कविता

सजलेेली लाट.. नटलेले पाणी...
तुझ्या आठवणीत गातो पुन्हा सुचलेली गाणी..
दुर उठलेल्या लाटेचे किनार्याशी गोड नाते..
ते पाणी खारट थोडे अमृताहुन ही गोड वाटे..

ओल्या सांजवेळी किरणे वाळुत शिंपडावी..
ध्यानी मनी नसताना तु किंचीत जवळ यावी...
मी बावरताना.. तुला लाज यावी...
विसरून जग सारे तु कुशीमधे शिरावी...
हा माझाच भास होता ..पण हळूच जाग आली..
परतीच्या लाटेसवे आस वाहून गेली..
मन माझे फुलते आहे पुन्हा नव्या कळ्यांनी
तुझ्या आठवणीत गातो पुन्हा सुचलेली गाणी..

“रावणदहनाच्या” हार्दिक शुभेच्छा...!

शेतमालाचे भाव वाढले की
आपला जळफळाट होतो...कारण
आपल्या मनात दडी मारून
बसला आहे एक रावण

आपल्या मनातल्या रावणाला
सीता पळवून न्यायची असते
भूमीतून निपजलेल्या वस्तूंची
किंमत मोजायचीच नसते

आमची मानसिकता रावणीच
संधी मिळताच जागी होणारी
पोशिंद्याला सदैव अशोकवनात
बंदिस्त ठेवू पाहणारी

कधी मरेल हा रावण
तुमच्या आमच्या मनातला?
आणि कधी होईल मुक्त
बळीराजा रानातला?

तिची एक आठवण..अगदी तिच्यासारखी
एका अबोल सांजवेळेत रमणारी
आयुष्यातले रंग मुक्त उधळीत
मनाच्या क्षितिजावर मालवत जाणारी......तिची एक आठवण

तिची एक आठवण..अगदी तिच्यासारखी
अवचित मला एकाकी गाठणारी
आवेगाच्या धुक्यात मला लपेटून
भुतकाळाच्या दरीत खोल उतरणारी.........तिची एक आठवण

तिची एक आठवण..अगदी तिच्यासारखी
अवखळ अल्लड सरींनी सजणारी
सारा आसमंत भिजवून जाताना
पाऊलखुणा नजरेत साठवून जाणारी........तिची एक आठवण

जे दिसतं, खरं असतं
ते पटत नाही.
जे अस्तित्वात नसतं
नुसतं भासतं
त्याच्यासाठी तंडायचं.
इतिहासातल्या कथेपायी
एक मेकायला तोडायचं.
भाकर दुसरेच भाजतात
आपण पेटुन राख व्हायचं.
कोपर्यातल्या म्हतारीला कधी उठून तांब्याभर पानी
नाही द्यायचं
अण् झेंडे घेऊन रानोरानभटकायचं.
'तो' सर्वत्र आहे म्हणायचं
वरतुन दगडापुढं रात्रंदिस रांग धरायचं.
'त्याला' ही हे पटत नसल
पोट धरून 'तो' ही हसत असल.
उपासातापासाने 'तेव' पावला असता
तर रसत्यावरचा भिकारी रास्त्यात मावला नसता.
आपण रक्ता-घामाच्ं टाकून पेटी भरतो

कशाला कुणाला दुखवायच?
शब्दांच्या जाळ्यात अड़कायच?
थोड़ स्वतःत राहायच...
जगण सुंदर करायच!

निसर्ग... प्राणी... पक्षी असतात;
ते कुठे आपल्या भाषेत बोलतात?
स्वतःत ते मग्न असतात..
त्याचं जगण सुंदर करतात!

त्यांच्याकडून थोड़ शिकायच.
जगण्याला जीवन बनवायचं...
मात्र शब्दात न गुंतता...
आयुष्याला हिरवं बनवायचं!

कुणाच्यापुढे कोण झुकले बघा रे
कुणा बोलुनी कोण चुकले बघा रे

कुणी होत वाचाळ थयथय उगाच
कुणी शांत राहून ठेवीत जाच

कसे सिद्ध होईल श्रेष्ठत्व त्याचे
असे सैन्य नाठाळ ज्या राजियाचे

कृतीतून ठरते इथे कोण वाघ
मुखे बोंबलोनी करी काय सांग

एकीत असते रहस्य यशाचे
तुम्हाला महत्व न पटले अशाचे

तुम्ही स्वाभिमानात धन्य जहाला
तिथे एक चेहरा भुलवतो जगाला

असे वेळ हाती न वागा असे रे
कशाला करावे स्वतःचे हसे रे

इथे संधी सर्वांस आहे समान
भूतापरी हो जपा वर्तमान

तुझी आठवण मनाला कुरताड़ते,
तुझं आणवाणी पायाणं
रानं धुंडाळनं
तापत्या उन्हात,
अड़मुठ्या पावसात अन् गारठ्यात
मिळलं ते काम करणं
आज ही जेव्हां ऑफिसला निघतो,
अरशात दिसतेस तु
तळपत्या ढेकाळात,
ललाटावरच्या कुंकवासगट घामाच्या धारांत लतफत उभी.
तुझ्या हातातलं खुरपं
माझं काळीज कापतं.
तु ढेकळं फोडायचीस
मला चारान्याची पेन्सिल देण्यासाठी.
दिवाळी ला ठिगळं लाउन नाटी नवी करायचीस
खाकी चड्डी मात्र कोरी शिवायाचीस.
लई भोगलस तू माझ्यासाठी
अता तुला गावांत ठिवनार नई

रेषांसंगे चालत आलो, रेषांसोबत चालत राहू,
गति नाही, स्थिती नाही, केवळ लय, चालत राहू.

उठल्यावरती सूर्य नाही, थकल्यावरती चंद्र नाही
कुठला देश, कुठले घरटे, आपली कुडी, चालत राहू.

जंजाळाशी रडणे नाही, गुंत्यापाशी थटणे नाही,
कोण आले, कोण गेले, कुणी न उरले, चालत राहू.

दार लोटले अंधार नाही, दार उघडले प्रकाश नाही,
आला दिवस, गेला दिवस, आत्ताचा क्षण, चालत राहू.

नाव उलटली आक्रोश नाही, नाव तरली जल्लोष नाही,
कुठली लाट, कुठली वाट, आपला किनारा, चालत राहू.

माझा गांव,
अता गांव नाही राहिला.
नदीचा ओढा अन ओढ्याचा नाला
झालाय.
तुंबलाय, बरबटलाय, आणि सडलाय पण.
पुर्वी दाट वडांच्या सावलीत गार निजायचा
आज रखरखत्या इमारतींत तगमगतोय.
सुटू शकत नाही.
निसटु ही शकत नाही.
नाही, तसा प्रयत्नच होत नाही.
रानं काळवंडलित
पूर्वी ती फुलायची
अता त्यांचे लिलाव होतायत.
आजु-बाजुने, आडवा-तिडवा
नुसता फुगत चाललाय.
डाम्बरी नांग्या फुटताय त्याला
इखान् डबडबलेल्या.
भुलवतोय मला, तेवढेच आतून छळतोय मला
माझा गांवअता माझा राहिला नाही.