गझल

जरी देवळात उडवला मी गुलाल काल काही,
तरी पायरीत आज भेटले दलाल काही

मदिरेतच झिंगतात लोक असे नाही
देवळातही होतात हलाल काही,

उगाच वाहतो का ओझे फुकाचे,
जीवना मी तुझा हमाल नाही

का विझावे पणती परी,
अजूनही पेटवु मशाल काही.

#Gypsy
gypsykavita.blogspot.in

का पाहूनही टाळत राहतेस,
काळीज माझे पिळत राहतेस…

असताना सोबतीस आठवणींचे मोती,
का आसवे शिंपल्यात गाळत राहतेस…

तोडून सारे बंध मनाचे,
का दुःख धाग्यातून माळत राहतेस…

पसरून भूतकाळाच्या तप्त निखार्यांना,
का स्वतःला जाळत राहतेस…

झाले गेले विसरून जावे,
का त्या क्षणांना उगाळत राहतेस…

करून मला दूर स्वतःपासून,
का स्वप्नातून माझ्या जवळ राहतेस…

आशिष

धुंद होवुन गरजतो पाऊस आहे
हाय ओला बरसतो पाऊस आहे...

माय काळी आज पान्हावे नव्याने
स्पर्शण्या तिज तरसतो पाऊस आहे...

रान हिरवे नाचले बेभान आता
मोर होउन लहरतो पाऊस आहे

वीज कोसळते, सरी होती कट्यारी
शस्त्र ओले परजतो पाऊस आहे...

बघ धरा ओलावली आता कशाने?
भेटताना हरखतो पाऊस आहे...

का चकोरा येतसे ग्लानी सुखाने?
की तयाला भरवतो पाऊस आहे...?

चल 'विशाला' जावुया रंगून आता
अंगणी या बहरतो पाऊस आहे...

विशाल

मज व्यथेची हाव कुठे,
कुंपणाची धाव कुठे

दुःख ही जरासे पचले नाही,
वेदनेला वाव कुठे

जिंकला समर जरी तो,
तरी सुखाची हाव कुठे

झाली माणसे परागंदा,
राहिले मज गाव कुठे

रेखले होते तुझे नाव ज्याच्यात,
हरवले ते डायरीचे पान कुठे

#जिप्सी

अताशा जन्म झाला माझा
आता कुठे मी जगण्यास लायक होतो
त्यांनी केले मला पुढारी गुलामांचा
मला वाटले मी नायक होतो
प्रश्न जेव्हा जगण्याचा येतो
माझा लढ़ा निर्णायक होतो
एवढे समर जिंकुनही
कृष्ण तरी कुठे राधेचा होतो
-जिप्सी

आता नकोत गप्पा खोट्या पराक्रमाच्या
येथे कितीक गाथा माझ्या पराभवाच्या

खांद्यावरी रुढींच्या जो वाहतो पखाली
इतकाच अर्थ आता जगण्यास माणसाच्या

येती कितीक येथे मशहूर रोज होती
गझला अजून माझ्या आधीन काफियांच्या

लुचतात स्वार्थ होउन 'हव्यास' माणसाला
विरते सदैव निष्ठा गर्दीत गारद्यांच्या

झिम्माड पावसाचे दिसते न दु:ख कोणा
लपतो विरह नभाचा धारेत आसवांच्या

माथ्यावरी सुखांचे ओझे 'विशाल' झाले
आधार शोधतो मी समवेत वेदनांच्या

विशाल...

एक केवळ बाप तो

तापणारा तापतो अन मजवरी संतापतो
मी खुबीने ताप त्याचा धस्कटाने मापतो

तापल्या मातीकुतीला या ढगांची ओढणी
ओढताना ओढणीला सूर्यही मग धापतो

अंतरात्म्याचा दुरावा वाढला जर फ़ार तर
अंतराला अंतराच्या अंतराने कापतो

वाचणारा वाचतो पण; का? कशाला? जाणतो?
वाढवाया आत्मगौरव छापणारा छापतो?

आसवांच्या आसवांना धीर द्याया धावतो
निर्भयाला अभय ज्याचे एक केवळ बाप तो

                            - गंगाधर मुटे 'अभय’
----------------------------------------------

गझल...

तू मला टाळून कळले, लपविले जे अंतरी..
आणखी आणू नको तू आव कुठले अंतरी..!

दूर तू असतेस आता, काळजी कुठली नसे...
भेट की भेटू नको विश्वास आहे अंतरी..!

मन तुझे कळले मला शब्दांविना स्पर्शातुनी..
फारही सांगू नको तू ठेव थोडे अंतरी..!

मी तुला भेटायला इतके मुखवटे चढविले..
आणि ओळखलेस तेंव्हा भाव फुलले अंतरी..!

ती गुलाबाची कळी पाहून मी स्मरले तुला..
फुलत गेले आठवांचे रोम हर्षे अंतरी..!

आज तू पुसलेस अश्रू, पायही दमले तुझे..
केवढे छळलेस पूर्वी, काय पिकते अंतरी..?