कविता

खेड्यातला जाणता पाऊस
जबाबदारीनं गाव रान भिजवणारा,
म्हातार्या कोतार्यांची अलाबला
नी पिकांची दुवा घेणारा ....!!

शहरातला अप टु डेट पाऊस
ऑफीस शाळांच्या वेळेत हमखास येणारा
नौकरीदारांच्या शिव्या नी पालकांची बोलणी
गप गुमानपणे ऐकणारा...!!

घाटातला धटिंगन पाऊस
निर्वस्त्र, निर्लज्ज कसाही कोसळणारा ,
धबधब्यांना जागं करून
आनंदानं नाचविणारा....!!

बागेतला खट्याळ पाऊस
रेंगाळलत गुलाबी होवून पडणारा ,
प्रेमीकांची भिड चेपायला
सजल हस्ते मदत करणारा...!!

वाटतं असं... की
तुझ्या हातात मोगरा भरभरून ठेवावा..
आणि सुगंधाशी सुगंधाला स्पर्धा करू द्यावी..
नक्की मला वेडं करणारा त्यातला कोणता आहे? ते शोधण्यासाठी!

वाटतं असं... की
पावसाने शांत झालेल्या मऊशार हिरवळीत तुझ्यासवे एकरूप व्हावं..
खऱ्या मीलनाचा मृद्गंध
कळण्यासाठी!

वाटतं असं... की
तुझ्या हातांशी एकरूप झालेली मेहेंदी , मी नेहमी आठवावी..
हव्यास आणि सहजतेची ओढ यातला फरक..
मला समजण्यासाठी.

तसा हट्ट नाहिये माझा
अगदी तश्याच राहिल्या तरी चालतील
मरीन ड्राइव च्या आठवणी, तुझी झालेली पाठवणी
माळलेल्या मोगर्‍याचा सुगंध, पहिल्या पावसाचा मृद्गंध
सोबतीने काढलेली कुडकुड़ती रात्र,
नकळत एकमेकात विरघळलेले अनिमिष नेत्र
अगदी अबोल शब्दांची पेरणी पण तशीच राहु दे
तसा हट्टच नाहिये माझा
फक्त
बघ जमलच तर कर मौनांची भाषांतरे

#जिप्सी
#gypsykavita.blogspot.in

मज व्यथेची हाव कुठे,
कुंपणाची धाव कुठे

दुःख ही जरासे पचले नाही,
वेदनेला वाव कुठे

जिंकला समर जरी तो,
तरी सुखाची हाव कुठे

झाली माणसे परागंदा,
राहिले मज गाव कुठे

रेखले होते तुझे नाव ज्याच्यात,
हरवले ते डायरीचे पान कुठे

#जिप्सी

खर्‍याखुर्‍या प्रेमासारखा
पाऊस तेव्हा दाटायचा
बरोब्बर सात जूनला
येवून तो भेटायचा....!!

अडचणी होत्या चिकार
सर्व दूर करायचा,
मन हुरहुरलं की
हात तो धरायचा ....!!

तेव्हाचा पाऊस खरा
खरा पाऊस वाटायचा,
प्रत्येकाच्या आठवांत
घर तो थाटायचा ....!!

लहान, थोर, वडीलधारे
आदर तो राखायचा,
सार्‍यांच्या चेहर्‍यावर
आनंद तो माखायचा....!!

रसायन, फवारे वगैरे
लाडावलेला नसायचा,
येरे येरे पावसाच्या
गाण्यालाही फसायचा....!!!!

मी होतो किनारा आणि ती होती उधाणलेली लाट
थांबवावं वाटलं खूप तरी निसटून जायची स्पर्श करून .

येताना यायची धावत,खळखळत अल्लड मुलासारखी
जाताना जायची माझ्याजवळ आठवणींचे शिंपले सोडून

तिचं येणं ,कधी अलगद कधी बेभान होऊन आदळणं
झिजवत होतं मला कणकण जाणीव करून देत होतं काय ठेवलय वाढून

आता उरलोय कणाकणातून , अंगावर घेऊन भरावाची ओझी
आठवणींचे मोती घेऊन उरलोय तळाशी तिच्या परत येण्याची आशा घेऊन …………

एके दिवशी सहजपणे ओळी सुचत गेल्या आणि त्या मी लिहून काढल्या. काही सुधारणा असतील तर अवश्य सांगा! :)

रयतेचा राजा

हाती घेऊन तलवार अंगी लेऊन तो शेला,
मातीतला वीर रणी लढाया चालीला…

नको आहे त्यास मान अन सेवक चाकरीला,
मायभूमीस ताराया तो जिद्दीने पेटला…

शत्रू आहे मोठा द्वाड अन उत-मातलेला,
जोडीस तयाच्या मोठे लष्कर सेवेला…

कोणी म्हणे त्यास काळ, कोणी दैत्य माजलेला,
घोड्यावर बसून जणू यमच आलेला…

पण काळ्या मातीच्या वीराला नसे फिकीर कोणाची,
ना दैत्य-दानवाची ना आलेल्या यमाची…

वारा सुटू दे गं बाई
ढग फुटू दे गं बाई
माझ इवलुसं गावं
चिंब नटु दे गं बाई....!!

घसा कोरडा पडला
ओढा नाला विहिरींचा
तुझ्या पहिल्या सरी नं
तहान मिटू दे गं बाई ....!!

असा कसा आळसला
कष्टकरी बळी राजा
तुझ्या न्यार्या चैतन्यानं
कामा झटू दे गं बाई....!!

माती मधी निजलेलं
माझ हिरवं सपान
थेंब थेंब पावसानं
पुरं उठू दे गं बाई ....!!

दूर कर दुष्काळाला
वैरी तुझा अन माझा
तुझ्या ओल्या गं मायेनं
सुगी लुटू दे गं बाई .....!!!!!

आधी पावसाची, पावसाळ्याची चाहूल लागायची ती वातावरणात होत जाणार्‍या बदलाने. झाडांवर फुलणार्‍या कोवळ्या पालवीने आणि वळिवाच्या साक्षीने मदहोश करणार्‍या मृदगंधाच्या मादक सुवासाने. आजकाल ती लागते सोशल नेटवर्क्सवर पडणार्‍या कुत्सित स्टेटस अपडेट्सने.. उदा. आता पावसाच्या कवितांचा पाऊस येणार वगैरे..वगैरे...

पण त्याला पर्याय नाही तसेच पावसाच्या कवितांनासुद्धा पर्याय नाही....

फाटकाचं दार हलकेच लोटुन आत शिरलो
तर सगळी बिजागरं, एकसाथ कुरकुरली
इतक्या वर्षानीं आज ह्याला आठवण झाली
माझ्यापासुन दूर होत, जोरात कुजबुजली

माजलेल्या गवताने घुसखोरी केलेल्या अंगणात
किरकिरत तो स्वतःच, स्वता:ला झोके देत होता
"कुठे उलथला होतास? खेळ अर्ध्यातच सोडलास"
पहाताच मला, तारलयीत विचारत होता

माडी चढुन वर गेलो तर माझ्या खोलीतल्या
खिडकीची तावदानं, तावातावानं आदळत होती
अशा कैक सांजा आई ताटकळली होती तिथे
जणू यांचा हिशेबच, उघडझाप करुन देत होती