विडंबन

जुळयाचे नव्हे जुळ(व्)लेले दुखणे

जुळे १:

सासं नसूनही तबला तू
सकल मिपाचा झमेला तू

धाग्यवरील सैरभैर (चि)चुंद्र
अन्... सुप्त बोक्याची जागा तू

मोकळाढाकळा रांगडा तू रे
सुमडीत सोपान डोम ही तू

ज्वर धाग्याचे आरोळी कधी तू
कधी फसलेली चारोळी तू

मिपात असूनही.. एकटाच तू रे
तुझ्या लाट्णीचा आधार तू

जुळे २:

छान छान यावे धागे
छान छान वंदावी थेट

टीआर्पी जसा चॅनेलला
येऊन मिळतो थेट थेट

मग येतो नवा धागा
जुना जातो अंधारात

टीच्भर प्रतीसाद मागून
तोही मिटतो अंधारात

(शाळेमध्ये असताना शांता शेळके यांची "पैठणी" खुपच आवडली होती. त्याचेच हे विडंबनामृत. लाभ घ्यावा. चुभुद्याघ्या)

फडताळात एक गठुडं आहे,
त्याच्या खाली अगदी तळाला
जिथे आहेत् भरपुर चिंध्या
मफलर चड्डी घोंगडं नाडा
त्यातच आहे अस्ताव्यस्त
बावरुन पसरलेला एक पायजमा

चटेरीपटेरी फुलबॉटम
रंग त्याचा काळपट भुरटा
माझ्या आज्ज्याने लग्नामध्ये
हा पायजमा घातला होता
पडला होता सा-यांच्या पाया
कमरेवर खेचत हाच पायजमा

प्रेरणा

तू उर्वशी तू मर्यादा , गीता रिता ज्युली शांती
तुझीच सारी अनंत रूपे, यास्मिन किंवा मंदाकिनी ती

अग्निरथी तू दुग्धदायिनी,
तुलाच नमितो कपूर राजीव,
हरहर गंगे तुलाच स्मरती
"बॅाली"वुडचे भक्त चिरंजीव

स्नानार्थं जलपातगामिनी
तुझ्या पल्लुचे कडे निसरडे….
कितीक आले गेले भुलले
तुझ्या दर्शने शांत गळाले

प्रणयसंगम तूनळी रंजन
तिथेच फिरते चक्र निरंतन
विशालसुंदर आम्र निरंतर
तिथे विरावे माझे अंतर

प्रेरणा www.misalpav.com/node/32919

हल्ली कमीच झालंय माझं बारमध्ये जाणं
गेलोच तर हरपुन जात हळुहळु दुनियेचं भान.

हल्ली कमीच झालंय तसं रात्र रात्र तळमळणं,
मला बघुन मालकानं कमी केलयं उधाऱ्या देणं.

हल्ली कमीच झालंय आता मला मोगराबाईनं खुणावणं,
तिलाही झालंय सवयीचं गुपचूप पाकीट मारणं.

हल्ली कमीच झालंय घरी ऊशिरा येणं.
मलाच कसं नाही जमलं असं अवेळी लवकर येणं.

हल्ली कमीच केलंय मी ऐकणं माझ्याच मनाच,
तुझ्याकडे तरी आलंय का गं पार्सल माझं चखण्याच?

(वोडका का रम काय सुचना)

आमची प्रेरणा अर्थातच जगदिश खेबुडकरांचं हे जिवंत गाणं

ही दिल्ली हाय एक जतरा, हौसं गवसं नवसं सतरा
जो दिल्लीला भुलला न्हाई तो एक येडा भितरा

पाच वर्षाचा फिरतो पाळणा ही अवघड फेरी
नाव कुणाचे, नाकामंदी कुनी बांदली दोरी
जागा होऊन बोलल त्याला, हाय कमांडचा हादरा

यु आयडीचा शिनीमा बगा, बगा सोडुनी काम
आधार झाला निराधार ना इथे राहीला राम
कितीक योजना आशा लावूनी उगा दावतीया नखरा

पहिलेच विडंबन आहे : घ्या सांभाळुन
(मुळ कविता : www.misalpav.com/node/32809 )

उत्साह आला, संचारला संचारला,
लेख टंकला, इवढुकला, पिंटुकला,
कमेंट आले, हाणले, तोडले, जिंकले.
सर्वां जसे नवपाखरु मिळाले.
पण आता …
भटकंत्या, पाकृ, सगळेच फसले,
छटाकभर पिंक मिळेनासे झाले.
आज जरी धाग्यांना पंख लागले.
अखेरची जिलबी प्रसवुन झाले,
तरी डुआय पण न फिरकले,
हीच का नैराश्याकडे फाऊले?