कविता माझी

बशीतून चहा पिताना फार बरे वाटते
हातात घेतलेल्या कपाला मग बाजूला ठेवावे लागते

नाष्ट्याला पोहे असल्यास तोंडाला पाणी सुटते
चटणीवर दही घेऊन मग लोणचं खाऊ वाटते

बुट घालून झाल्यावर गाडीला किक बसते
कितीही हॉर्न वाजवला तरी एखादी कार मध्येच घुसते

दिवस डोक्यावर येतो सुर्यनारायणाची भट्टी तापते
वेगळ्या अँगल मधून पाहिल्यास दुपारची काशी होते

घरी आल्यावर मला माझी कविता म्हणते
मालक बशी फुटली, तसं कपातून चहा पितानाही फार बरे वाटते

शहरातुन गावाकडे होणारा प्रवास
थेट भूतकाळात घेऊन जातो
आधूनिक वादळात हरवलेल्या मनाला
गावची जुनी ओळख करून देतो

खिडकीतून दिसणारी पळणारी झाडे
कुठे नदीचे किनारे
नारळ पोफळीच्या बागांत
स्वैर घोंगावणारे वारे

नटलेल्या हिरव्यागार शेतामध्ये
पिवळ्या फुलांची बहार
उंच उंच कड्याकपारीतून कोसळते
शुभ्र पाण्याची धार

दूर डोकावणारी कौलारू घर
त्यातून उठणारा स्वैपाकाच धूर
आजीच्या हातच्या जेवणाची
आठवण करून देते पुरेपूर

आपल्याकडे बुवा असलेच काही तरी असते,
स्वतावरच विश्वास ठेवून बेण स्वताच फसते...

आपल्या "माँ" ची सेवा सोडून याले "राधे माँ" लागते,
फक्त "माँ" च काहून तर मग सोबत "बापू" पण लागते,
याचा डोक्यातले दही डोक्यातच कसे नासते,
स्वतावरच विश्वास ठेवून बेण स्वताच फसते
आपल्याकडे बुवा असलेच काही तरी असते....

प्रेमिकेला प्रियकरापेक्षा आजकाल कांदा जास्त रडवते,
नाते संबंध आजकाल फक्त "Whats App" घडवते,
नोटांचा काल खंड गेला, आता खरेदी "card" वरच असते,
स्वतावरच विश्वास ठेवून बेण स्वताच फसते
आपल्याकडे बुवा असलेच काही तरी असते....

ना शाळेत शिकवली, ना कोलेजात शिकवली,
ही तर दुनियादारी आहे, आम्हाला या दुनियेनी शिकवली....

वाटेत होता वाटसरू , म्हणालो मदत तुम्हा काय करू,
ऐकवले प्रवचन म्हणे इथे तिथे तोंड नको मारू,

दोस्त होता पुढे , आनंद होता मला,
दुनियादारी म्हणते तू मागे तर तो पुढे कसा काय गेला,

ती पण गेली सोडून वाटेत मला अर्ध्यावरती,
म्हणे दुनियादारी शिक, तू तर आहे फारच सरळ सोबती,

मग काय किताब होती मोठी , दुनियादारी शिकत गेलो,
कधी याचे तर कधी त्याचे पाय ओढत गेलो,

(कधी कधी निसर्गाला सुद्धा रंग खेळण्याचा मोह आवरत नाही आणि मग सुरु होते रंगांची किमया मनाला प्रसन्न करणारी, अदभूत, अविश्वसनीय, रोमांचकारी.)

रम्य अश्या ह्या सुवर्णमय सायंकाळी
नभामध्ये ह्या ढगांची मांदियाळी

दाटते चैतन्य मनामध्ये कातरवेळी
पाहून हि निसर्गाची होळी

रंगपेक्षाही किती सुंदर भरले जातात निसर्गाचे रंग
पाहून हा रंगांचा सोहळा भरून येते हे अंतरंग

गुजरान

माझी होईल कशी गुजरान,कंठाशी आला प्राण
कोण देईल आम्हाला दान,वणव्यात अडकल रान

डोक्यावर कसले भार,कोणी देईना जीवा आधार
फक्त उरल्या घटका चार,लांबला प्रवास फार

चार घासांचे हे दुखणे,पोटात तिडिक उठणे
काट्यावर सदैव निजणे,अश्रुंनी रातभर भिजणे

धीर करुनी पसरीला हात,केविलवाणे बोल तोंडात
लाज सुटली होती आघात,भीक मागतो माणसात

कटोऱ्यात पडती नाणे,मुखात देवाजीचे गाणे
असे जीवन लाजिरवाणे,श्वानापरी काय राहाणे

पोटाला मिळे भाकर,साऱ्या जगाचा मी चाकर
झोप नसते रात्रभर,श्वास माझे तुमचे आभार

धर्म जाणताना किती चुकामूक झाली
धर्माच्याच नावे किती कत्तले पाहिली

धर्मासाठी माणसा माणसात अंतरे
माणुसकीच्या नात्यांची उरली वेशीवर लक्तरे

धर्म सांगतो प्रेम घ्यावे वाटावे
प्रेमाचीच दुनिया सारी मर्म त्याचे जाणावे

महोत्सव धर्माचा भवती जरा थांबून पाहावे
निसंकोचपणे त्यातून चांगले ते घ्यावे

प्रेम वजा जगती अंती उरतेच काही
तिमिरातून तेजाची मग वाट भेटत नाही

जव्हेरजींच्या उदासीकडे बघून आमचेही दु:ख खदाखदा करत वर आले... ;) ;)

घरात जरा उदासच वाटलं
हापिसात काल, जरा मटणंच हाणलं
सायबाच्या स्टेनोला बघण्यात पण- पाणी प्यायचं राह्यलं!

बोंबलून-ओरडून जवा घसा कोरडा पडला
मेल्या जोश्यानं त्यात जगभर पाणीच कोंबलं!
यावर हसून तिनं माझ्याकडे पाह्यलं
सगळ्या रागाचं जणू 'पाणी-पाणी' झालं!

त
तहा
तहान
तहान तहान
कधी आईच्या प्रेमाची
कधी बापाच्या शाब्बाशीची
कधी आजी-आजोबांच्या लाडाची
कधी मित्र-मौत्रिणींच्या भेटीची
कधी प्रेयसीच्या झलकेची
कधी बायकोच्या मिठीची
कधी मुलांच्या ओढीची
कधी मिटते कधी वाढते
कधी लहान कधी महान
तहान तहान तहान
तहान म्हणजे तडफड
तहान म्हणजे वणवण
तहान म्हणजे कोरड
तहान अगदी कहर
तहान नाही संपत
तहान ठेवते जिवंत
तहान मिळवे पाणी
तहान चाळवे भूक
तहान करवे तमाशा
तहान एक आशा
तहान हीच भक्ती
तहान हाच परमेश्वर

वाटेवरी कुणाच्या
आहे अजून चाफा!
मंद परी जीवघेणा,
आहे तसा पसारा!

ऊन उठून येते रात्री,
घर गोळा होते नेत्री!
कुणी दिसते, कुणी विरते!
परी चाफ्यापाशी सारे,
हताश होऊन बसते!

मंद परी जीवघेणा
आहे तसा पसारा
वाटेवरी कुणाच्याही
असू नये गं चाफा!

-शिवकन्या