कविता

कविता
कविता लिहिणे अन कविता बनवणे
यात काय फरक असावा??
शब्दरचना अन व्याकरण जमेलहि पण
विचारसरणीतील 'नेमकेपणा' कुठून यावा !!

फक्त कमी शब्द वापरून भावना पोचवणे
हेच कवितेचे यश आहे
पण त्या भावना नीट समजावून घेणे
हेच रसिक मनाचे लक्षण आहे

कुणी भावनांना महत्व देईल तर कुणी शब्दांना
वय आणि अनुभव यावर हे अवलंबून आहे
पण कुठून ना कुठून भावनांना वाट सापडतेच
वास्तविकतेत यालाच महत्व आहे

शब्द न शब्द जोडून
ओळ न ओळ बनेलहि
डोकं थोSSड वापरून यमक
पण जुळेलहि…………

तुटली नाती या मनाने जोडलेली
जे सार्या नसानसांत भिनलेली
क्षणात विझुन गेली सारी स्वप्ने
तुझ्यासवे मी एकांतात पाहीलेली...
तुटल्याने या मनाचा विश्वास विझुन गेला
आता प्रेम करण्याचा आस्वाद निधुन गेला...

मोठ्या मुश्किलीने स्वप्नाला छान रंग आलेला
बघता बघता त्या प्रेमातला गंध निघुन गेला
वेड्या मनाने जगण्याचा सुर नवा धरलेला
जगता जगता गाण्यातला आनंद निघुन गेला...
तुटल्याने या मनाचा विश्वास विझुन गेला
आता प्रेम करण्याचा आस्वाद निधुन गेला...

सहज अस वाटल,कि देवा जवळ समजा सुपर कॉम्प्यूटर असला तर तो किती बिझी असेल,म्हणजे पहा ना प्रत्येकाच्या पाप अन पुण्यांचे हिशेब ठेवण प्रत्यक्ष देव जरी असला तरी लोकसंख्या इतकी आहे कि त्याला जिकिरीच जात असेल.एक तरी सुपर कोम्पूटर असेलच .e.g. या व्यक्तींनी मागच्या जन्मात हे पुण्य केल आहे त्याला या जन्मात हे सुख द्या या दुसर्या व्यक्तींनी मागच्या जन्मात हे पाप केल होत याला हे दु:ख द्या किती जिकिरीच काम असेल .जर कविता लिहू असे म्हटले तर किती खतरनाक सब्जेक्ट होईल

माझ्या कविता. .
   काही शब्दांनी सजलेल्या . .
   काही स्वप्नांनी भिजलेल्या. .
   कधी भासांमधे अडकून
   काही क्षणांमधे रुजलेल्या. .
माझ्या कविता. .
    कळत नकळत मनामध्ये विरलेल्या..
    कधी कधी तर भावनाच विखुरलेल्या ..
    कधी ओझरत्या आशेने खुललेल्या ..
    तर कधी विखुरत्या रंगात फुललेल्या..
माझ्या कविता. .
     कधी इच्छेने साकारलेल्या..
     कधी सक्तीने आकारलेल्या..
     कधी आपसूकच जुळलेल्या..
     तर कधी उगाचच जुळवलेल्या ..
माझ्या कविता. .
    कधी रंग, छंद, रुप पाहून

गर्दी दाटून आली नव्याने काळ्या मेघांची अंबरात,,
व्हावी धरणीवरी सुखाने ओल्या थेंबाची बरसात..

आतुरली ही घरणी, आतुरले सारे पक्षी
आस लावी मनाला निळ्या आभाळाची नक्षी,
भरलेले आकाश दवाने पुन्हा बसरु दे निमिषात ,
व्हावी धरणीवरी सुखाने ओल्या थेंबांची ब़रसात..

पंख पसरुनी मयुर हा जणु गातो मनी गाणे
गंध दाटला मातीचा सुर छेडीले चातकाने
ओढे,नाले,सरिता,डबके पुन्हा भरावी क्षणात
व्हावी धरणी वरी सुखाने ओल्या थेंबाची बरसात..

पाणी पितो ती नदी आमची नाही
अन्न गिळतो ती शेतं आमची नाहीत
आकाश पक्षी चंद्र झाडं हे तर राहूच द्या
ही कुत्री मांजरं बदकं कोंबड्या पण आमची नाहीत!

युनिसेफची गुळगुळीत पुस्तकं अन तुळतुळीत मडमा
WHO ची झटपट औषधं अन चाकपाक डॉक्टर्स
RedCross चं जगभरातील वैविध्यपूर्ण एकच रक्त
युनोने थाटलेले Waterproof तंबू अन मिनरल बाटल्या
यातलं काहीच आमचं नाही!

प्रपोज केले तुला फालतू
साॅरी म्हणाली मला काल तू
झाले गेले विसरून जातो
रूप तुझे ते चुलीत घाल तू

तुझा ध्यास तो घडीभराचा
मुंडासा बांधला वराचा
वधू ठिकाणी तुला पाहिले
डोळे केले उगा लाल तू

होतो मी प्रेमवीर मानी
प्रेमाची साधना तूफानी
लाजवाब हा नकार देऊन
मनात केलीस उलाढाल तू

होती नव्हती सरली आशा
उठल्या नाकावरच्या माशा
खोट्या साय्रा शपथा घालून
तरसविले मज सालोसाल तू

खरी चूकी माझीच असावी
फसलो तव जालात कसा मी
फिरलो सदैव मागे मागे
जनावरासम तुझ्या पालतू

कवी:चिमू(निवृत्ती)

हां पावसाळी गारवा
तुझा सहवास हवा हवा
उन्हाच्या त्या काहिलीला
स्पर्श हळवा नवा नवा

जल भरल्या मेघानाही
हळूच स्पर्शे गारवा
तप्त झाल्या निळाईला
स्पर्श हळवा नवा नवा

आतुरलेल्या धरेलाही
स्पर्श जीवनाचा हवा
मोहरुन उठली ती ही
जाणून स्पर्श हळवा नवा

श्रावण सर जेंव्हा कोसळत असेल
आठ्वण माझी ति काढत बसली असेल
रात्र भर नक्किच निट झोपली नसेल
आठवणीने ति बिछान्यावर तळमळत असेल

माझ्या आठवणीने ति मनोमन् मोहरली असेल्
केवड्याची नाजुक् तनु रोमंचीत् झाली असेल्
तो निर्दयी श्रावण् वारा आग् भडकावत् असेल्
ह्रुदयाची धडधड तिची वाढली असेल

प्रणय् रात्रीचे मदन् चाळे आठवित् असेल्
प्रेमपत्रे वाचताना अश्रुंची धार लागली असेल
मी ठीक तर आहे ना असे काळजीने
श्रावण मेघास ति विचारत असेल

अपराजित जगज्जेता
पकडले त्याने काळाला.
दंभ अमरतेचा
विजयी गुंगीचा.

कळलेच नाही त्याला
काळ कसा निसटला
सूर्यास्त कसा झाला.

अखेर
हात रिक्तच राहिले
पराजित योद्धाचे.