गझल

गेले काही दिवस सरसकटीकरणाचा तडका आणि अभंग वाचून आमच्या शहरी असंवेदनशील मेंदूच्या झुडुपाला एक कवितेची डहाळी उगवली. ती डहाळी त्याच्यासोबतच्या पालापाचोळ्यासकट येथे चिकटवत आहे... गोड मानून घ्यावी.

***********************

तुमचे शेतकरी नेते, तुमच्याच तोंडास पुसती पाने | दोष सगळे मात्र, असंवेदनशील शहरी लोकांचे |
शेतीतून मंत्र्यास होती, कोटींचा फायदा | तुला नाही वावडे, अशा दांभिकपणाचे |
रे गझलाकारा, आवर तुझे दुकान | गेले ते दिवस, फुकट सहानुभुती मिळवण्याचे ||

खट्याळ रसातली आध्यात्मिक गझल

हसण्यात जन्म घ्यावा उरकून माणसाने
प्रज्ञा, कला, प्रितीवर भाळून माणसाने

दोन्ही मुठी रिकाम्या घेऊन जन्म-मृत्यू
तृप्तीसवे करावा हनिमून माणसाने

क्रोधिष्ट भावनाला देऊन सोडचिठ्ठी
शांतीसही बघावे बिलगून माणसाने

माया, तृषा, मनीषा नेईल आडमार्गा
लागू नयेच नादी उमजून माणसाने

करपाश घट्ट द्याया अथवा विलीन व्हाया
सुमतीस वश करावे रिझवून माणसाने

रति, काम, मोह, मत्सर वरचढ-अभय न व्हावे
मोक्षाकडे निघावे ठरवून माणसाने

जरा हासलो आणि हा खेळ झाला
तुझा भासलो आणि हा खेळ झाला

तसा संयमी नित्य मी राहणारा
जरा त्रासलो आणि हा खेळ झाला

मला वाटले वेळ आलीच होती
तरी वाचलो आणि हा खेळ झाला

मला मोडणे मान्य होते तरीही
पुन्हा वाकलो आणि हा खेळ झाला

जरा शेवटी हात जोडावयाला
उभा ठाकलो आणि हा खेळ झाला

अता थांबता येत नाही अपूर्व
जरा धावलो आणि हा खेळ झाला

- अपूर्व ओक

..मला मात्र पत्नी गोरी हवी..
-------------------------------------
तशी शक्यतोही कोरी हवी.
मला मात्र पत्नी गोरी हवी

जरा घेऊ वीम्याचा फायदा.
घरी एक साधी चोरी हवी.

( मला चोर अट्टल मानेन मी.
तिच्या स्पंदनांची चोरी हवी..)

असे एक संधी निसटायची.
जवळ फक्त बळकट दोरी हवी.

तुला भोगतो मी की तू मला?
कशाला हि मग शिरजोरी हवी?

हुश्श..आत घुसलो मी शेवटी
नको आणखी घुसखोरी हवी

किती प्रेम त्याचे काट्यांवरी
सरण म्हणुन बाभळिबोरी हवी.
---------------------------
+ कानडाऊ योगेशु

++तुझे टाळतो मी अताशा शहर++
---------------------------------------------------
सुशोभीत केली जुनीशी कबर.!
स्वतः मीच केली स्वतःची कदर.

जसा बोललो आरश्याशी जुन्या
तशी घेतली मी स्वतःची खबर!

किती जीव घेतील शस्त्रे तुझी
कधी ओढणी वा कधी तो पदर

म्हणे फार होती पवित्र अधी
तिची मग बनवलीच नंतर गटर

ठरवताच पार्टी मनाने कधी
तिथे सर्व दु:खे सुखेही हजर

तसा तोच रस्ता जवळचा तरिहि
तुझे टाळतो मी अताशा शहर

दवा बनुनी येताच मृत्यु असा
उतरते तिथे जीवनाचे जहर

मानवांस खूळ लागले धावायचे
जाणतील ते कधी, कुठे थांबायचे?

घाबरून राहिले सदा काठावरी
सांगतात आज ते, कसे पोहायचे!

'माज' जो समाज मिरवतो आभूषणे
नम्र राहुनी तिथे कसे चालायचे?

गोंधळात यारहो , तलत मी ऐकतो
शान्तिदूत रोज रोज का शोधायचे?

कोणत्या युगात ते मला नेतील रे?
'काम फ़क्त आपले खुळ्या चालायचे'

टांगतील? जाळतील? भोसकतील का?
ठरवतील आज ते, कसे मारायचे

कोण तू? विचारतो कुणाला प्रश्न तू?
तो म्हणेल 'नाच!' आणि तू नाचायचे

शायरास त्या म्हणे मिळाली सूचना
शेर आपले लिहायचे, फाडायचे

उगा आग्रहाने बोलावले.
किती आज तेही सोकावले.

कुठे चोर दडला अकस्मात तो?
कुणी दार माझे ठोठावले..!!!

पुन्हा झूळुकिशि सख्य सांधले
पुन्हा एक वादळ घोंघावले.

तिचे बेत होते,तिला धार्जिणे.
तिने बेत माझे धुडकावले.

चितेला म्हणालो आईच तू!
किती छान मजला जोजावले.!

थव्यामागुनि निघाले थवे
कुणी दगड आत भिरकावले?

असो देव वा तू तत्सम कुणी.
असे कोण मजला रे पावले?

किती काळ मजला झुंजावले
अता दु:ख माझे थंडावले.!

जुन्या वेदनेने लळा लावला
सुखाला नव्या मी हुसकावले!

आयुष्याला मी सौख्याचा बाजार म्हणालो.
अन दु:खाला जगण्याचा अधीभार म्हणालो

हाताने ती भरवीत होती घास कुणाला .
तेव्हा मज तू दिसलीस सुंदर फार म्हणालो.

तिने ठेवले खांद्यावर मस्तक विश्वासाने
साधा भोळा हा आपला शृंगार म्हणालो.

किती वेदना दाराजवळि दिसल्या घुटमळताना
होईल तुमचा छान इथे उपचार म्हणालो.

दु:ख म्हणाले निघताना "मज बरे वाटते"
गायब केला जुना तूझा आजार म्हणालो.

बदनामी जर यदाकदाचीत सत्य निघाली.
होईल माझा नक्की जयजयकार म्हणालो.

नियती देखील शस्त्र त्यागुनि हसुन परतली
दिसशी तू तर चतूर देखणी नार म्हणालो

***************************************

मी तरी कोठे स्वतःचे मोजतो निःश्वास आता
डाव मांडायास कोठे राहिला सहवास आता

भोवताली गारद्यांचे कृर जथ्थे केवढाले
आरशाला टाळतो, जपतोच मी जीवास आता

मरण झाले यार आता रंगते मैफल स्मशानी
जीवनाच्या डावपेचांची नसे पत्रास आता

ऊन्हओल्या सावल्यांचे सोसले चाळे मुक्याने
पावसाचा थेंब नाही कोरडे आभास आता

कोण येतो कोण जातो खूण ना उरते कशाची
'चित्रगुप्ताच्या' सहीला मागणी हमखास आता

***************************************

विशाल २३-५-२०१६