कविता

आभाळही आज जरा भरुन आलयं
डोळ्यांमध्ये आठवणींचा पाऊस दाटलायं
विशेष असं काही नाही, फक्त आज एक बाप
आपल्या मुलीला निरोप देऊन आलायं

साताजन्मांची पुण्याई एकसाथ फळाला आली
जेव्हा एक इवलिशी नाजुक परी माझ्या पदरी आली
स्मरते तुझ्या चिमुकल्या बोटांची पकड घट्ट
विश्वासावर जिच्या तुझी माझ्याशी नाळ जोडली गेली

तुझ्यावर ठरवूनही कधी मला नाही चिडता आले
तुझ्या लाडीगोडीने सदा माझ्या रागावर मात केली
नाही घातला कधी तडजोडीचा लगाम तुझ्या हौसेला
केवळ तुझ्या हट्टापायी लग्नाचीही सगळी सरबराई केली

रागाने झिडकारशील
स्वतःपासून दूर करशील
पण एक काम करण्याची परवानगी दे फक्त

मी बांधलेल्या मंगळसूत्राची वाटी
तुझ्या नकळत गळ्यात होईल पलटी
ती सरळ करण्याची परवानगी दे फक्त
हे एक काम करण्याची परवानगी दे फक्त.

केसांच्या बटांची ती रेशीमडोर
लटक्याने येईल डोळ्यांसमोर
ती मागे सारण्याची परवानगी दे फक्त
हे एक काम करण्याची परवानगी दे फक्त.

घाईत कधी हळूवार
फसेल कुठेसा पदर
तो सोडवण्याची परवानगी दे फक्त
हे एक काम करण्याची परवानगी दे फक्त.

दोन-तीन दिवसांपूर्वी फैझ-अहमद-फैझ यांची एक अनुवादित कविता शेअर केली होती. फैझ ची आणखी एक सुंदर कविता 'सुबह-ए-आजादी'. मोह, ऐश-आराम यांच्या त्याग करून स्वातंत्र्याचं उदात्त ध्येय पुढे ठेवून चालत गेलेल्या तरुणांची शेवटी मिळालेल्या तथाकथित स्वातंत्र्याने कशी निराशा केली याबद्दलची हि कविता:

सुबह-ए-आजादी

स्वातंत्र्याची सकाळ

ये दाग़ दाग़ उजाला ये शब-गज़ीदा सहर
वो इंतज़ार था जिसका ये वो सहर तो नहीं

हा डागाळलेला प्रकाश, जिला रात्र डसलेली आहे अशी हि काळवंडलेली सकाळ
हि ती सकाळ तर नाहीच जिची आम्हाला प्रतीक्षा होती

रात्री दहा वाजता ऑफिसातून घरी जाताना
रस्त्यात बसलेली एक म्हातारी दिसली
ती फुटपाथवर नं बसता रस्त्यातच एका कडेला
थंडीमध्ये स्ट्रीट लाईट च्या मंद केशरी प्रकाशात बसलेली होती
खरं तर ती एक भिकारीण होती
पण नेहमीप्रमाणे ते गृहीत धरून दुर्लक्ष करून जाता आलं नाही
कारण ती हात पसरून भिक मागत नव्हती
जाणाऱ्यां येणाऱ्यांना आवाज देत नव्हती
आपापल्या घरी चाललेल्या लोकांच्या गर्दीमध्ये
त्या रिकाम्या होत चाललेल्या रस्त्यावर
गुडघ्यावर हनुवटी टेकवून खाली जमिनीकडे बघत
ती बसली होती अगदी चुपचाप....

"करार...!!"

'राहून गेलेलं काही...'

'वेडीच्च आहेस तू
कशाला केलंस बरं
माझ्यासारख्या सडाफटिंगाशी लग्न?
आणि तू हसून म्हणावं
तुम्ही हुशार आहात ना, म्हणून.
हे तुझं वेडेपण समजून घेणं राहूनच गेलं

किनार्‍यावरल्या रेतीत
तुझा हात हातात घेऊन
पहिल्यांदाच चाललो होतो
असे हरवलो होतो की
कळलंच नव्हतं कधी
तुझ्या पायातलं जोडवं पळवलं होतं लाटांनी
ते परत आणण्याच्या बहाण्यानं
पुन्हा फिरलो होतो दोघं
तसं परत एकदातरी फिरायचं राहूनच गेलं

ब्लॉग दुवा हा

अवघ्या जगाला
नको त्याची हाव
आरोग्याचा ठाव
घेतो कोण

ठेविले अनंते
तैसे न रहावे
नेटके ठेवावे
शरीरासी

पायात सामर्थ्य
हातामधे बळ
स्नायूंना हो पीळ
असावाच

असो जिम किंवा
असो खोली छोटी
असावी सचोटी
व्यायामात

कुणी उचलती
वजने ही फार
संसाराचा भार
पुरे कुणा

वेल्ला म्हणे जेथे
सहा बिस्किटे
पहा असे तेथे
पहिलवान

खिडकीच्या गजांवर येऊन थांबलेले,
लाघवी मेघदूत,
खिडकीबाहेर रंगलेला.....
बेधुंद जलधारांचा विलक्षण नर्तनसोहळा...!
नेमक्या त्याच वेळी,
तुझ्या निद्रीस्त चेहर्‍याला
व्यापून राहिलेल्या लडिवाळ बटा....!
.....
.....
हे सगळं अनुभवण्यासाठी...
अवघे दोनच डोळे .... ?
अं ह... आता ते दोन्ही डोळेसुद्धा मिटले आणि...
आणि फुलवला पिसारा मनमोराचा....!
....
...
सगळ्या अंगांगाला फुटलेत लक्ष लक्ष डोळे ...
आणि सुरू जाहला,
एक अलौकिक सोहळा........!

विशाल

प्रिय गुलझार,
समजायला लागल तेव्हा तु जी 'माचिस' पेटवलीस
ती आजतागयात चालूच आहे.
'आसमा के पार शायद और कोई आसमा होगा' अस
म्हणत जेव्हा स्वप्न पुरी करण्या साठी पुण्यात
आलो तेव्हा सुद्धा तू सोबत होतास.
घर सोडल्यावर "छोड आये हम वो गलीया" च महत्व जाणवल तेच तू
सोबत होता.
रात्री बेरात्री जेव्हा पुण्यात 'एक अकेला इस शहर में, रात में और दोपहर में आब-ओ-दाना ढूँढता है,
आशियाना ढूँढता है' म्हणत घरोंदा शोधत भटकत होतो तेव्हा तू सोबत होता.
'सपने मे मिलती है' अस म्हणत फक्त स्वप्नात मिळणारी कुडी जेव्हा प्रत्यक्षात भेटली,

हाता पायातील बेड्या तोडून
अंगावरील लक्तरं वाऱ्यावर भिरकावून
नंगा नाचेन मी एक दिवस
या संत औलीयांच्या भूमीत

अंधाराची होळी करून
प्रकाशानं मनाची झोळी भरून
नंगा नाचेन मी एक दिवस
या संत औलीयांच्या भूमीत

नाव गाव पाण्याखाली बुडवून
स्वत्त:चीच राख पायाखाली तुडवून
नंगा नाचेन मी एक दिवस
या संत औलीयांच्या भूमीत