शब्दांनीच जर मैत्री करायची
तर शब्दाना कशाला प्रौढ करायचे
कशाला द्यायची त्यांच्या हातात पंतोजीची छडी
नि उगाच आजोबाची काठी
एवढ्या जुन्या पिंपळ वृक्षाला फुटतेच ना नव्याने पालवी
केशरी छटा असलेल्या कोवळ्या पानांनी
वृक्ष जातोचना सळसळून
पोपट करतातच न मुक्काम भर रात्री त्यांच्या फांदीची उशी करून
झाडांना कशी स्वप्ने पडतात उद्याची
मग कशी दिसते
त्यांच्या अंगावर नव्याने फुलून गेलेली कोवळी पालवी
पहिल्या ऑफीस जॉबचा निरोप घेतल्यानंतर सुरूवातीचे काही दिवस छान निवांत गेले. मनाला आलेलं साचलेपण हळू हळू निथळू लागलं. सकाळी उठायचं, रोजची कामं आवरायची, आईला मदत हवी का, ते पाहायचं, मग निवांत पेपरवाचन... दुपारच्या जेवणानंतर गेल्या अनेक महिन्यात वेळोवेळी कुठे कुठे खरडून ठेवलेल्या ओळी, कल्पना चाळायच्या... असे खूपच कागद जमले होते. छान वेळ जायचा. संध्याकाळी बाबा ऑफीसमधून आल्यानंतर आई-बाबांसोबत चहा. मग ते दोघं नेहमी एक फेरफटका मारण्यासाठी बाहेर पडायचे. मी कधी त्यांच्यासोबत तर कधी एकटीच भटकायचे. माझे बाबा नीटीमध्ये होते. आयआयटी सारखीच नॅशनल इंडस्ट्रीयल इंजिनियरींग इन्स्टीट्यूट.
मराठी गाणी म्हटली की कुठून सुरुवात करावी असा प्रश्न पड्तो. ढोबळमानाने ’पैल तो गे काऊ पासून सुरुवात करुन.. अंगनी माझ्या मनीच्या मोर नाचु लागला इथपर्यंत अनेक मराठी गाण्यांनी आपल्याला भरभरुन आनंद दिला आहे. संत,पंत आणि तंत (शाहिरी) काव्यात मराठी ओवी,अभंग, लावण्या आणि कवितांची गाणी कधी झाली हे आपल्या लक्षातही आलं नाही. मराठीतील ही सर्व गाणी अतिशय सुंदर अशी फुलली आहेत. कोणतं गाणं सुरेख असं म्हणायला गेलो की बोटाच्या चुटकीतून प्रत्येक सुंदर असं गाणं निसटून जातं. एकच एक गाणं आपल्याला आवडतं असं कधी म्हणता येत नाही.
मनात गोंधळ घालणाऱ्या बहुतेक भावनांना आपल्या जवळील स्त्री-वर्ग, मग तो कोणत्या पण नात्याने जोडलेला असो "काही नाही " या दोन शब्दात सगळी भावना गुंडाळून टाकतो…
त्या पैकी काही खालीलप्रमाणे…
कधी कधी… इशश्य…
कधी कधी… काही तरीच काय हो…
कधी कधी… आता शांत बसा…
कधी कधी…खाऊ कि मारू आता…
कधी कधी…अरे बापरे!!! काय करून ठेवलाय हे…
कधी कधी…जवळ येउन अस्सा……… घ्यावा… (मधला शब्द प्रत्येकाच्या विचार शक्तीनुसार टाकावा.)
कधी कधी…आई शप्पथ…इथेच नाचव…
कधी कधी…संपल सगळ…
जमवून जमवून गोळा करून मांडून ठेवलेली असतात पुस्तके
माझ्या पुस्तकाच्या खास शेल्फवरची
संदर्भ ग्रंथासकट
काही कवितेची
मी चाळत रहातो मला हवे तेव्हा हवी तशी
मी फिरत असतो पुस्तकाच्या रानात
अक्षरांच्या ओळीओळीतून मनसोक्त फिरत राहतो
घुसतो शब्दांच्या निबिड रानात
मला हवा तो मोसम सुरु होतो
जेव्हा माझ्या हातात पडतात मला हवे ते शब्द
जादू करतात मनावर
भ्रमित करतात मला
मग कोसळू लागतो पाऊस
मी शब्दांच्या पावसात भिजून जातो नको ईतका
[अशी म्हातारी माणसे दिसतात . आज सकाळीच बघितली जोडी . वाचनालयात आणि हळू हळू घराकडे परतताना .नव्वदीच्या तरुणाचे ते लुकलुकनारे डोळे बघून ,आणि त्या पंच्याशी वय असलेल्या गम्भीर स्त्री कडे जिच्या हातात एक पुस्तक होते पानगळ सुरु आहे ह्या पानावरून चालत असताना हे सुचून गेले ]
तिचा नव्वद वर्षाचा नवरा
तिच्या पंच्याशी वर्षाच्या खांद्यावर जेव्हा हात ठेऊन चालत असतो
तेव्हा तो नसतोच नव्वद वर्षाचा
त्याच्या अधू डोळ्यांना नाहीच दिसत तिचे थकून गेलेलं
नि लोंबणारे, ओघळलेले शरीर ….
ह्यावेळी डोंबोली, ठाणे आणि पुणे इथे ३ कट्टे होणार आहेत.
डोंबोलीतला कट्टा नक्की झाला आहे.
ठाण्यातील आणि पुण्यातील कट्या संदर्भातील इतर माहिती लवकरच कळवण्यात येईल.
डोंबोली कट्ट्याची माहिती खालील प्रमाणे...
१. ठिकाण ===> नंदी पॅलेस
२. दिनांक ===> १८-१०-२०१४
३. वेळ ====> संध्याकाळी ७:३०
४. संपर्काचे माध्यम ===> व्य.नि. करणे.
डोंबोली कट्टा झाला की मग ठाणे कट्टा आणि मग पुणे कट्टा असा बेत आहे.
बोटावर मोजतां येतील इतकेच दिवस उरलेले
दहावे बोट करंगळी
ती मोडली की त्या रात्री त्याची पोर जाणार असते
तिची चालू असते लगबग
आणि वेगाने सुरु होते आवराआवरी .
सगळ्याच ब्यागा भरून ठेवते
नि उरते शेवटची छोटी ब्याग
मोजके सामान
ध्यानाची माळ
काही पुस्तके ..
ती डॉलरचा हिशेब करीत असते रुपयात
नि घेत रहाते महाग महाग वस्तू नको तितक्या
उदा. खिडकीवरचे पडदे .बाळाचे मोजे ,स्वेटर ,शर्ट ,टी शर्ट ,
एखादी जीन्सची प्यांट
नव-यासाठी त्याला आवडतात तसे कपडे
आज ऑर्कुटचा शेवटचा दिवस!
माझे आणि बर्‍याच भारतीय लोकांचे पहिले जालीय सोशल नेट्वर्किंग. भारतात ऑर्कुटमुळे सोशल नेट्वर्किंग रुजला आणि फोफावला . इंटरनेट फोन वर घरी सहज उपल्ब्ध नसताना कॅफेमधे जाउन स्क्रॅप बघणे , स्क्रॅप पाठवणे ( खास लोकांचा स्क्रॅपबुकवर खास नजर ठेवणे) , फोटोज शेयर करणे याची धमाल यायची आणि मुख्य म्हणजे अनेक जणांशी तुटलेला संपर्क ऑर्कुटमुळे जुळला..
पूर्वी याहू ग्रूप्स होते पण एखाद्याला शोधणे..संपर्क सहज साध्य नव्हता..
ते ऑर्कुटमुळे सोपा झाला.
पण चेपुच्या स्पर्धेत मागे पडल्याने गुगलने ऑर्कुट बंद करायचा ठरवला आहे आणि तशी घोषणा काही दिवसांपूर्वी केली..
काल नक्षत्रांचे देणे बघताना शांता शेळकेंच्या ओळी ऐकत होतो..
जुन्या आजोळाची आता
पार झाली पडझड
ओटी अंगण ओसरी
एक राहिले ना धड
हरवले बाळवय
खोल जिव्हारी लागले
उठे मुकाट तिथून
मन शिणले भागले
क्षणभरही वळून
नाही पाहिले मी मागे
काय राहिले तिथेच
काय आले मजसंगे
काय राहिले तिथेच, काय आले मजसंगे? विचार करता करता हे काहीसं सुचलं. कितपत जमलंय माहित नाही:
