देह माझा राहिला ना मी ही कोठे राहिलो
शोधता माझ्या मला मी मुळी न कोठे राहिलो
होत होतो या जगी मी मानवी देहात ना!?
पाश ते सुटले आता अन अस्थि रूपी राहिलो
वाहिलि ती राख माझी पंचप्राणा सोडली
पंचभूतांच्या प्रमाणे त्यातला मी जाहलो
काय मागे ठेविलें मी ते सखे नी सोबती
आज त्यांच्या आठवणितुन रिक्त मी ही जाहलो
यायचे आहे फिरोनि या इथे पुन्हा पुन्हा
जायचे का मग इथोनी???चित्र पाहत राहिलो
रे मना तो मोक्ष कोणा का कधी मिळतो कुठे?
मोक्ष असता जन्म का मग? हेच शोधित राहिलो
काळोखाच्या साम्राज्यातून जन्म घेत असते पहाट क्षणो क्षणी
प्रकाशाला गिळून पुन्हा एकदा पुढे सरकतो अंधार क्षणो क्षणी
अविश्वासाच्या भिंती फोडून अवतरतो विश्वास क्षणो क्षणी
विश्वासाचा बळी घेऊन पुन्हा 'मी' म्हणतो अविश्वास क्षणो क्षणी
दुखा:च्या खोल खायीतून वर येत असते सुख: क्षणो क्षणी
सुख:च्या या संथ जालावर दुखा:चे हि तरंग उठती क्षणो क्षणी
मृत्यूच्या विराट मुखातून जन्म घेत असते जीवन क्षणो क्षणी
जीवन हे पुन्हा एकदा देई मृत्यूस आमंत्रण क्षणो क्षणी
अजय सरदेसाई (मेघ)
19/09/1994 9:00 AM
अल्लड भासांना तू
काजळमोही फुंकर घातलीस
अन भासांचे
फुललेले वासनानिखारे झाले,
जाळायला लागले
सर्वांग
अन् दाह
सर्वदूर पसरले
अज्ञातात,
मग शरीर मशाल होवून
जळायला लागले.
पतंगाने दिव्याभोवती
घिरट्या घालून
जोहार करावे
तसे शरीर
संभोगजोगवा मागत
रानोमाळ मुक्तीसाठी
भटकत असताना
शांती मनो-याच्या घंटा
आकाशव्यापी टाहो फोडत
परतीच्या हाका
घुमवू लागल्या
दुर्दैव इतकेच
संमोहनपटलाच्या गर्तेतले
शरीर बधीर झालेले
प्रतिसादास प्रतिकूल.
चुका वांझोट्या नसतात
कधीनाकधी त्या
प्रसवतात
भूतकाळातील पातके
मग
सारे जगणे
यातनामय होवून जाते.
गलितगात्र असे जगणे
मोहपाशात गुरफटलेले,
सतत भूतकाळाची
सावली घेवून नाचणारे,
सारे थरारून जाते
अन
सुन्न पडते.
बाणासारखा अंधार
छेदुन चिवडलेला काळोख
त्याच्या चित्रविचित्र
मुर्त्या होवून नाचतात
अन घेवून जातात
त्या अनाकलनीय जगात
जिथे
मानवाचे प्रथम वंशज
प्रत्येक भयाण वस्तूला
देवत्व देत होते.
स्वप्नातल्या फुलांची स्वप्नात भेट झाली,
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.
रातराणीचा गंध वेडावून गेला
मना जीवनाला नवा रंग आला
खुलावल्या कळ्यांना आशा नवी मिळाली
अन्
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.
धुके हे अनामिक मनी साठलेले
स्वच्छंद स्वप्न हे उरी दाटलेले
ओलावल्या क्षणांना छेडून आस गेली
अन्
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.
पहाट ही ओली सुखावून जाते
बावरे मन हे मग शहारून जाते
गोड त्या स्वप्नांनी मने भारावून गेली
अन्
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.
आलं सागरा उधाणं पेट घेतला वार्यानं
स्वप्न सारीच मोडून खेळ मांडला दैवानं ।।
डोळयामंदी दाटलं आभाळ रं
आभाळाच्या मनामंदी काही आगळं
पाण्यामंदी पेटलेला जाळ रं
जाळाच्या ह्या ऊभा मागं काळ रं
उरलं सुरलं हरलं.. नशिबाचं वारं फिरलं ।।
कुणा मनी जपलेलं सारं चांदणं
चांदण्याच्या छायेखाली मोठं अंगण
आन् कुणा मनी काटेरी बाभळं
बाभळीच्या काट्यावानी सारं जीवन
कळलं कळलं जगणं.. समदं सारं उसनं ।।
एक हात कठड्यावर ठेऊन,
अन दुसरा उगाच पाठीमागे घेऊन,
मी उभा आहे गॅलरीत!
तुझ्या झुलत्या अक्षरां बरोबर
मन रमून गेले फार!
इथेच बसून नाही का लावत
तुझ्या शब्दांचे अत्तर मनाला!
नाही.....वेडा नव्हतोच कधी
समंजस होतो खूप म्हणून
गॅलरी नाही ओलांडत
आजही!
मला नाही जमत लिहायला,
तुझ्या अंत:करणापर्यंत पोहोचायला!
इतकं जग पाहूनही
प्रेमबीम पण नाही कळत मला!
या नभातील तारका तू मी तुझा गं चांदवा
सावली माझी जणू तू मी तुझ्यातील गारवा ।।
रंग हे तारांगणीचे रंगले नयनी तुझ्या
छंद माझे गंध होऊन दंगले स्वप्नी तुझ्या
तू असे आकार माझा मी गुलाबी ही हवा
सावली माझी जणू तू मी तुझ्यातील गारवा ।।
अंतरीचे ते चिरंतर स्वप्न तु जे पाहीले
तेच माझ्या या मनाच्या अंतरीही रंगले
तुच सारी राञ माझी मी नशीला काजवा
सावली माझी जणू तू मी तुझ्यातील गारवा ।।
१.
पुलाच्या पलीकडे
एक जमात राहते
रानटी आहे असे
ऐकून आहे फ़क्त
मी कधी पूल ओलांडला नाही
पुलाच्या अलीकडे
माझी जमात राहते
सुसंस्कृत म्हणवते
पूल न ओलांडणे
हीच आमची संस्कृती आहे
२.
पुलापलीकडे राहते
एक विचित्र जमात
दुर्बीण लावून बघतात
असे डोकावून पाहणे म्हणजे
शुद्ध असंस्कृतपणा!
पुलाअलीकडे आम्ही राहतो
आमच्या घरांना नसतात
भिंती,खिडक्या आणि दारं.
पारदर्शक व्यवहार असणे
हीच आमची संस्कृती
३.
बहरलेल्या ताटव्या, एक कळी उमलू दे
जास्त नाही.. अस्तित्वाला थोडा तुझा बहर दे.
धगधगणार्या विस्तवा, एक निखारा फुलु दे
जास्त नाही.. प्रेमाला थोडी तुझी धग दे.
शहारलेल्या रात्री, एक प्रहर ढळू दे
जास्त नाही.. स्पर्शाला थोडा तुझा शहारा दे.
रंगलेल्या आभाळा, एक छटा खुलू दे
जास्त नाही.. आयुष्याला थोडा तुझा रंग दे.
तेजाळलेल्या पहाटे, एक किरण उधळू दे
जास्त नाही.. मृत्युला थोडे तुझे तेज दे.
