गझल

तू तरी कोठे तशी हसतेस आता
बोलक्या मौनासही जपतेस आता

पालखी माथ्यावरी रुतलीच आहे
जोखडांना सौख्य तू म्हणतेस आता

कुंकवाचा भार ना होतो कपाळी
'भाग्य' म्हणुनी त्यास का फसतेस आता

कोडगा तो उंबरा हसतो मुक्याने
का स्वतःची वंचना करतेस आता

दांभिकांचे दंभ तू नाकार वेडे
तूच दुर्गा, कालिका असतेस आता

विशाल

सर्वांनी बंद केल्या मजकडे येणार्या वाटा
राहिली फ़क्त तुझ्या पाऊलाची वाट आत्ता

स्वत:चे जीर्णावशेष घेवुन सोबतीला
जुन्या स्मृतींच्या आधारे उभा गाभारा

माझ्या स्वप्न राज्यात ना राणी ना प्रजा
विना प्रजेच्या राज्याचा मी हा अभागी राजा

न उगवताच कशी मावळते चांदणी
किनार्यास न भेटताच परततात लाटा

मुकी जाहली आज सारीच झाडे, जणु जाहल्या सुन्न या रानवेली
जिथे भेटलो बोललो रोज होतो, रया तेथली आज सारीच गेली

कधी पाखरे गायली रोज होती, तुझ्या स्वागताची किती गोड गाणी
आता पाखरांचा कुठे न सुगावा, कशाने अशी पाखरे पांगलेली

असे साचली या जगतात साऱ्या, तुझी आठवण अती रम्य वेडी
हवी वाटते जी मनाला तरीही, उगा अंतरी या कुठे बोचलेली

कधी झेलुनी चांदणे ओंजळीत, सडा शिंपला तू इथे काळजात
जणु जाहलो मी छटा अंबराची, तुझ्या चांदण्यांनी जी तेजाळलेली

चार शब्दांचा सहारा होत नाही
तेवढ्यावरती गुजारा होत नाही

खूप काही लागते जगण्यास येथे
प्रेम काही ऊनवारा होत नाही

गगनचुंबी हे तुझे आहे शहर पण
चांदतार्यांचा नजारा होत नाही

जिंदगी नुसतीच लुकलुकते दुरातुन
रोज आताशा इशारा होत नाही

टाळले मजला बरे केलेस तूही
(दु:ख दु:खावर उतारा होत नाही)

मी मनाला शिस्त आहे लावलेली
फारसा आता पसारा होत नाही

डॉ.सुनील अहिरराव

बांधले आहेत आम्ही दोर जगण्याशी नव्याने
रोज घेतो जन्म आम्ही वैर मरणाशी नव्याने

कोरड्या डोळ्यात येथे आग नित्याचीच आहे
जोडले नाते जगाने यार सरणाशी नव्याने

भाकरी किंवा कट्यारी काय निवडावे कळेना
जोडती संबंध दोघी उदरभरणाशी नव्याने

जिंकण्याचे भास होती रोज लढताना स्वत:शी
नाळ जुडता वास्तवाशी, मैत्र हरण्याशी नव्याने

रोज रस्ते शोधतो, वाटा नव्या धुंडाळतो मी
ओळखी होतात तेव्हा मग हरवण्याशी नव्याने

विशाल

ना कुठला पापी होतो ना व्यसनी टुकार होतो
नियतीच्या खेळामध्ये मी दुबळी शिकार होतो

दुःखात माखला जन्म त्या जखमा पदोपदीच्या
अनिवार यातना ज्यांचा मी मुकाच हुंकार होतो

सन्मार्ग चाललो तरीही हे दारात उभे दुर्भाग्य
नजरेत जणु दैवाच्या मी अगदी भिकार होतो

त्या बेफाम सागरामध्ये मी क्षुद्र जणु नावाडी
प्रलयास द्यावया झुंज मी कुठे चमत्कार होतो

अविरत जरीही लढलो सुखशिल्प नवे कोराया
परि स्वर्ग निर्मिण्या येथे मी खुजा शिल्पकार होतो

ही गुढ भासली दुनिया स्वार्थाच्या जंजाळातील
पण गुढ उकलण्याजोगा मी कुठे जाणकार होतो

नव्या-जुन्या किती खुणा दिल्यात आन्दणात मी
कळेल का कधी तुला, किती तुझ्या ऋणात मी

उगाच हट्ट भोवती रहायचा तुझा खुळा
किती पडाव बदलतो इथे क्षणाक्षणात मी

किती उरात घाव या, जखम तरी नवी हवी
सरे न आस कोणतीच झुंझतो रणात मी

क्षणोक्षणी पराजयास भेटतो सुखासुखी
पुन्हा मुकाट पेरतोच स्वप्न अंगणात मी

मरेन मी, सरेन मी, तरी इथे उरेन मी
अजिंक्य ना, अवध्य ना, तरी कणाकणात मी

विशाल
(२६-११-२०१५)