नारी नारी (हिशम अब्बास) या गाण्याचं विडंबन
भारी भारी
ब्लॉग दुवा
भारी भारी *३
भारी भारी; भारी आमचे भाऊ
भारी भारी; बॅनर बिनर लावू
रस्त्यारस्त्यावर आमच्या भाऊंची हवा
भारी की नाय (हबीबी दा)
दिसतो तो म्हणतो भाऊ तुम्हीच हवा
भारी की नाय (हबीबी दा)
भारी भारी; भारी आमचे भाऊ
भारी भारी; बॅनर बिनर लावू
भाऊंचा नाद कुण्णी करतो का बघा
भारी की नाय (हबीबी दा)
करतो तो करतो पण तो उरतो का बघा
भारी की नाय (हबीबी दा)
(हल्ली कुणीही उठतो आणि शिक्षणाला नावे ठेवतो. मी शिकलो नाही, अभ्यास केला नाही, पिरेड केले नाही, शिक्षणात ढ होतो हे सार अभिमानाने सांगतो. अशावेळेला आईवडीलांनी सांगितल्याप्रमाणे अभ्यास एके अभ्यास करनाऱ्या आमच्यासारख्याचे हे व्यंगात्मक दुःख.)
प्रेरणा- महाकाव्य!!!
१०० चा टाकटायम टाकला तवा ती पावली!
पाच भार साखळ घितली तवा ती पावली!
१५दिवस कालीजमधी मारल्या चकरा,
तवा ती पावली!
आवडून घेतला तिचा नकरा,
तवा ती पावली!
तिचा बा माराया धावला!
आपला पण जीव कावला!
पण बाची मुस्काटात घीतली!
तवा ती पावली!
लगीन कराया सांगितलं माझ्यासंगं,
तवा ती नाय पावली!
आनं तिच्यापाय माझ्याकड,
नाय रायली 'पावली'!
प्रसंग कुठलाही असो ,दूध उतू जाण्याचा, ट्रेन वा बस पकडण्याचा , कुत्रा मागे लागण्याचा किंवा व्यायामाचा. जेव्हा बायका (विशेषत: वजनदार बायका .) धावतात तेव्हा तो देखावा अगदी हृदयंगम वगैरे असतो यावर कुणाचे दुमत नसावे.
( गज़लेचे वजन शेवटच्या शेरात असल्याने प्रेरणेत नसूनही तो घुसडला आहे, त्या बद्दल संदीपजींची माफी)
"टनाची" होती बंदी, ती धावली
कुणा वाटे न का संधी? ती धावली....
ढग एक नाराज झाला होता
त्याचीच होती रुंदी, ती धावली....
दमामिने माझी कविता पळवली
तेव्हा
आत्मा जिलबीच्या घाण्यावर
झाऱ्या काढून ऊभा होता
मी बॅट्याला म्हटलं
प्याऱ्या कुठाय?
त्यावर ढगात नजर लावून तो म्हणाला
सगळंच हुकलंय
अगदी 'पातेल्या'चीही राख झालीय
आता परा बिका मुविच्या भाऊगर्दीत टाऱ्याला शोधतोय.
घावलीच एखादी जिलबी तर त्यावर मीठ टाकुन खातोय.
मात्रं टेंपोत बसलेला राकु म्हणाला
फुसकीच्या, कधीपासून 'कळ' बडवतोय?
घे की आवरतं. एवढ्याचसाठी लाल करुन ठेवलेली कधीची, चकमक करुन गारगोट्या कपाळात घातल्यास की.
अभ्या कानात कुजबुजला
फुटायचं बघतोस का?
प्रेरणा १ प्रेरणा २ प्रेरणा ३ आणि कदाचित अत्यल्प प्रभाव अशा चार चार कवि आणि कवितांची माफी मागून हि भूछत्री विडंबन जिलबी वाचक सेवेत सादर.
लंगोट तुझा ना राहिला ना अस्थीही तुझ्या राहिल्या
ना याद तुझी राहिली, ना कर्म तुझे राहिले
चरत होतास तू या जगी पोट आणि पोपटी वासना
स्वप्नांचा खेळ ठेऊनी पोपट मैना उडाले ततक्षणा
पुनश्च गजाननाच्या आशीर्वादाने व शनिवारवाड्याच्या साक्षीने!
मिसळपावच्या आशीर्वादाने व मिपाकरांच्या साक्षीने आम्ही "धाग्यांच्याबागेत भेटेन तुला मी" या कथामालेची सुरूवातीच्या आधीच सांगता करत आहोत!
प्रस्तुत लेख हा आजच प्रकाशित होणार आहे. तरीही हा लेख वाचून इथून पुढे आपला जिलेबीलेख/कविता/काथ्याकूट/पाकृ लिहायची काही पथ्ये!
लंगोटनगरी पोपटराजा
वादळच जोराचे आले, की गाठी आपोआप ढिल्या झाल्या,
माहित नाही खास, काय घडले विशेष!
पण हाय!! लंगोट कड्यावरून घसरले,
अन पोपट सगळे फांद्यांवर दिसले.
गजाननच्या आशीर्वादाने व शनिवारवाड्याच्या साक्षीने आम्ही 'तुळशीबागेत भेटेल तुला मी' या कथामालेचा शुभारंभ करत आहोत!
प्रस्तुत कथा ही ५१ भागात प्रकाशित होणार आहे.तरीही ही कथा वाचताना पाळावयाची काही पथ्ये!
१. ही कथा ५१ भागात असल्याने कोणीही 'लवकर भाग टाका' अशी प्रतिक्रिया देऊन आपल्या अधाशिपणाचा प्रत्यय देऊ नये. (त्यांना १ ते४ या वेळेत 'चितळे' नामक वाट कशी पहावी या शाळेत पाठवले जाईल.)
२. 'पुभाप्र' नामक पळवाट वापरल्यास त्याला पुण्यात लुंगी घेण्यासाठी पाठवण्यात येईल.
३. १ ते ४ या वेळेत कथेवर प्रतिसाद टाकल्यावर आपण रिकामटेकडे आहात असा अर्थ काढण्यात येईल.
