कविता

अणु-रेणूंपासून ग्रह-ताऱ्यांपर्यंत
मुंगीपासून-देव माश्यापर्यंत
सगळेच बद्ध -
कुणी भौतिक
तर कुणी
निसर्गदत्त सहज-प्रेरणेच्या
आपापल्या कक्षेत.
एकटा माणूसच
या सगळ्याला अपवाद -
आपल्या अंतरीच्या अंधार-उजेडातून
ऊन-सावल्यांतून
भ्रमांच्या, दुविधांच्या, वंचनांच्या, चुकांच्या
नागमोडी वाटांनी भटकायला मोकळा
हेच आहे त्याचं ओझं
हीच आहे त्याची व्यथा
हाच आहे त्याचा गौरव
हीच आहे त्याची महत्ता

भारतात यंदा सगळेच
सुरळीत चालले आहे.....
देशाच्या उज्जवल भवितव्याची
सर्वांना खात्री पटली आहे.....

आयुष्य ना सुखांचे अंधार दाट होता
बुद्धयाच वेदनांशी श्रृंगार थाटलेला
झाली उजाड़ स्वप्ने, सत्यास दंभ होता
चातुर्य प्राक्तनाचे कळलेच ना कदापी

रक्तास चटक ओल्या लागून आज गेली
जखमाच त्या, तयांशी, संसार थाटलेला
अस्तित्व जाणिवांचे उधळून रात्र गेली
त्यां टाळणे मलाही जमलेच ना कदापी

होता तसाच आहे ओसाड माळ तिथला
पान्हा वसुंधरेचा वक्षात गोठलेला
मी रान शुष्क होतो पाऊस स्तब्ध तिथला
गोंजारणे फुलांना रुचलेच ना कदापी

हा कशाला गोषवारा पाहिजे
फक्त थोडासा इषारा पाहिजे

माणसाला अन्न वस्त्रे खोपटे
शासनाला शेतसारा पाहिजे

श्वासही आहेत चोरासारखे
जिंदगानीवर पहारा पाहिजे

हात या राखेतही टाकेन मी
पोळणारा पण निखारा पाहिजे

जीव ओवाळून टाकावा असा
जीव कोणी लावणारा पाहिजे

घोषणांची केवढी बुजबुज इथे-
देशव्यापी एक नारा पाहिजे

माणके मोती हिरे सगळीकडे
फक्त माती खोदणारा पाहिजे

काजवे उसने किती आणायचे
आपुला कोणी सितारा पाहिजे

टाक तू कचरा पुरेसा अंगणी
स्वच्छतेसाठी पसारा पाहिजे

डॉ.सुनील अहिरराव

कधी कधी निरर्थका लिहा बघू ज़रा उगा
असाच मी लिहूनिया प्रसिद्ध जाहलो जगा

असाच खेळ खेळलो पिळून शब्द काढले
अजून केस ओढतो कशास काव्य वाचले

इथून चार चोरले तिथून चार ढापले
करून भेळ चट्पटी विका म्हणून आपले

म्हणेल तो बळेबळे, "कळेल त्यांस चांगले"
छळेल प्रश्न हो मला, "कशास लोक पांगले?"

तुम्ही मला बघूनिया कशास दूर भागता
तुम्हास सोडणार का न काव्य हे सुनाविता?

पळा पळा छळेन मी विडंबने करेन मी
उदार काव्यप्रेमिका कशास लाइका कमी?

-- स्वामी संकेतानंद

आता मी पळतो..........

पक्षी हिरवे झाडे हिरवी हिरवे सारे झाले

दाट दाट झाकोळली, आज आभाळाची काया
गूज धरितीशी करण्या, होई अनावर तो राया

भारावला आसमंत सारा, स्पर्श होताच मखमली
स्तब्ध होऊनी ऐकते, ती आर्जव अंतरातली

का उठते वादळ? तिच्या आसपास उडे पाचोळा
कुणी सांगा त्यांना, हा त्रुप्तिचा अबोल सोहळा

किती काळाचा विरह बाई, कसा सोसते शांत
तोही विसरून भान, मग जाई तिच्या कुशीत

बोले काही क्षणांचा सहवास ठेव माझी आठवण
कसा सोडवते ग हात, डोळ्यात पाऊस साठवून?

ओली शेवाळलेली
दगडी जन्मठेप
कदंबकाठावर कोण
उसळून घेई झेप

चोरटा एक कटाक्ष
मध्यान्ही काळोखात
पेंगले निवांत नेत्र
मायाळू मंद सूरात

गारढोण श्वासस्पर्श
युगे धरला अबोला
अजागळ अजस्र देह
आतून अथांग ओला

स्पर्शून गंगामाई
घाबरे परत फिरे
दुधाळ स्तनामधुनि
पाझरती नीलहिरे

चुनखड़ी गा त्याचा
अनंत उच्छवास
सालीना मिळतो आहे
लोबानी मुखवास

कोस अथवा मैल ही पडतील येथे तोकडे
सांगा कशी मोजायची ही मनाची अंतरे...

होतसे संवाद अपुला ते दिवस गेले कुठे
स्पर्शातुनी वितळायची ही मनाची अंतरे...

जन्म घेती नवनवे वाद का शब्दातुनी
मौनातुनी वाढायची ही मनाची अंतरे ....

एकमेकाना इथे का आज सारे टाळती
सांगा कशी मिटवायची ही मनाची अंतरे....

लांब आहे जायचे, अन प्रवासही एकटा
उमजून हे सांधायची ही मनाची अंतरे....

सध्या चांगलाच पाऊस सुरु झालाय, त्याच्याकडे पाहताना काही वर्षांपूर्वी लिहिलेल्या ओळी आठवल्या. इथे प्रकाशित करतो!

कधी पाऊस म्हणजे वाहणारे ओढे आणि रस्त्यांवरती पाणी,
तर कधी थांबलेल्या गाड्या आणि रेडिओवरची गाणी!

कधी पाऊस म्हणजे पत्र्यांचा आवाज आणि कोसळणाऱ्या सरी,
तर कधी नाचणारी मुले आणि भिजण्यातली गम्मत खरी!

कधी पाऊस म्हणजे नवीन रेनकोट आणि खिश्याला लागलेली कात्री,
तर कधी कोणाचे चिंब ओले कपडे आणि हरवलेली छत्री!

कधी पाऊस म्हणजे कोणासाठी तिच्या पहिल्या भेटीची निशाणी,
तर कधी कोणाच्यातरी आठवणीने डोळ्यांतून ओघळते पाणी…