समजू नये

ही कशाची भूल या रातीवरी
चांदण्याला चांदणे समजू नये

पाहते ती नेहमी माझ्याकडे
पण असे की, पाहणे समजू नये

डॉ. सुनील अहिरराव

मित्रहो, मी नुकतंच गझल लिहिण्याचा एक प्रयत्न केला आहे. मराठी अनुवाद करण्याचे प्रयत्न केले., पण हवे तसे जमून येत नाहीये, तुम्ही प्रयत्न कराल काय ? जाणवले कि अनुवाद हे नुसते शाब्दिक असून चालणार नाही,

"ऐ ख़ुदा ना कर बेइज्जत इतना "

ऐ ख़ुदा ना कर बेइज्जत इतना
कि ज़ाहिद ही काफिर ना हो जाए

पढता रहा जो ता-उम्र तेरी इबादतें
जहन्नुम का हकदार ना हो जाए

फन जिसका था सिर्फ सच बयां करना
झूठखोरी मे ही मोहारत ना हो जाए

कंगरी कलेजे को रखे गरम बस इतना
कि दिल ही बेचिराख मेरा ना हो जाए

हे असे दिवसा उजेडी आभाळ आंधारू नये
करावे उपकार कुणी केस मोकळे सोडू नये.

हसतोच आहे हाय मी मंदिरात अन् मसणातही
काय याला दुःख कसले?असे कुणा वाटू नये.

काल शिकलो मी धडा प्राक्तनाच्या बेदिलीचा
क्षणासाठी तोडले मोगऱ्याला , मग वाटले तोडू नये

का अशा जाणिवानां होतात जखमा सारख्या?
काळीज चिरणार्या अशा आठवां कुणी काढू नये.

....म्हैश्या

जगात साऱ्या ओळख पक्की झाली
या देशाची खूप तरक्की झाली

हाती मोठे घबाड आल्यावरती
नियत आपली चोरउचक्की झाली

दोन दिशांनी आलो होतो आपण
वाट वेगळी तिथेच नक्की झाली

दाणादाणा जमवीत आली जनता:
पीठ तयाचे,ज्याची चक्की झाली

पाउल माझे तेव्हा चुकले आहे
नजर तुझी जेव्हाही शक्की झाली

डॉ. सुनील अहिरराव

पाहून वाट शेवटी पुढे निघून गेलो
मी माझे आयुष्य थोडे जगून गेलो

थांबण्याचा शब्द होता जरी दिलेला
पावलांचे ऐकून बेवफा वागुन गेलो

गुस्ताख आठवणींचे वादळ आंधळे
आधार काडीचा घेऊन तगून गेलो

शब्दांत माझी शिस्त मी सांभाळलेली
पण आज बेशिस्त थोडी भोगून गेलो

- शैलेंद्र

रोज थोडे उत्खनन होते
ऱोज नात्याचे पतन होते

आळ हा गंभीरही नाही
पण चरित्राचे हनन होते

दोष वणव्याला कसा द्यावा
जर इथे गाफील वन होते

कोणत्या दुनियेत मी आलो
कोणते माझे वतन होते

कोठल्या मातीतुनी येते
जिंदगी कोठे दफन होते

डॉ.सुनील अहिरराव