कविता

याकुबने माझे पेपर चोरले त्याच वेळी
कलामांना गाडले जात होते
बातम्यांच्या ढिगात
पुस्तकातल्या जॉर्ज बर्नार्ड शॉला मी विचारलं
यांच्या लेखी कोण मोठा?
म्हणाला, आमच्यावेळी पत्रकर्त्यांना
सायकल अपघात आणि संस्कृतीचा र्‍हास
यात फरक करता येत नसे
आता तर सगळंच बिघडलंय
अगदी तुमच्या दत्ताचीही बरखा झाली
आता बातम्याच्या महापुरातून
कलामांचं कलेवर शोधून त्याला
पहिल्या पानावर मोठ्या टाईपात बसवणार तरी कोण?
मधेच टायगर गुरगुरला
बदला घेईन याचा
आणि अंत्यदर्शनाला जमलेल्या पंधरा हजार
हिरव्या, गोल टोप्या म्हणाल्या

नवकविता ब-याच वाचनात येतायत आजकाल. माझाही प्रयत्न. :D
विडंबन वगैरे समजू नये.
मनावर सततच्या होणा-या वारांमुळे अविरत चिघळत रहाणारी जी जखम आहे
त्यातून स्त्रवलेलं हे काव्य आहे.
प्लीज रिस्पेक्ट दॅट. इट्स ओरिजिनल.

नवकविता - ट्रॅफिक जॅम

उशीराच तरीही पुन्हा मी निघतो
त्या भयाण प्रवासासाठी
जणू फरफटत नेतं मला माझं नशीब
नशिबाचं काय म्हणा

नशीब त्याचंही असतं जो
खच्चकन चाकूचा वार केल्यासारखा
जातो...
जातो मला कट मारून...
आणि त्या मन गोठवणा-या थंडीत
रागाचा ज्वालामुखी मला चटके देतो...
आतून

कोरड्याठण्ण विहिरीच्या तळाशी-
गर्द वडाच्या पारंब्याना लोंबकळते-
पडक्या वाड्याच्या ची-याची-यांतून-
काळ्याकपारीमध्ये दडलेले-
काहीतरी......

जे आहे फार प्राचीन
जे आहेदुष्ट क्रूर
अन वखवखलेले
ज्याचा आहे स्पर्श दाहक
ज्याचा विचारही भिववणारा

इथला आसमंत भारलेला
इथे कशाचीतरी हुकुमत
इथली शांताताही असहय
इथले आवाज तसेच भयानक
इथल्या सावल्या हलतात
इथली झाडे कुजबुजतात
इथले खडकही शहारतात

सततचे नाट्य इथले थांबत नाही
भय.....भय इथले संपत नाही.....

केस विस्कटलेले, ओघळले काजळ गाली
रागाने चेहरा लाल,आठी शोभते भाळी

किती समजवू,किती सांगू?तुज पटवू कसे?
भार्ये,तुज वाचून ,मम ह्रुदयी दुसरी कोण वसे?

काल भेटली ति मम कार्यालयीन सहकारी होती,
रीत म्हणून थांबलो, बोलायची तसदी घेतली होती

मोजून १० मिनिटे पण तिच्याशी नाही बोललो सखे
तरी तासभर "गुलुगुलू" चालले होते तुज का वाटे असे?

जनरीत म्हणून स्मित हास्य करून तिच्यासंगे बोललो
तरी का म्हणते "दात काढून, लघळ पणे" वागलो?

कार्यालयीन कामात सहकार्य देईन असे मी म्हटले,
तरी "निर्लज्या सारखा पुढे पुढे करतो" तुज असे का वाटले?

शब्द गोठून गेले अर्थाविन
हरवून गेले सूर तालाविन

गातो रोज तेच गाणे
आळवतो त्याच पक्ती चित्तावीण

वाटे सौदर्य पाहून मोगऱ्याचे
घेयील जवळ कोण त्यास गंधावीण

पडती थेंब अंगावरती पाण्याचे
भिजून ही न भिजलो सरीवीण

सरळ जगणे मग काय कामाचे
अर्थ ही ना उरे त्यास वळणावीण

उडालेला धुराळा
चोळलेले डोळे
फिरत्या मोटारी
बसलेले आवाज
फुटलेल्या बाटल्या
कापलेली बोकडं
व्हडाचढ़
चढ़ाओढ़
सरकलेली बंडलं
बोटावरचि शाई
त्याच्यावरचि गणितं
उधाळलेला गुलाल
मोठालि हारं
अंधुक भाषणं
विरलेले शब्द
रखरखती माती
उधड़लेलं काळीज
बंगल्यावरच्या खेटा

*****कविता*****
कविता म्हणजे कवीजीवनाचे पहिले पान
कविता म्हणजे कल्पनांचे सोनेरी रान
कविता म्हणजे मनःचक्षूंचे प्रतिबींब
कविता म्हणजे उगवणारे सूर्यबिंंब
कविता म्हणजे हरवत जाणारी वाट
कविता म्हणजे सुविचारांची पहाट
कविता म्हणजे तृणातील इवले फूल
कविता म्हणजे शब्दांची सोनेरी झूल
कविता म्हणजे प्रतिभेचा मधुर मेवा
कविता म्हणजे कवीचा अनमोल ठेवा...
- निलम बुचडे.

नमस्कार

कवी अशोक बागवे यांच्या 'माझ्या मराठीचा बोल' या कवितेवरून प्रेरणा घेऊन खालील काव्य लिहिले आहे. अर्थात कवितेचा भाव अशोक बागवे यांच्या कवितेच्या अगदीच विरुद्ध आहे. आज मराठी भाषा, मराठी संस्कृती किंवा आपलं मराठीपण या गोष्टींबद्दल एकंदरितच मराठी माणसांमध्ये जी अनास्था बघायला मिळते त्यावरून खरं तर हे काव्य सुचलं. सदर परिस्थिती आशादायक नाही, आणि भविष्यात मराठी माणसाची विचारपद्धती बदलली नाही तर आगोदरच कमी असलेलं मराठीचं महत्व नगण्य होईल आणि तेंव्हा हळहळून काहीही उपयोग नसेल.

**तुझ्याशिवाय **

तुझ्याशिवाय ,
मन वेडे होऊनी झुलते,
उगीच का भरकटते!
स्वप्न-कळ्यांच्या उमलण्याची,
वाट पाहत बसते!!
सागरतीरी एकाकी,
का उदास होऊनी बसते!
खळखळणार्या लाटांच्या,
नादामध्ये विरते!!
स्वप्न असो वा सत्य,
मन तुजपाशीच रमते!
त्या ईश्वरचरणी रात्रंदिनी,
तुझी कामना करते!!
- निलम बुचडे.

ती एक आई जीवन घडवणारी!
ती एक पत्नीसाथ देणारी !!

ती एक ज्योती
उज्जवल भविष्याप्रत नेणारी!
ती एक दिप्ती
अखंड तेवत राहणारी !!

ती एक कळी
उमलण्यासाठी आसुसणारी!
ती एक चांदणी
चमचमण्यासाठी धडपडणारी !!

ती एक शक्ती सामर्थ्य प्रदान करणारी !
ती एक व्यक्ती
जगण्याचा अधिकार मागणारी!!
- निलम बुचडे.