साहित्यिक

आर.एम.च्या बंगल्यात सगळे घोस्टहंटर जमले होते.
"वेलकम मंडळी! आर.एम. म्हणाले."
सगळी मंडळी जेवणाच्या टेबलावर बसली.
"आपण सर्व येथे ग्रेगच्या परत येण्यानिमित्त जमलो आहोत."
ग्रेगने आपला ग्लास उंचावला!
"ग्रेग तू अत्यंत शूरवीर आहेस. ज्या अँद्रिआला १८व्या शतकापासून कोणी मारू शकलं नाही तिचा तू अंत केलास!"
ग्रेगने मनिषकडे बघितले!
मनिष मस्तपैकी खुर्चीत रेलून बसला.
"तर या अत्यंत खास प्रसंगी एक खास पेय!"
आर.एम. ने एक अत्यंत जुनी बोतल काढली.
१७५४ सालची अरेबिया वाइन!
पाइरेट ऑफ़ द अरेबियाच्या जहाजावरची!

रस्त्याच्या कडेला एक जुनाट हॉटेल होती.बघणारा तिथे कधी गेलाच नसता.
एक माणूस शांतपणे सिगार पीत होता!
बाहेर कार येऊन थांबली.
कारमधून उतरणारा सरळ हॉटेल मध्ये आला!
"मनिष तुला हजारदा सांगितलंय की इथे येण्यासाठी कार वापरायची नाही!"
"सॉरी ग्रेग."
"तू मी दिलेले कागद वाचलेस?"
"हो आणि ग्रेग ही खूपच विचित्र केस आहे."
"म्हणून मी तुला इथे यायला लावलं."
मनिषने कॉफीची ऑर्डर दिली आणि तो शांतपणे बोलू लागला.
"पण मला याचा मार्ग सापडला आहे!"
ग्रेग उडालाच!
"मी जोक ऐकण्याच्या मनःस्थितीत नाहीये मनिष!"

१६६५!
इंग्रज सैन्य स्पेनवर चालून गेले!
काउंट ब्रॅक्स्टन या लढ्याचे नेत्रुत्व करत होता!
ब्रॅक्स्टन हा अत्यंत ताकदीने लढणारा योद्धा म्हणून प्रसिद्ध होता. आजपर्यंत म्हणून तो एकाही लढ्यात हरला नव्हता!
मात्र आज त्याची लढाई एका सैतानाबरोबर होती!
आंद्रे!!!!!
"ब्रॅक्स्टन!"
"कोण?"
"मी लाओ!"
लाओ हा ब्रॅक्स्टनचा उजवा हात. हा अत्यंत चाणाक्ष हेर म्हणून प्रसिद्ध होता.
"बोल लाओ."
"ईशान्येला सैन्य हलवा!"
ब्रॅक्स्टन ला कळायला वेळ लागला नाही!
ईशान्येकडील दरवाजा तुटला. कीम्बहुना रखवालदार फितूर झाल्यामुळे तोडला गेला!

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

नमस्कार मंडळी,

शशक स्पर्धा, श्री गणेश लेखमाला अशा यशस्वी उपक्रमांनंतर आम्ही घेऊन येत आहोत : विज्ञान लेखमाला. आधीच्या दोन उपक्रमांप्रमाणेच याही उपक्रमाला तुमच्या सहभागाशिवाय शोभा येणार नाही. तुमच्या भरघोस आणि उत्साही प्रतिसादाची आस धरून आज आम्ही ही घोषणा करत आहोत. जगभरातले शास्त्रज्ञ, भारतीय विज्ञान परंपरा, वहिवाटीपेक्षा वेगळ्या विज्ञान कक्षा, विज्ञानातल्या गंमतीजंमती अशा अनेक विविध विषयांवर आम्हाला लेखन अपेक्षित आहे. लेखमालेचा पहिला लेख २६ जानेवारीला प्रकाशित होईल आणि लेख येण्याची शेवटची मुदत असेल १५ जानेवारी.

जी ए कुलकर्णींच्या स्मृतीस.....

खरं तर आता शोध लागल्या सारखा वाटतो !
पण तसं नसतं, खूप लांब असलेलं धेय, अगदी जवळ
आल्या सारखं वाटत, तसा अंधारात चालताना मी सावध असतो,
पण अंधार त्याहूनही सावध, फक्त घनदाट काळोख दाखवतो,

मग स्वप्ने तुमची तुम्हीच पहा,
रात्र आणि स्वप्ने हे गणित तुमच्यासाठी,
स्वप्नांना काय ? तुम्ही रात्री बघा नाही तर दिवसा,

टाळु म्हणता न टाळता, काट्याची वाट धरायची,
काटा का ये म्हणतो ? तरी पण जाणून न जणल्यासारखे
करायचे, भांपकपणा दुसरे काय !