गझल

सुखाचा केवढा झाला पसारा
बिलगला वेदनेचाही पहारा

तुझ्या लाटेत सामावून घे ना
कधीचा थांबला आहे किनारा

तुझ्या वाणीत सारे भाव होते
नको सांगूस की केला पुकारा

तुझा रस्ता कधी चुकलो नसे मी
नसे ही बातमी आहे इशारा

किती चेकाळली स्वप्ने उराशी
पहा मिळताच थोडासा उबारा

अजुन तुडवीत आहे पाय काटे
अजुन नक्की नसे माझा निवारा

शरीराची उडाली फार थरथर
मनामध्ये कुठे होता शहारा?

मला सांगून गेला आपलेपण
तुझा तो एक ओळीचा उतारा

दुरुन नुसतेच तू नाचू नको ना
इरेला पेटला आहे पिसारा

वेगळी नाहीस तू, का कोण जाणे, वाटले
सावली माझीच तू, का कोण जाणे, वाटले

व्हायचो कित्येकदा भवती तुझ्या मी कवडसे
एकदा बघशील तू का कोण जाणे वाटले

जाग आली चांदण्यांच्या मल्मली दुलईमधे
पांघरुन गेलीस तू का कोण जाणे वाटले

कोरडाच्या कोरडा पाऊस आला एकटा
वाटले येशील तू..का कोण जाणे..वाटले

पोकळी माझ्यातली का दरवळाया लागली?
(श्वासभर फुललीस तू का कोण जाणे वाटले)

शेवटी आलाच ऐकू हुंदका अस्पष्टसा
शेवटी चुकलीस तू! का कोण जाणे, वाटले

रतीबावर रतीब जिलुबिचा रतीब, कश्श्ये टंकती लई चरबरीत |

आवं गुर्र्जेन्ला, किती वो तरास द्येता, ह्ये वागनं बरं नव्हं ||

गुर्र्जींनि मैफल गाजिवलि, किती ह्यी ब्येनं लोळिवली

पिळ घालूनी दावतो मिश्श्या, घडीघडी त्या मूष्षकलीला

आरं साळसूद्दा, कुठून उपाटतो अस्सा, ह्ये वागनं बरं नव्हं ||

गावच्या धणा लय शानाच हाय, याड्यांचा जनू की डाकतर हाय,

गोंयची इणि नाय आणुभवी, बणून रायली मोटी कवि

आरं लांबटांग्या, हाबंग लिवतोस डोंगा, ह्ये वागनं बरं नव्हं ||

समाधीयोग शिक्कीविला, डोस्क्यात तुमच्या नाय रावला

नमस्कार मंडळी,

एका उर्दू संकेतस्थळावरील काव्यदालनात विहरताना मला एक रोचक धागा दृष्टीस पडला होता. त्या धाग्यातील कल्पना मला आवडली, आणि ती मिपावरही आपण उतरवावी असा मनात विचार आला. त्यासंदर्भात संपादक मंडळाशी संवाद साधून त्यांच्या सहमतीने, वतीने मी ही कल्पना, हा उपक्रम आपल्या सगळ्यांसमोर मांडत आहे.

गुंफता कवन हे
उपक्रमाचं साधारण स्वरूप असं आहे, की एक काफ़िया घेण्यात यावा, आणि त्याला आपापल्या प्रतिभासाच्यात घालून सभासदांनी त्यांना सुचतील तसे शेर जोडत जावे आणि आकारास यावी एक सुंदर कविता; एक सुंदर ग़ज़ल.

वारे जरासे गातील काही
येतील काही, जातील काही

हृदयी तुझ्या मी येणार होतो
इतक्यांत दिसले आतील काही

झाकून डोळे हसलीस ओठी
कळले तुझ्या मौनातील काही

म्हण तू स्वतःला पाषाणहृदयी
ढळलेत बघ डोळ्यातील काही

घायाळ करती हृदयें हजारों
नजरा तुझ्याही कातील काही

संसार सागर जातील तरण्या
बुडतील काही, न्हातील काही

दुःखे जगाची का रंगवू मी?
जगतो सुखाने त्यातील काही

सोडू नये सुख, कुठल्या क्षणाचे
मिळते जरी अंशातील काही

किंवा / आणि

वेसण कशाला घालू सुखाला?
मिळते किती? अंशातील काही

मुळीच नाही

शहाणेच सर्व जितके, तितका मुळीच नाही
वेडा असून तुमच्या इतका मुळीच नाही

सच्चा न मी तरीही, लुच्चा मुळीच नाही
माझे न जे तयाची, इच्छा मुळीच नाही

तत्वास जे न जपती, जपती कसे स्वतःला
स्वतःवरीच ज्यांची, निष्ठा मुळीच नाही

किती वेगळाच आहे, हा हर्ष तुझ्या डोळी
परका जरी न असला, सख्खा मुळीच नाही

त्या विठ्ठलास जातो भेटावयास जेंव्हा
माझ्या शिवाय तेथे दुसरा मुळीच नाही

पुढती कुणी कुणाच्या, मागे कुणी पडे
माझ्या समोर असली चर्चा मुळीच नाही

इच्छा मनात यावी, लावून वेड जावी
मग कोण काय म्हणतो, पर्वा मुळीच नाही

१७ ऑगस्ट ...! माझ्या वडिलांचा (कै. अनंतराव जोशी यांचा) जन्मदिवस. त्या निमित्ताने....

फोटोमधुनही बघतात बाबा..!
बिनधास्त जग तू, वदतात बाबा..!

नाहीत बाबा, हे मान्य नाही;
माझ्यात राहुन जगतात बाबा..!

झोळी रिकामी माझी तरीही;
प्रेमास हृदयी भरतात बाबा..!

पाठीवरी तेंव्हा हात फिरला...
तो आठवा, मग कळतात बाबा..!

तू मान किंवा मानू नको, पण..
असतेच आई, असतात बाबा..!