कविता

बहरलेल्या ताटव्या, एक कळी उमलू दे
जास्त नाही.. अस्तित्वाला थोडा तुझा बहर दे.

धगधगणार्या विस्तवा, एक निखारा फुलु दे
जास्त नाही.. प्रेमाला थोडी तुझी धग दे.

शहारलेल्या रात्री, एक प्रहर ढळू दे
जास्त नाही.. स्पर्शाला थोडा तुझा शहारा दे.

रंगलेल्या आभाळा, एक छटा खुलू दे
जास्त नाही.. आयुष्याला थोडा तुझा रंग दे.

तेजाळलेल्या पहाटे, एक किरण उधळू दे
जास्त नाही.. मृत्युला थोडे तुझे तेज दे.

तुझ्याच स्वप्नांत
जागतो हा चंद्र
आरास ह़ी चांदण्यांची
मग सजते नभाशी

हि रात्र अलगद
मोहरुन येते
जेव्हा तुझी चाहुल
लागते जराशी...............|

मदहोशल्या रात्री
झुरते रातराणी
नशा तव गंधाची
तिला वाटे हविहविशी

नाजुकशी अलवार
मदमस्त हवा
जेव्हा उठवित शहारे
दरवळते जराशी............|

फुलले रोमांच
सर्वांगावरी या
चुकतात ठोके
या श्वासांच्या लयीशी

रंगेल मिठीतल्या
तुझ्या आवेगाला
जेव्हा आठवून मनी मी
लाजते जराशी..............|

१...जाताना ऑफिस ला
जाताना ऑफिस ला गडबड झाली.
घाईत शर्ट ची वरची गुंडी तुटली .
सिनेमासारखी सिच्युएशन झाली
सुईत ओवत दोरा हि धावत आली
.
शिवताना गुंडी हि फार जवळ आली.
मित्रानो सिच्युएशन रोम्यांटीक झाली.
तशीच तिला बाहुपाशात घेतली
हाय.....बायको ऐवजी सुई हृदयात घुसली
अविनाश
..............
२...नाजुक नासिका..गौर गुलाबी वर्ण
तेजस्वि नेत्र..लालचुटुक अधर
प्रमाणबद्ध बांधा..मोहक चेहरा..
बघताच खुदकन हसली
.
अन "खट्याळ काळजात घुसली"

कविता..कवि...आणि कै च्या कै कविता...
कधी मुक्यानेच बोलणारी कविता,
तर कधी बिअरसवे डोलणारी..
येता जाता माफी मागणारी कविता....!

झुरळावर स्वार होवून जोमाने
ढेकणावर चढाई करणारी कविता..
आरसे फोडत, वादळात सापडत..
सिगरेटी फुकायला लावणारी कविता...!

अतिव दु:खाने झडणारे (?) ढग अन्
गोमुत्राची चव शिकवणारी कविता..
आमच्यासारखे समिक्षक असताना..
सफाईसाठी डेटॉल शोधणारी कविता..!

पुणेरी बाजीरावाने माझी कविता पळवली
तेव्हां
काव्यगुरु निकाळजे शनवार वाड्यावर
गजला करत उभा होता
बाजी बोलला
जमवायचं कसं ?
त्यावर तो शून्यात नजर लावून म्हणाला
सगळंच विझलंय
अगदी गझल कार्यशाळेचीही राख झाली
आता मायबोली सर्चमधून
तेच तेच जुने मतले काढून
राजकारणाचे धागे पेटवण्याचा प्रयत्न करतो.

पाऊल फीरते कधी माघारी या वाटेवर चालताना..
आसु दाटले डोळ्यांमध्ये चुकून कधी हसताना..
सर्व जाणतो तरीही का मी चुकून ही चुकतो..
शब्द सुचेना आता मजला रूसुन मी बसतो...

येते सारे मलाच म्हणुनी गर्वाने मी फुललो..
सोडून मी कार्य माझे भासांना भुलून फसलो...
ध्यास कोणता..लक्ष कोणते ..काहीच आठवेना..
शुन्यातुन मी घडलेलो पुन्हा शुन्यातच विरलो...

वेळीच मला समजावणारा साथी थकुन गेला...
आज नको उद्या करु यात वेळ ही निघुन गेला...
आता नव्याने सुरवात करू..पण आज नको रे उद्याच करू..
आळसाचा डोंगर आधीच होता पण आता कळस केला ...

तिथली दिवाळी.....

तीरकामठा रंगीत कागद
चिखलमाती अर्धा किल्ला....
शिवाजीच्या मावळ्यांहाती,
परत फराळ ठेवशील का?

पहाट झोपेत हळूच उठवून
घमघमणारी आंघोळ घालून,
फुलबाजांची हजार फुले
परत हातात ठेवशील का?

रांगोळीतील हुकले ठिपके
रेषांमधील नाजूक वळणे,
तुळशीमाईचे लगीन लटके
परत दणक्यात लावशील का?

किणकिण बांगड्या काचेच्या
घिरघीर झालरी पोरींच्या!
सुरसूर बत्त्या, चुटक्या टिकल्या
परत उडवण्या येशील का?

समुहगान

आमचा कळप, आमचा झुंड ,आमचा गण अन आमचीच शिरगणती.
अगणीत आम्ही तुझी गणना नाही कशात, तु नाहीच आमच्या खिजगणती.
आमचा झेंडा , आमचाच अजेंडा, आमची चळवळ आमची तळमळ,अन आमचीच मळमळ.
आमची कुलीन घराणी, आमच्या बांधलेल्या बंदिशी, अन आमच्याच तालावर नाचणारे ताल.
आमच्याच समेवर आमचेच आदिम अभेद्य अविनाशी आवर्तन
सहनाववतु ! सहनौभुनक्तु ! सहवीर्यम करवावहै !

जेव्हा जेव्हा कांदा कापला जातो
कढईतली मोहरी चुर्रर करते
हळद मीठ तेल टाकुन शेंगदाने खरपुस भाजले जातात
मी बाहेरच बसलेला असतो पेपर वाचत
कांद्यापोह्याच्या प्रतिक्षेत

जेव्हा जेव्हा गाठोडी ईकडे तिकडे सरकतात
पोटमाळ्यावरची झुरळं तर्रर पळतात
झाडू बादली पाणी घेऊन भिंत पुसली जाते
मी खालीच ऊभा असतो स्टुल घेऊन
जळमटं काढायच्या प्रतिक्षेत

जेव्हा जेव्हा साखरेचं माप होत असतं
तेव्हा मालक सुर्रर करत चहा पितो
डाळी तांदुळ कडीपत्ता पिशवीत कोंबुन भरला जातो
मी तिथेच ऊभा असतो काऊंटरजवळ
बिलाच्या प्रतिक्षेत