मुक्तक

आज तुझ्या मूर्तीच आम्ही विसर्जन केल ..अगदी मिरवणूक काढली ,फटाके फोडले,मंत्रजागर केला ,जागरणाची रोजची सवय लावलीस तू ,बघ ना देवा ,आज झोप पण येत नाहीये,खर तर दरसाल आम्ही तुझा उत्सव साजरा करतो, तुझ्या दर्शनाला येणारे अनेक लोक नवस करतात, एवढी वर्ष मलापण काही न काही हव असायचं,आणि मी मागायचो तुझ्याकडे,पण यंदा मी काहीच नाही मागितल आणि हे मला आता आठवलं..उगाच छान छान वाटत ...मी तुझ्याकडे काहीच मागितल नाही आणि तू मला छान छान असं काहीतरी अदृश देऊन टाकलस....भारीच आहेस हा तू...पण ज्यांनी ज्यांनी मागितलंय त्यांना दे रे ...फारच उदास करतोस रे तू जाताना...हल्ली तुझ्या मूर्तींचे किनाऱ्यावरचे अस्ताव्यस्त पडले

कोण रे तू?
मासाच्या गोळ्यात अडकलेला तू ,
त्या मांसाच्या फ्रेशनेस वर अवलंबून आहेत तुझी इथली वर्ष ,
बाकी नियती वगैरे सगळेच खेळ मासातल्या काही सूक्ष्म तंतूंचे
अशाच दोन मांसाच्या गोळ्यांच्या असंख्य अदृश्य शक्तीपैकी एक सूक्ष्म अंश तू ,
कसल्या भ्रमाचे ,कल्पनांचे मनोरे नाचवायला निघालाहेस??
विश्व वगैरे अस काही नसत तुझ्या कवटीच्या बाहेर....
येडा कुठला .... साक्षात्कार म्हणे ....आत्मिक विचारचक्र गरगर फिरतात...
बरळून घे बरळून घे.....हेच आहे हक्काचं व्यासपीठ ...
तुझ्या येड्झवेगीरीला समजणार ...मोकळ करणार ..

(चुकीच्या विभागात कविता टाकली होती आणि त्यात चुका ही होत्या)

श्रावण सगळा सरला
टिपूस नाही पडला.
बळीराजाच्या अश्रूंनी
धरती जळून गेली.

साकडं घातल इंद्राला
वरुणराजा धावत आला
वादळ फोडून पाऊस बरसला.

गुरं-ढोरं पुरात गेली वाहून
पीक सगलं खलास झालं
बळीराजाच नशीब फुटलं.

वरुण राजा
तू तर देव आकाशाचा
का वागतो लहरी सारखा?
गत जन्मांच्या कर्मांचा
का हिशोब घेतो आता?

झाल्या चुका माफ कर
कृपा कर पामरांवर
साकडं घालतो तुच्या चरणी
पुढच्या वर्षी तरी
पाऊस पाड नेमान.

साद झलकेची ,
मना मंदी चाळं,
शरावणातल बेडकं स्साल,
वंगाळ वंगाळ

गव्हाळ मानंखाली
तीळ मस्त काळं
चवचाल जीभ स्साली
वंगाळ वंगाळ

लाजुन पाठमोरी
बसली दातखीळं
कलिजा खल्लास स्साला
वंगाळ वंगाळ

पदराला पुरना कापड
अंगी रतीच मुळं
दमच निघना स्साला
वंगाळ वंगाळ

दोन चंद्राची रात म्हणं
गारवा आनं ढगाळं
सरना च आज स्साली
वंगाळ वंगाळ

जुलै महिन्यात हॉस्पिटलच्या बेड वर मनात आलेले विचार....

हक्काची गाय आणली
पुढ्यात चारा टाकला
तिने भरपूर दूध दिले.
सखी, भार्या, माता
कर्तव्य चोख बजावली.

चाऱ्याच्या बदल्यात कर्तव्य
त्यात कसले आले प्रेम
माझा शुद्र पुरुषी विचार.

त्या दिनी हॉस्पिटल मध्ये
दोन्ही हातानी मला
बेड वर बसविले.
डोकावुनी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं
तिथे दिसले केवळ
निखळ निरागस प्रेम.

स्वत:ची लाज वाटली
का ओळखू शकलो नाही
प्रेम तिचे?

(मेहदी हसन यांनी गायलेल्या 'बेकरारी सी बेकरारी है' या गझलचा स्वैर भावानुवाद)

सखे, तुझ्या आठवांचा सल काही केल्या कमी होत नाही
विरहाची ही असह्य तगमग मनाचे अवकाश झाकोळून टाकते आहे
तो रटाळ बेजान दिवस ढळता ढळत नव्हता
अन आता तर ही काळरात्रही खायला उठली आहे...

दैवगतीला शह देत प्राक्तनावर मात करण्याची वेळ यावी
अन त्याच मोक्याच्या क्षणी डाव उधळून देत हार पत्करावी
आयुष्याच्या सारीपटावर नेहमीच रंगणारा हा डाव आता सवयीचा होत चालला आहे...