बाप लेकीचा
अल्लड प्रश्न
साजुक उत्तर
बालक कोण ? पालक कोण ? गुंता दुस्तर
=====
कालचक्र
हलले पान
हसली कळी
झुकुन पाही (सुकली) फुलरांगोळी
======
थोरांची ओळख (?)
आधी पाहू धर्म
मग शोधू जात
ते उत्तुंग कर्तुत्व,सदगुण ई. ठेवू बासनात
========
सहचरी
डोळ्यात धाक
लटका राग
झोपेतही माग ,....जागेपणी विसरल्या आठवणींचा
निळ्याभोर उंच नभी
सावळे काळे विखुरलेले मेघ
त्याखाली अथांगशा धरणीवर
हिरवेगार एक छोटेसे शेत
-जसे माझे स्वप्नातील सुंदर जग-
शेताच्या मधूनच जाते लांबडी
पायवाट एक हिरवट तांबडी
एक रेषा जशी आडवी तिडवी
छेदीत त्या शेताला वाकडीतिकडी
-करीत जणू माझिया स्वप्नांचा भंग-
देवा आता तुला स्वरक्षणार्थ माणसांचा आधार घ्यावा लागतोय
दर्शनालाही तूझ्या आता घेराव घालावा लागतोय
ऐकले होते आहेत सर्व प्राणी तुझ्यासाठी समसमान
भावाचाच तु भुकेला फक्त बाकी सर्व कस्पटासमान
पण आजकाल तुलाही सोन्याचा नैवेद्य लागतोय
दर्शनालाही तुझ्या आता घेराव घालावा लागतोय
रांगेत भक्त भोळा तुला तासनतास शोधतोय
विचारतोय कोण या भोळ्या भाविकाला
तुलाही आजकाल बुवाबाजीचा गोतावळा लागतोय
असशील खरा देव तु तर स्वत: पटवुन दे
तुलाही का रे आजकाल दांभिकतेचा मेळावा लागतोय
ईच्छा माझी ,लिहावे नवे शब्द
न वाचलेले ,लिहावे नवे काव्य
मनाला उसवनाऱ्या ,लिहाव्या नव्या पंक्ती
न भासणाऱ्या नको ,त्याच त्या व्यक्ती
शिकवले मला ,जेव्हा होईल मी मोठा ,
दुख: माझी होतील लहान
पण आज मला भीती ,लोकांची ,समाजाची
कोण महान अन कोण लहान ?
वाटते पुन्हा ह्यावे लहान ,
झोपताना ऐकावी आईची अंगाई ,
कधीकधी जातो मी जुन्या दिवसात
जिथं असते झोपेबरोबर रजाई
वाटत पुन्हा ,जावं भावाबरोबर ,
एकसारखी,एकारंगाची ,कपडे घालून
भटकावं गावभर , चिंचा बोऱ
अन वाऱ्यावर भिरभिरणारा पतंग
मागे सीट हे विडंबन लिहिले होते. रुढार्थाने हे विडंबन असले तरी विडंबन म्हणावे तसे नाही. आपण सुडंबन म्हणू या. ही कविता पण त्याच प्रकारातली. आयुष्याच्या उतार वयात एकटे पडलेल्या आजोबांचे दुःख.
(माझे आवडते कवी विंदा करंदीकर आणि त्यांच्या असंख्य चाहत्यांची जाहीर माफी मागून.)
सकाळपासून रात्रीपर्यंत तेच ते !! तेच ते !!
वाढलेला रक्तदाब
सतावणारा संधीवात
त्याच मुंजी तीच लग्ने
तीच पोथी तेच पुराणे
सकाळपासून रात्रीपर्यंत
तेच ते तेच ते
पाहीलं मी तुला माझ्यावर प्रेम करताना
ते नाते अनामिक तु अनावर जपताना ।।
पाहीलं मी तुला
तु एकांतात असताना, माझ्यासाठी झुरताना,
तुझ्या मनाच्या गाभाऱ्यात तुला माझं चित्र पाहताना
ओढ्याकिनारी फुलपाखरांशी गप्पा मारताना
माझे प्रतिबिंब समजून तूला स्वतःशीच बोलताना
पाहीलं मी तुला माझ्यावर प्रेम करताना ।।
पाऊलवाटा भरून टाकणारा पाऊस
घामाला पुरून टाकणारा पाऊस
अंगणात थूई थूई नाचणारा पाऊस
पत्र्याचे पन्हाळे भरून वाहणारा पाऊस
मातीला गंध देणारा पाऊस
सडकेला नवं करणारा पाऊस
खडकाला ओलं करणारा पाऊस
बेडकाला बोलतं करणारा पाऊस
डबक्यांना,खड्ड्यांना भरणारा पाऊस
जनावरांच्या अंगावरून ओघळणारा पाऊस
गुराख्याला चिंब भिजवणारा पाऊस
खुरपं जागीच टाकाय लावणारा पाऊस
उबेला बसायला लावणारा पाऊस
झाडांना न्हाऊ घालणारा पाऊस
ताली कट्ट्यांनी तुंबणारा पाऊस
वावरात नागवं नाचणारा पाऊस
एक सांगू? ऐकशील?
ते कंगव्यातून सुटणारे केस
राहूदे तसेच, भुरभुरूदे
तेवढाच त्यांना विरंगुळा
...अन् मलाही!
वाराही कधी लाडात येतो
पदराशी सलगी करतो
तू तशीच राहा, मला सावरू दे
खेळू दे त्या दोघांना
...अन् मलाही!
मोकळी छान हसताना
इकडे तिकडे पाहताना
वेडी डूलं झुलत राहतात
झुलू दे त्यांना मजेत
...अन् मलाही!
गालावरच्या खळ्यांना
लाल ओठ नि चंद्रबिंदीला
न्याहाळत बसतो आरसा
पाहू दे ग निवांत त्याला
...अन् मलाही!
- संदीप चांदणे
[ती]
नवल वाटतय मला ,
इतक्या वर्षानी तूझी हाक आली ,
कदाचीत ,तुला वाटल असेल की ,
'काळाने ' माझी जखम भरली ….
जखम माझी अजूनही ओली ,
पण स्वप्नांनी आपल्या पांघरलेली
आठवते ? जुन्या स्वच्छंदी तारुण्यात,
सर्रकन पायाखालून जमीन सरकलेली .....
अंतर आपल्यात लाखो मैलांच …। मग कसं शक्य मीलन दोघांच ?
[मी ]
हजारदा आवाज दिला तूला ,
पण , साद नाही मिळाली मला
तुटतो मी, तुझ्या जीवासाठी
पण ,तू कुठे तुट्तेस माझ्यासाठी ?
नको जीव लाऊ,
नको वाट पाहू,
अता श्वास घेणे
नको वाटते..
कधी आस होती
तुझ्या कौतुकाची,
अता शब्दलेणे
नको वाटते..
कशी चूक झाली,
कुणी चूक केली,
पुन्हा जाब देणे
नको वाटते..
इच्छा निमाल्या.
मनी शांतताहे.
तिला छेद देणे
नको वाटते.
मला साद घाली
खुला पैलतीर,
इथे बंदी होणे
नको वाटते..
