कथा

"आता ग बया, आता आन काय डायवरच्या शीट वर बसू व्हय ग भवाने"

"तुजी आय"

"तुजा बा"

"सुक्काळीच्या"

"ये आये माला येक केळ द्ये के (सुर्रर्रर्रर्र)"

"कर्रर्रर्रर्रर्रर्रकच्च्च"

"आज लका कामानं लै येरबाडल्यागत झालंया"

"पॉ पॉ पॉ"

रोजच्यापरमाने कराड - कुंडल (मुक्कामी) शेवटली यष्टी आपल्या रंगात आलती. रामपाऱ्यात येरवाळीच कामावर गेल्याली, कामाला गेल्याली , कचेरीत डोसक्याचा भुगा करून घेतल्याली, दिसभर उन्हातान्हात रापुन चिरडीला आल्याली माणसे आंबलेल्या अंगानं खच्चून भरलेल्या यष्टीत उलथली हुती. आधीच तिरसट असल्याली समदी टाळकी अजूनच वाकडी झालती.

पाराकं आरगन वाजल.बॅन्डवाल आलं.ते आलं की सलामी देत्यात. आरगनाचा मोठा आवाज सा-या गावात घूमू लागला. तशी बारकाली पोरं...पोरी चींगाट पाराकं पळाली. मोठाली बरीचं माणसं तिथचं होती. कुणी रावश्याच्या दुकानाच्या दारात.. कुणीबुणी चावडीच्या दगडाला बूड टेकून बसलेली… आज गावची जत्रा.शेताभीतात कुठं जाता येतं? तिथचं टायमपास करीत बसलेली.चार पाच टोळभैरी पोरं भी व्हती.सांवताच्या घराला पाठ देउन बसलेली. पोरं कुठं नुसते गप बसत आसतेत व्हयं? मोबाईल चिवडीत होती.बँन्डवाल्यानं सलामी दिली.आगोदर.. गणपतीची आरती.मग एक मस्तं गाणं.. वाजवल.त्यांच्या भोवती गर्दी जमा झाली आणि ते थांबले.सलामी झाली की ते पारावर टेकलं.

पाराकं आरगन वाजल.बॅन्डवाल आलं.ते आलं की सलामी देत्यात. आरगनाचा मोठा आवाज सा-या गावात घूमू लागला. तशी बारकाली पोरं...पोरी चींगाट पाराकं पळाली. मोठाली बरीचं माणसं तिथचं होती. कुणी रावश्याच्या दुकानाच्या दारात.. कुणीबुणी चावडीच्या दगडाला बूड टेकून बसलेली… आज गावची जत्रा.शेताभीतात कुठं जाता येतं? तिथचं टायमपास करीत बसलेली.चार पाच टोळभैरी पोरं भी व्हती.सांवताच्या घराला पाठ देउन बसलेली. पोरं कुठं नुसते गप बसत आसतेत व्हयं? मोबाईल चिवडीत होती.बँन्डवाल्यानं सलामी दिली.आगोदर.. गणपतीची आरती.मग एक मस्तं गाणं.. वाजवल.त्यांच्या भोवती गर्दी जमा झाली आणि ते थांबले.सलामी झाली की ते पारावर टेकलं.

मागील दुवा : https://misalpav.com/node/42589
मी आईला हे एकदा सांगितले . ती मला खुळा म्हणाली नाही. माझ्या केसांवरून ,गालावरून हात फिरवला, माझी हनुवटी हातात धरली. आणि तिचे डोळे एकदम रानातल्या तळ्यासारखे पाण्याने भरून आले.काठोकाठ.
ढग गडगडायच्या अगोदर मला त्यांना एकदा सांगायचंय. तुम्ही खुशाल गडगडा...पण विजेची टाळी देवून कुणाची आज्जी घेवून जाऊ नका.
विजेची टाळी देवून ढग गडगडले की मला वाटते कोणाची तरी मऊसूत कापसाची आज्जी गेली.

ती घरी आली तेव्हा पहिल्याच नजरेत आमच्या दोघांची गट्टी जमली होती. मला ती सगळ्यात जास्त जीव लावायची. आणि मीही तिची खूप काळजी घ्यायचो. तिचं कुणाशीच जास्त पटायचं नाही. पण आमच्या दोघांच्या मात्र खूप गप्पा रंगायच्या. आम्ही तासन-तास एकत्र खेळायचो. मी क्रिकेट खेळत असताना ती मला खिडकीतून पाहत असायची. मी लिखाण करताना ती एकटक मी काय लिहितोय हे पाहत बसायची. मी तयार केलेल्या खेळणीला फक्त तिला हात लावू द्यायचो. मला घरी यायला उशीर झाला की तिचे डोळे दरवाजाकडे लागलेले असायचे. माझ्या खाऊतला वाटा मी आधी तिला द्यायचो.

धक्क्याच्या कोप-यात (धक्का हे जुनं नाव, हल्ली त्याला जेट्टि म्हणतात.)आता जिथं कुरकुरे, भेळ , शोभेच्या वस्तुंचे स्टाॅल्स आहेत तिथं पूर्वी एक भिकारी रहायचा. भिका-याला थोडंच नाव असतं. आणि असलं तरी कोण त्याला ते आपुलकीनं विचारणार? पण त्याला सगळे " मुसक्याबंद" म्हणायचे.

मागील दुवा https://misalpav.com/node/42569

अशी मुले शाळेत घेताना त्यांची तोंडी परीक्षा कशी घेतात हे एकदा मला बघायचंय. या शाळेतही असा एखादा कोणीतरी मुलगा नक्की असणारच.
मला प्रश्न होता की ढगाची पाठ कुठे असते. कुणालातरी विचारावे असा विचार आला पण चुकुन ज्याला विचारावे तो गण्यासारख्या निघाला तर काय या धास्तीन मी तो प्रश्न गिळून टाकला.

ब-याच प्रयत्यानंतर मला उठून बसता आले. माझे डोके मागच्या बाजूने भयंकर दुखत होते. कोणीतरी सतत डोक्यावर हातोड्यानी मारत आहे असा भास होत होता. त्यात हा आजूबाजूचा कल्लोळ. हे काय..आता तर चक्क रडणाच्या आवाज येतोय.

मला पूर्ण भानावर यायला मिनीटभराचा अवधी तरी लागला असेल. समोर कोण रडतयं हे पाहिल तर चक्क माझीच आई रडत होती.

"काय झाल आई ..आणि एवढी लोक का जमली आहेत घरात ?" मी प्रश्न केला. आईने उत्तर न देता रडणे चालुच ठेवले. आजूबाजुचे लोक कुजबुज करत थांबले होते. मला ते अगदी पाहवेना. मी आईला शांत करण्यासाठी पुढे चाललो. चालताना पाय कशात तरी अडकला. मी खाली बघितले आणि मी थक्क झालो.

गाढ झोपेत असलेल्या त्याच्या चेहऱ्यावर मानवी भावनांची जणू जत्राच भरली होती. मध्येच त्यावर एखादी स्मित लकेर उमटून जाई, मधेच त्याचा चेहरा पूर्ण जगाचे दुःख पचवल्यासारखा करुण होऊन पिचून निघे. स्वप्न बघत होता हो तो. हास्याचा भाग म्हणजे त्याचे पितृतुल्य गुरुजी, घरून पळून आलेल्या बासरीवेड्या पोराला त्यांनी दिलेला थारा. त्याच्या चेहऱ्यावर अगोदर आलेलं स्मित त्याला आठवण देत होतं, पहिल्या दिवशी गुरुजींनी जेव्हा त्याला पोकळ वेळूच्या भोके पाडलेल्या काठीत भावना रित्या करणे शिकवणे सुरू केले होते तेव्हा तो जागेपणी असाच स्मित करत होता.