कविता

(वि. सू. - ही कविता आणि कुणाल यांचा "घालमेल: हे प्रेम होतं की आकर्षण?" हा लेख यांचा काही संबंध दिसून आल्यास तो योगायोग समजावा. कारण तो फक्त योगायोगच आहे. सदर लेख इथे वाचता येईल)

तीच ती होती तरी का
प्रश्न सलतो अंतरी
सत्य होता काळ तो का
होती तरी का ती खरी?

तरल साधी स्वप्न प्रतिमा
जपुनि हृदयी ठेविली
अब्द गेले दशक गेले
ती तिथे परि राहिली

वाहते आयुष्य गेले
साजिऱ्या चित्रापरी
दुःख येई सुखहि येई
येति नेमेच्या सरी

ती वेळ मंद वाऱ्याची
शब्द असे वितळावे
दुरून परतीच्या माझ्या
वाटेवर तुझे डोळे लागावे...

तुझ्या नेत्रात सरोवरे का
सखे दुष्काळ तिथे शोभे
गडद अबोल सावळी झाडे
सरणावर प्राण उगाच उभे....

ऊरला तुकडा नभाचा
होते वादळ कधी तिथे
मिटल्या सावल्या अंधाराच्या
जसा सूर्य दूर मंद उगवे...

अखंड घुमतो पाउस देवळापलीकडे
नक्षत्रांची ओंजळ पदरात तुझ्या
दु:खात तू सावित्री माझ्या
अन तरी घालतेस देवास साकडे...

मैत्र झुलवून बघ

चेहऱ्यावरती खिळू नकोस
आत उतरून बघ
अंतरीच्या झोपाळ्यावर
मैत्र झुलवून बघ

नितळलेल्या तळावरती
विश्वासाचे घर
हाय, हॅलो जाऊ देत
हात घट्ट धर

शर्थ, अटी काही नकोत
खुले-खुले सांग
तेव्हा तुला कळेल माझ्या
हृदयाचा थांग

दिसतो तसा नाही मी
कठोर आणि क्रूर
काळिजाच्या सप्तकाला
अवरोहाचे सूर

देत बसत नाही मित्रा
पुन्हा पुन्हा ग्वाही
पण तू जसा समजतोस
मी तसा नाही

मोजत बसू नकोस मित्रा
स्पंदनाची धग
डोळे मिटून खांद्यावरती
मान ठेवून बघ

(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)

प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -

('खरे' कवी यांची माफी मागून...)

वसंत आला, नटली धरती, सुखे बहरल्या तरु-वेली
पानांआडून अवघडलेली एक कळी का रुसलेली ?

हर्ष बहरतो फुलांफुलांवर सुगंध उधळीत बेभान
सतरंगी ही फूलपाखरे गाती गंधित मधुगान
सोन सकाळी ह्या वेलींवर भृंग गुंफती सूर किती..
पानांवरती होवुन मोती दवबिंदू हे लखलखती
देव उभ्या ह्या दिव्यत्वाला तेज अर्पितो सोनसळी,
आणिक येथे बावरलेली झुरते का ही एक कळी?

कितीदा तरी रे आले होते,
खूण ओळखीची शोधत होते,
नाहीच झाली पण भेट आपली,
मी उम्बर्यातच थिजले होते.

किती जपून आणले शब्द होते,
तुझ्या ओंजळीत ते द्यायचे होते,
मौनात वेदना डोळ्यांत विझल्या,
शब्द कधीच रे निसटले होते.

किती अंतर चालून आले होते,
आता कुठे बघ विसावले होते,
दिशा साऱ्या का अंधारून आल्या,
की गावच तुझे बदलले होते.

अस्पष्ट जे मनास स्पर्शुन गेले होते,
मूर्त रूप मी त्याला देत होते,
कधीच नाही केले व्यक्त तू ज्याला,
ते अव्यक्त प्रेम माझे आयुष्य होते.

prequel 1

मुल प्रेना मोकलाया दाहि दिश्या

तसेच हे आव्हान
==============================================
prequel 2
पण ह्या लेखाचा जबाबदार आहे समाज ,तो समाज जो कंपू बाजी करतो तो समाज जबाबदार
.एक माणूस मिपाबालक म्हणून परवेश करतो एका नवीन घरात ,पण मिळते काय तर धिक्कार तिरस्कार

वाटले होते लहान मुलाला समजून घेतील वडीलधारे
पण इथे मिळाले पार बायको सारखे उणे दुने काढणारे

असो

कट्टा.............

मित्रांच्या मैफिलीत
होता तो ही रंगलेला
हास्यविनोद अन टाळ्यांनी
होता तो ही सजलेला

तेथे जमणार्‍या सार्‍या
अवलियांची तो "जान" होता
येणार्‍या जाणार्‍यामध्ये
त्याला कौतुकाचा "मान" होता

टिंगल-टवाळी, शेरो-शायरी
किस्स्यांचा तेथे बाजार होता
राग, द्वेष, मत्सर, अविश्वासाला
तेथे किंचितही थारा नव्हता

हरएक पिकनीक ही
त्यालाच विचारुन ठरवलेली
प्रत्येक पार्टीची कुणकुण
सर्वप्रथम त्यालाच कळलेली

पाऊस
गारवा
संध्याकाळ
निवांतपणा
गुलजार-बिलजार
सगळं आहे
.
.
.
.
कागद मात्र....कधीचा कोरा
काही शब्द
एखाद् दुसरी ओळ फार तर फार....बास्स
तडफड
थोडीशी भिती
जमणार आहे की नाही?
पेन टेकवायचं कागदाला नुसतंच...अनेकवेळा
छ्या...
तुला नाही तर त्या पारिजातकाला,
विचारलंच पाहीजे एकदा
कसं जमतं रोज बहरून येणं?