गझल

नमस्कार,

उर्दू काव्यजगतातल्या आणखी एका शायरची आणखी एक ग़ज़ल आणि मला उमगलेला तिचा अर्थ इथे लिहीत आहे.

हा शायर म्हणजे अख्तर शिरानी. यांचं मूळ नाव मुहम्मद दावूद खान. लाहोर ला वाढलेल्या या शायरचं काव्य हे विलक्षण तरूण आहे. त्यांची ही ग़ज़ल विरहानंतरच्या, ताटातुटीनंतरच्या हतबलतेचं अत्यंत ह्र्द्य वर्णन करते.

नुक्ताचं बुवांना भेटलो. त्याचा आफ्टरइफेक्ट =))
आमचा पेर्णास्त्रोत:माझी मुक्ताफळे
मुळ कवितेचा आशय खरचं खुप सुंदर आहे. पण हाताची खाज अगदीच नं आवरली गेल्याने धागाकर्त्याची माफी मागुन. :)

"यह जिलबी किस पक्वान का नाम है
किस कडाई मे तळती है आजकल
जाने क्यों लोग हमारे जिलबी को
काव्यप्रतिभा समझ रहे है आजकल"

"भुखे न आप थे ना हम, बस वक्त का तकाजा था"

"जिलब्या वाकड्याच असतात..आपण त्यात अर्थ शोधतो"

"तांब्या हमेशा शायर के हात मै ही होता है"

(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)

प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -

('खरे' कवी यांची माफी मागून...)

ब्लॉग दुवा हा.

नुसतेच शब्द ओठी

रस्ता चुकून आले नुकतेच शब्द ओठी
मी थोपवून धरले भलतेच शब्द ओठी

मी आवरू न शकलो आवेग भावनेचा
अन योग्य ते न सुचले, चुकलेच शब्द ओठी

शून्यात पाहताना असतो मनात वणवा
ठिणगीसमान विझती हलकेच शब्द ओठी

एका दिशेस वळती माझे विचार सारे
एकसारखेच होती सगळेच शब्द ओठी

होते कधीतरी जे हरवून ऐकलेले
नकळत तुझ्याही येती माझेच शब्द ओठी

कानी पडू न शकले झुरलेच शब्द ओठी
विरले तसेच तिकडे नुरलेच शब्द ओठी

हा कशाला गोषवारा पाहिजे
फक्त थोडासा इषारा पाहिजे

माणसाला अन्न वस्त्रे खोपटे
शासनाला शेतसारा पाहिजे

श्वासही आहेत चोरासारखे
जिंदगानीवर पहारा पाहिजे

हात या राखेतही टाकेन मी
पोळणारा पण निखारा पाहिजे

जीव ओवाळून टाकावा असा
जीव कोणी लावणारा पाहिजे

घोषणांची केवढी बुजबुज इथे-
देशव्यापी एक नारा पाहिजे

माणके मोती हिरे सगळीकडे
फक्त माती खोदणारा पाहिजे

काजवे उसने किती आणायचे
आपुला कोणी सितारा पाहिजे

टाक तू कचरा पुरेसा अंगणी
स्वच्छतेसाठी पसारा पाहिजे

डॉ.सुनील अहिरराव

फसवले काळासही मधुमास होते भोगले
जीवनाशी झुंजलो मरणास होते भोगले

राम होता सोबती, जगण्यात नाही राहिला
जानकीने का इथे वनवास होते भोगले ?

दु:ख येथे लाजले, कोमेजलेली वेदना
सोसलेले विरह, अन सहवास होते भोगले

पोर झालो, चोर झालो, वागलो स्वच्छंद मी
प्राक्तनाचे पाशवी उपहास होते भोगले

रोज खोटी हूल, खोट्या पावसाच्या चाहुली
यार, फसलेले किती अदमास होते भोगले

वर्तमानाचे कसे गावे इथे मी गोडवे ?
स्मरण कटु ना साहवे, इतिहास होते भोगले

विस्तीर्णशा नभाला सोडून जात आहे
पाऊस भोवताली, पाऊस आत आहे ...

ठरले कधीच होते, नयनी पुन्हा न पाणी
मी कोरडा तरीही पाऊस न्हात आहे ...

शब्दात लपविलेली दु:खे क्षणात कळती
शब्दाविना सूरांनी , पाऊस गात आहे ...

राजांस वाचवाया, खिंडीत झुंजलेला,
रक्तात पेटलेला पाऊस ज्ञात आहे ...

कर्जात बुडलेला, गळफास लावताहे
आई जमीन त्याची, पाऊस तात आहे ...

जरी देवळात उडवला मी गुलाल काल काही,
तरी पायरीत आज भेटले दलाल काही

मदिरेतच झिंगतात लोक असे नाही
देवळातही होतात हलाल काही,

उगाच वाहतो का ओझे फुकाचे,
जीवना मी तुझा हमाल नाही

का विझावे पणती परी,
अजूनही पेटवु मशाल काही.

#Gypsy
gypsykavita.blogspot.in