गझल

डॉक्टर साहेबांची माफी मागुन आपले काव्य पुष्प मी मिपारसिकांच्या चरणी सविनय सादर करतो. या अज्ञबालकाचे चार तोडके मोडके बोबडे बोल तुम्ही गोड मानून घ्याल ही आशा करतो

वेळ संध्याकाळची मी पाळतो
मी विलायती ‘नीट’ घेणे टाळतो

फारसे चखणे नसावे वाटीतही
मी उगाचच मेन्युकार्डही चाळतो

ही मळलेली वाट आहे पण इथे
परताना मी किती ठेचकाळतो

कोणते असतात ग्रेव्हीत हे कलर
रंग शर्टाचा कसा डागाळतो

केवढे जडशीळ झाले हे नयन
देव जाणे कसा तोल सांभाळतो

वेळ दु:खाला दिलेली पाळतो
मी सुखाची भेट घेणे टाळतो

फारसे घडले नसावे कालही
मी उगाचच रात सारी चाळतो

ही फुलांची वाट आहे पण इथे
ऱोज एखादातरी ठेचाळतो

कोणते असते हवेमध्ये जहर
रंग प्रेमाचा कसा डागाळतो

केवढी जडशीळ दुनिया वाटते
देव जाणे कोण ही सांभाळतो

चालला असता तुझा साधेपणा
मी कुठे रंगारुपावर भाळतो

डॉ. सुनील अहिरराव

चार दिवस पुरणारे अत्तर असते
प्रेम तसे मग बाकी खडतर असते

सुटकेचा आयास निरर्थक असतो
कैद तिच्या डोळ्यात दिगंतर असते

आपण अपुली सांभाळावी दुनिया
सूख जरासे दु:ख निरंतर असते

आकाशाला हातच पोचत नाही
नी स्वप्नांचे व्यस्त गुणोत्तर असते

प्रश्न तुला मी तोच कितीदा केला
तुझे आपले एकच उत्तर असते

कुठून कोठेतरी जायचे नुसते..
प्रेम शेवटी एक अधांतर असते

डॉ. सुनील अहिरराव

छायाचित्र जालावरून साभार

भिंतीपल्याड जग असतं, निरखावं की
कड्या काढून दार सताड उघडावं की

पुढे जायचा वसा कधी टाकू नये
ठेच लागली जराशी तर लंगडावं की

आहे त्यातच समाधानी रहावं, पण
इच्छित साध्य करण्या थोडं झगडावं की

घेऊ द्यावा मनालाही निर्णय त्याचा
मनाला जे आवडतं ते, निवडावं की

सदासर्वदा चांगुलपणा अळणी होतो
अधनं मधनं जरा जरासं बिघडावं की

निसटून जातो काळ हातून तरीसुद्धा
जमेल तितकं आपण घट्ट पकडावं की

आरसा हरवेल तेव्हा ये
(चेहरा गवसेल तेव्हा ये)

केवढी गर्दी तुझ्याभवती..
एकटे वाटेल तेव्हा ये

पोकळी आहे जशी येथे
ही तिथे दाटेल तेव्हा ये

दाह सोसावा कसा तुजला
हा ऋतू बदलेल तेव्हा ये

वाहती आहेच ही दुनिया
पण कधी आटेल तेव्हा ये..

डॉ.सुनील अहिरराव

तू तरी कोठे तशी हसतेस आता
बोलक्या मौनासही जपतेस आता

पालखी माथ्यावरी रुतलीच आहे
जोखडांना सौख्य तू म्हणतेस आता

कुंकवाचा भार ना होतो कपाळी
'भाग्य' म्हणुनी त्यास का फसतेस आता

कोडगा तो उंबरा हसतो मुक्याने
का स्वतःची वंचना करतेस आता

दांभिकांचे दंभ तू नाकार वेडे
तूच दुर्गा, कालिका असतेस आता

विशाल

सर्वांनी बंद केल्या मजकडे येणार्या वाटा
राहिली फ़क्त तुझ्या पाऊलाची वाट आत्ता

स्वत:चे जीर्णावशेष घेवुन सोबतीला
जुन्या स्मृतींच्या आधारे उभा गाभारा

माझ्या स्वप्न राज्यात ना राणी ना प्रजा
विना प्रजेच्या राज्याचा मी हा अभागी राजा

न उगवताच कशी मावळते चांदणी
किनार्यास न भेटताच परततात लाटा