खास काही आजच्या भेटीत झाले आखरी
कावरी झाली किती झाली किती ती बावरी
भासवे नाजूक काही भावना या ना मनी
सांगते सारे खळी जी लाजते गालावरी
मान वेळावून पाही तो बहाणा लाघवी
एकदा सारे अशी सारे तशी बट लाजरी
ऐकण्यासाठी अबोला कोकिळा झाली मुकी
बोलली नाही तरी पंचम तिच्या ओठावरी
साधली संधी कशी तो वर्षला ग्रीष्मातही
दे बहाणे सोडुनी ती लाज आता सावरी
... संदीप
सत्यजित भाऊंची उत्तम गजल "ओंजळीने ती जसा झाकून घेते चेहरा" वाचली.
एक 'कोबरा' सोडला तर बाकी सगळे शेर डसले! :)
ईर्शाद. अर्थातच आमचा नजराणा....
ओंजळीने ती जरी झाकून घेते चेहरा...
येत नाही लपवता पण गाल मोठा गोबरा!
मोकळ्या केसांतुनी माळून येते तेरडा
अन् जटांचा जीवघेणा सुंभ दिसतो का बरा?
आरसा भंजाळतो हो ती जशी डोकावते
केवढी गबदूल आहे, कोण म्हणते अप्सरा!
ओठ ओठांनी स्वतःचे घट्ट मिटते सारखी
भिववतो भोळ्या जिवाला चुंबनांचा तोबरा!
ओंजळीने ती जसा झाकून घेते चेहरा...
का कसा ठावूक नाही,लाल होतो मोगरा!
मोकळ्या केसांतुनी बहरून येतो केवडा
अन् बटांचा जीवघेणा पीळ दिसतो कोबरा!
आरसा घायाळ होतो ती जशी डोकावते
केवढी नाजूक आहे,हीच का ती अप्सरा!
ओठ ओठांनी स्वतःचे घट्ट मिटते सारखी
खेचतो भोळ्या जिवाला पाकळ्यांचा भोवरा!
काय सांगू केवढी असते सुगंधी भेट ती?
ती फुलांची पाहुणी अन् मी फुलांचा सोयरा!
—सत्यजित
अता ही भेट टळणे शक्य आहे
(तुझे मजला वगळणे शक्य आहे)
जरासा जोर लावावास अजुनी
पहा माझे निखळणे शक्य आहे
नको इतकी मुजोरी आरशावर
तुझेही रुप ढळणे शक्य आहे
असे येऊ नये वेळीअवेळी
(कुणी काही बरळणे शक्य आहे)
जरा जपूनीच ये ग्रीष्मात इथल्या
तुझी काया वितळणे शक्य आहे
तुला पाहून येथे एकटीला
फुलांचे बावचळणे शक्य आहे
डॉ. सुनील अहिरराव
ती एकदाच दिसली अन् छंद होत गेला
दिनदर्शिका-फुल्यांचा धरबंद होत गेला!
होती कथा विराणी,झाली गझल रुमानी
बहुधा पुन्हा व्यथेला,आनंद होत गेला!
शर खोल-खोल रुतला नजरेतला तिच्या अन्
एकेक मंद ठोका मग बंद होत गेला!
केसांत मोकळ्या त्या मन गुंतवीत गेलो
कमळात बंद भुंगा स्वच्छंद होत गेला!
टिपतो सुगंध वारा..उबदार ओंजळींनी
बागेतल्या कळ्यांचा गुलकंद होत गेला!
ती गुणगुणत असावी बहुतेक शेर माझे
प्रत्येक शब्द माझा मकरंद होत गेला!
केंव्हातरी अचानक येतो सुगंध अजुनी
हा कायदा ऋतूंचा,बेबंद होत गेला!
—सत्यजित
गुदमरावे प्राण अवघे,श्वास इतका कोंडण्याची...
होय!मी केली तयारी,वादळांना फुंकण्याची!
काय मी केला गुन्हा की सोडले मी मौन माझे...
पेटल्या वणव्यास मागा कारणे मी चेतण्याची!
आर्त किंकाळीस जेंव्हा वेदनांची साद येते...
शर्थ होते थबकलेल्या जाणिवांना रेटण्याची!
बोट का छाटू नये ते,या गुलाबाच्या कळ्यांनी...
ज्या नखावर खूण नाही,एक काटा टोचण्याची!
लाख सजवा वेस तुमची,लक्तरे टांगून माझी...
हीच तर सुरुवात आहे,मी दिशांना लांघण्याची!
—सत्यजित
चोर तर आहेच वर शिरजोर आहे
काळजाचा घोर हा घनघोर आहे!
जाळतो आहे जिवाला रोज थोडे
पावसाचा जोर हा कमजोर आहे!
तू नको जावूस माझ्या शांततेवर
वेदने,मी वादळाचा पोर आहे!
ऐन दुःखाचा पसारा मांडला मी
वाह् वा झाली,म्हणाले..जोर आहे!
जिंदगी एकाच दुःखावर उधळली
मी हिशोबी,फार काटेकोर आहे!
वाचण्याआधीच हे लक्षात घे तू
मी कुणी नाही कवी,चितचोर आहे!
—सत्यजित
स्वप्नपरीच्या वाटेवरती,तारांगण अंथरले होते...
गंधभारल्या रात्री होत्या,दिवस जणू मंतरले होते!
केस मोकळे..त्यावर गजरा,छत्तिस नखरे,कातिल नजरा...
फक्त एवढे कळले..नंतर,रोम-रोम मोहरले होते!
विरघळलेली मिठी सैलसर,पुन्हा एकदा अवघडताना...
लाज-लाजुनी अलगद कोणी,चंद्र-किरण पांघरले होते!
मला एकदा म्हणे..कसे रे,सुचते इतके तुला निरंतर?
तिच्या निरागस प्रश्नावरही,शेर गुलाबी स्मरले होते!
निरोप घेतानाही क्षणभर,पाय तिचा अडखळला तेव्हा...
पुन्हा वेचण्यासाठी चुंबन,ओठ तिचे थर-थरले होते!
—सत्यजित
प्रेरणा?
खायला कशाला हवी प्रेरणा? पण तरीही विचारलीत तर ही घ्या
नका रांधू भुसकटे ती मला खवळून खाऊ द्या
वडा तळलाच आहे तर मला निथळून खाऊ द्या!
नको ते रोजचे रडणे, सॅलड अन ब्रेडचे तुकडे
मुलायम लागते हलवा-पुरी कवळून खाऊ द्या!
घन्या अंधारल्या वेळी तरी द्या हाक 'केकां'नो
पहाटे 'कॉफि'ला तुमच्या सवे हुरळून खाऊ द्या!
अश्या बेरंग खाण्याची कुठे उरते खूण 'मागे'?
तांबडा रंग तर्रीचा करी 'मिसळू'न खाऊ द्या!
कितीक वेळा पाठ फिरवली..खेळ-खेळले डाव रडीचे
वसूल केले आयुष्याने..कर्ज दिलेले दोन घडीचे!
खडू-फळा खुर्चीही नाही,अता न पाढे तसे राहिले
धूळ-जमा झाले डस्टर अन् छम-छमणारे बोल छडीचे!
मला न शिकता आली तेंव्हा,व्यवहाराची खरी कसोटी
नोट बनावट हाती आली,मोल कळाले मग दमडीचे!
अनवाणी फिरल्यावर कळली ऊब मातीच्या स्पर्शामधली
खुशाल बनवा मी मेल्यावर,पायताण माझ्या चमडीचे!
वारे फिरले लाख परंतू,ऋतू बदलणे जमले नाही
वसंत केला आयुष्याचा,बहर वेचले पानझडीचे!
—सत्यजित
