कविता माझी

"प्रिय ग्रेस . . . . ."
दुःखाचा महाकवी होतास 'तू'
दुःख साजरे करायला
शिकवलस तू मला..
व्यथा अन वेदनांनाच जगण्याची भाषा केलीस तू
देवालाही ठावूक नसेल कुठल्या मातीचा बनला होतास तू,
काळजातल्या दुःखाला सहसा कुणीही हात लावत नाही
अन तुला मात्र काळजातल्या दुःखाशिवाय कधी काहीच रुचलं नाही..
दुःखाला तरल करायला सहजच जमायचं तुला
दुःखातही 'सुख' असते हे तुझ्यामुळेच कळले मला,
सुखालाही दुखावेल इतक्या सुंदरपणे तू दुःख साजरं करायचास
अन तितक्याच अभिमानाने ते जगासमोर मिरवायचासही…..
पण तू एक प्रमाद केलास.................

पेरणा

वक्रमाप म्हणा हवे तर , बाजार हा आरसा
खुपणे वा सुरस काय, पारख असो माणसा...

निवडीचे स्वांतत्र्य इथे , तूप असोवा डालडा
सृजन नाही सर्जन नाही , निंदला अतिसारसा..

टिकाभैरवांचे असो नृत्य तांडव मुक्तसे
जिंकतो पडलेला जैसा वाढे अभ्याससा..

दोष नाही राऊळी शोध विठू राहे अंतरी
हसरी मिसळ हाणून मठ्ठा, दे रसिका दिदारसा...

मिसळ असते रोज नवी नवे वादळ रोज उठे
ओलांडता सीमा आपुल्या मिळतील मित्र रोज नवे...

हम्माऽऽऽ ...

चहु दिशांत पसरे कीर्ती, जग तुझिया पायावरती
पण अवखळ गोकुळवासी, मज कृष्ण भेटला नाही
....... किती काळ उलटला राधे ,नित नवीन दिसशी तूही
....... जरी रूप बदलले त्याचे, तो कृष्ण वेगळा नाही
तो परतून आला तरीही, माझा ना उरला काही
दमले मी शोधून त्याला , मज कृष्ण भेटला नाही
....... उमगता मोल नात्याचे गेलेला परतून येई
....... समजून तयाला घे तू , तो कृष्ण वेगळा नाही
सर्वस्व वाहिले त्याला , काही ना बाकी उरले
मी स्वत:स हरवून बसले , मज कृष्ण भेटला नाही
.........इतुके न कुणाला द्यावे, की भार तयाचा व्हावा

कुसमग्रजांची "कणा" हिंदीत भावांतरित करायचा एक प्रयत्न केलाय, कसा वाटतो नक्की सांगा

पहचाने क्या गुरूजी हमको?’
भिगत आये कोय,
कपडे उसके कसमसायें,
बालों में था तोय.

एक क्षण बैठा फिर वो हँसता
बोलत ऊपर देख,
‘गंगामैय्या आवत घरपे,
अतिथी बने रहैक’.

मैहर उसका पाते ही वो
चहार दिवार में नाची,
खाली हात जाती कैसे,
गृहलक्ष्मी बस बची.

दीवार टूटी, चूल्हा बुझा,
ले गई चल अचल,
प्रसादरूप अब तो है बस
नैनन में थोडा जल.

ती वेळ मंद वाऱ्याची
शब्द असे वितळावे
दुरून परतीच्या माझ्या
वाटेवर तुझे डोळे लागावे...

तुझ्या नेत्रात सरोवरे का
सखे दुष्काळ तिथे शोभे
गडद अबोल सावळी झाडे
सरणावर प्राण उगाच उभे....

ऊरला तुकडा नभाचा
होते वादळ कधी तिथे
मिटल्या सावल्या अंधाराच्या
जसा सूर्य दूर मंद उगवे...

अखंड घुमतो पाउस देवळापलीकडे
नक्षत्रांची ओंजळ पदरात तुझ्या
दु:खात तू सावित्री माझ्या
अन तरी घालतेस देवास साकडे...

(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)

प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -

('खरे' कवी यांची माफी मागून...)

वसंत आला, नटली धरती, सुखे बहरल्या तरु-वेली
पानांआडून अवघडलेली एक कळी का रुसलेली ?

हर्ष बहरतो फुलांफुलांवर सुगंध उधळीत बेभान
सतरंगी ही फूलपाखरे गाती गंधित मधुगान
सोन सकाळी ह्या वेलींवर भृंग गुंफती सूर किती..
पानांवरती होवुन मोती दवबिंदू हे लखलखती
देव उभ्या ह्या दिव्यत्वाला तेज अर्पितो सोनसळी,
आणिक येथे बावरलेली झुरते का ही एक कळी?