कविता माझी

मागून मागून थकलेली माणसं आली कोणी ,
उतरले तोंड डोळा सुटलेले पाणी
ला ला ला ला , ला ..ला ला

गेलेच आहेत पैसे आता खिशात काही नाही
पैसे कुणा मागू आता मला कोण देई
बडबडत बसतो सारखा गेले पैसे पाण्यात
व्याज गेले माझे तरी मुद्दल द्या हातात
सांगायची आहे माझ्या शहाण्या मुला
नाडलेल्या लोकांची ही कहाणी तुला .....
ला ..ला ला ला ला , ला ..ला ला ला ला.... ||2||

असा कसा काळ आला
बापाआधी बाळ गेला

असा कसा काळ आला
धर्माच्या नावाखाली घोळ साला

असा कसा काळ आला
खरं बोलणारा वाळ झाला

असा कसा काळ आला
काळा कावळा शहाळं प्याला

असा कसा काळ आला
गाढवाच्या गळ्यात माळ घाला

असा कसा काळ आला
पैसा जगण्याचं मूळ झाला

असा कसा काळ आला
माणूसच कूठे गहाळ झाला

भोसले जी.डी.
आत्मशोध काव्यसंग्रह

ज्या बीजाला
अंकूरायचे असते
प्रसवायचे असते
ते पाहत नाही
तापमान किती डिग्री
हवेत आर्द्रता किती
पावसाची काही शक्यता
वा मातीचा ओलसरपणा
ते मातीत ढेकळात
खडकाच्या फटीत
इवल्या पालवीने उभारते
अस्तित्वाची दखल आपल्या
जगाला घ्यायला लावते

भोसले जी.डी.
आत्मशोध काव्यसंग्रह

येते आठवण अधून -मधून ,
पहिल्या भेटीची ,
तहानलेल्या स्पर्शाची ,
तुझ्या नाजूक हातांची ,
अन त्यावर कोरलेल्या स्वप्नांची …

येते आठवण अधून -मधून ,
पहिल्या चुंबनाची ,
निसटलेल्या ओठांची ,
तुझ्या डोळ्यातील आसवांची ,
अन एकाचवेळी बघितलेल्या चंद्राची ….

येते आठवण अधून -मधून ,
पहिल्या प्रणयाची ,
लाखो धकधकींची ,
तुझ्या नयनांतील भीतीची ,
अन त्या क्षणी जगलेल्या एका जन्माची ……

'शक्तिमान'ला ही माझी काव्यांजली समर्पित!

वेग अफाट
शक्ती अचाट

अंगी डौल
मोल अमोल

निष्ठा घोर
इतिहास थोर

करारी बाणा
सखा महाराणा

बनता दळ
सैन्या बळ

आजीचे कथन
पऱ्यांचे वाहन

नीज गहाण
वया परिमाण

लौकिकी मती
प्राणी जगती

अडीच पावली
चौसष्ठ आलयी

पौरुष नामांकन
दिव्य आभूषण

मिळता सात
तिमिरा मात

ऋणी विश्व
मी अश्व!!

- संदीप चांदणे

तिच्या मिठीचा गर्भरेशमी पोत छळे ।
नकळत कंठी मौनाचा अन् सूर जुळे ।।
तिचे मौनही पल्याड देशी दरवळते ।
अल्याड देशी एकांताचे निळे तळे ।।
दिशा भिन्न जरि, उरी असोशी पाझरते ।
ओझरती दिसतात डोळियांतील जळे ।।
कुणा न कळते मौनाचे तारुण्य असे ।
क्वचित् कधितरी गाण्याचा त्या सूर गळे ।।
तिच्या नि माझ्या मौनाला व्यापेल असा ।
तानपुरा होऊन सारखा चंद्र जळे ।।
चिरंजीव ती मिठी, चिरंतन भेट तिची
अंशात्मक ती अंशात्मक मज, पूर्ण मिळे ।।

-चैतन्य

मी अधीर
मी बधीर
मी रुधिर
सबंध विश्वाचे

मी स्तन्य
मी चैतन्य
चिवचिवाट अनन्य
घरट्यातल्या चिमण्यांचा

मी नागीन
मी जोगीण
मी वाघीण
जगातल्या क्रांतीयूद्धाची

मी स्वच्छंद
मी अनिर्बंध
मी मुक्तगंध
अपत्य निसर्गाचे

मी मोहिनी
मी रोहिणी
वंश वाहिनी
प्रचंड जगपसर्‍याची

मी सौंदर्य
मी माधूर्य
मी चातूर्य
घराचे घरपण

गजेंद्र भोसले
आत्मशोध (काव्यसंग्रह)

तू फूल कुणाचे देखणे?
नको उन्हात हासत राहू!
तू श्वास फुलांचा हलका
जा निघून त्यांच्या देशा!

रुजताना होईल अंत
नसेल कोणास खंत
तू जीव कुणा मायेचा?
जा निघून हलक्या पायाने....

तू फूल कुणाचे देखणे?
नको उन्हात हासत राहू.....

-शिवकन्या

शब्द , नीट वापरले तर सुख
नाहीतर दुःखाचे मूळ
नीट वापरले तर शहाणपण
नाहीतर नुसतेच खुळ

शब्द , नीट वापरले तर आनंद
अन् चेहऱ्यावर येणारे हसू
नाहीतर सारी दारं बंद
अन् नुसतेच वाहणारे आसू

शब्द , नीट वापरले तर
दोन मनातील दुवा
नाहीतर तोंडातून वाहणारी
नुसतीच कोरडी हवा

शब्द , एक असे औषध
जे जोडतं मन
नाहीतर तेच तोडण्याचं
एकमेव साधन

- अभिषेक पांचाळ

"दाखिव सखया मजला तू
काय ठेविलास लपवुनी?
आणिलास गेंद गुलाबाचे
बागेतुनी कुठल्या (चोरुनी?)
गजरा किंवा आणिलास
तू (दहा रुपये खर्चूनी?)
आणिलास नभिचे तारे वा
तव हस्ताने याच तोडूनी?"

"काय करायचे त्या
गुलाबांचे सजावटी?
काय करावे की
गजरा अन तो माळुनी?
काय करतेस ते
नभीचे तारेच आणि?
प्रिये तुजसाठीच
'झेंडूची फुले' आणिली
वाचू आस्वादू
चल तो काव्य रस चाखू
न विसरु ते खाण्या
आतिल खोबरे परंतु!"