कविता

तू काही माझं ऐकणार नाहीस
मीही आपला हट्ट सोडणार नाही...

तू घरात बसून....
बायकोच्या हातची भजी खात,
समाजातल्या विकृतींवर बोलणार...
वातानुकुलीत सभांमध्ये भाषणे ठोकणार
जमलंच तर झणझणीत कविता पाडणार

मला नाहीच रे जमणार...
तुझं हे तळ्यात - मळ्यात खेळायला
आत एक अन बाहेर एक जमवायला
आपलं कसं सारं एकदम सडेतोड असणार
आम्ही प्रत्येक प्रसंगाला थेट शिंगावर घेणार

मागे राहिलेले वर्ष सुख दु:खानी भिजले
काही उल्हासाचे क्षण काही काळोखी विरले

वर्तमान हा कालचा आज भूतकाळ झाला
आठवणीच्या सोबती नभी नवा सूर्य आला

त्याचे दर्शन घेतले डोळे किलकिले करून
त्यास म्हणालो ए दादा झोप झाली ना अजून

थोडी उतरुदे धुंदी काल सरल्या वर्षाची
थोडी ओळख होऊ दे मज कालच्या स्वतःची

तुही झोप कि थोडासा जरा आराम कर ना
मज सरत्या वर्षाला शेवटचे पाहू दे ना

आधी मित्राला मी माझ्या मनामध्ये साठवतो
मग तुला पहावया माझे डोळे उघडतो

चल जाऊ दे मी केला त्याला बाय बाय
आता येरे तू करण्या नव्या मित्राची सोय.....

दारि तुझ्या बैसुनी आहे
होवुन दारिची शिळा
का तरी ना भेटला मज
तु शामसुंदर घननिळा

जातोस तु लिला कराया
गोपिकांच्या सोबती
फोडीसी हंडे दह्याचे
गोपाळ घेउन संगती

जातो कधी समजेच ना
तुज पाहाया मी थांबलो
देउनी सर्वस्व माझे
तव पायरी वरी राहीलो

नाही मी अर्जुन अथवा
नाही मीराबाई रे
अरे मी वेडा पिसा
आलो तुझीया पायी रे

आज मजला भेट थोडा
तुज पाहण्याची संधी दे
वसुनी या नयनात
मजला जन्मांतरीची शांति दे

माझी सई तशी समजूतदार
किती थकलो आहे ते पाहून
किती गोड हसायचं
ते निट ठरवता येतं तिला
---
माझी सई तशी शहाणी
आई आजारी असेल तर
आईची आई होणं जमतं तिला
---
माझी सई तशी डँबिस
बाबा आईचे ऐकत नसेल तर
बाबाची सासू होणंही
जमतं तिला
---
माझी सई तशी लब्बाड
किती अन् कोणाला लोणी लावल
तर किती अन् काय मिळेल
हे पक्क ठावूक तिला
---
माझी सई तशी बदमाष
कोण रागावल्यावर किती
भोकांड पसरायचे हे
व्यवस्थित माहीतीये तिला
---
माझी सई तशी निरागस

माई माय माई माय
नाई शिकली लेयनं
रातं दिसं मेहनतं
जीवं मातीले जायनं

चुरुक भुरुक अशी
लावे झाकटीतं रई
देते पाह्यटीचं मले
खायाले सायीचं दई

ठूनं हातावरं डोकसं
तिचं वगारु पाजनं
शाळेतलया पोराईचं
येकं दोनं आईकनं

चुनं भाकरं थापूनं
घाई घाई वावरातं
बोंड येचता येचता
जोळे नख़याईशी नातं

सोसूनं सासरवासं
तरी हाये समाधानी
पोरं शिकतीलं लयं
सदा राये ह्याच ध्यानी

दुधं तापऊनं राती
टाके तयातं ईरजनं
होते दई लोनी चं ते
नाई नासलं आजुन

तुझा माझा चंद्र आज थांबला आकाशी
कसा जाऊ स्वागताला , भिजलेली उशी...
तुझ्या माझ्या पावसाने अबोला धरला
कसे सांगू जीवनाचा मेघ हरवला...
तुझी माझी जाई पाणी असून सुकली
कुणी नाही पुसायला मायेने खुशाली...
तुझ्या माझ्या वाटेवर माजलेले रान
उजाड त्या माळरानी जाय आता कोण ...
सखी गेली अर्ध्यावरी सोडूनिया साथ
नाव "साफल्य" घराला, वाटतसे व्यर्थ .

कातरवेळ कधी रिकाम्या हाती येत नाही
आठवणींच्या सुंदरशा कव्हर मध्ये गु्ंडाळलेले खूप सारे प्रश्न आणते ती..
मी काही उघडून पहातो
तर काही तसेच ठेवून देतो
येऊ घातलेल्या रात्रीला भेट देण्यासाठी.
न उघडलेल्या गिफ्टस् दुसऱ्यांना देण्याची पद्धतच आहे हल्ली...
मग लाजत मुरकत पहाट येते,
पाठोपाठ सकाळ... दुपार ...दोघी कामात बुडलेल्या...
आणि नंतर पुन्हा कातरवेळ....
कातरवेळ कधीच रिकाम्या हाती येत नाही,
मी रात्रीकडे पुढवलेले प्रश्न नव्या वेष्टनात पुन्हा मलाच गिफ्ट मिळतात....

आज तूही जगात आहेस
आज मीही जगात आहे
आपल्यात काहीतरी बिनसलंय
हे दोघांनाही ज्ञात आहे

कधीकाळी जुळली होती आपली मने
मग दिसू लागले फक्त एकमेकांचे उणे
वाढत्या अंतराने दुरावतच गेलो
आयुष्याच्या प्रवाहात वहावतच गेलो

आज मागे वळून पाहताना वाटतंय
की नसतं झालं असं तर बरं झालं असतं
दबलेल्या अगणित भावनांचं ओझं
इथपर्यंत वागवावं लागलं नसतं

उद्या कदाचित तूही नसशील …. किंवा मीही नसेन
तरीही असंच अव्याहत चालू असेल जग
क्षणभंगुर आयुष्य आहे हे आपलं
हे राग लोभ कशाला हवेत मग?

मला आय नाय, बाप हाय.
आगीवाले डोळे त्याचे,
अन जबान चाबुक हाय.

निघतो रोज सकाळपारी
धूर सोडत इंजनवाणी,
जणू पटरी पायाखाली.

ठरली ठेसनं ठरलं काम,
येगळी माणसं येगळा दाम.

येतो झिजून रातपारी
धूर सोडत इंजनवाणी,
वेडीवाकडी पटरी घेउन पायाखाली.

पाठ लाऊन भिताडाला
घाम पाजीत बसतो अन,
'काय केलस दिसभर?'
जणू इचारतो सोताला..
'काय नाय' जवाब मातूर माझा हाय.