कविता माझी

जगण शिकतोय मी आता जुनी कात टाकून,
अंकुरापरी मातीतून पुन्हा उगवून

काही नवीन तारा जोडून
जगण्याची नवीन धून बनवून,
जुन्याच शब्दांना जराशी
वेगळी चाल देवून, जगण शिकतोय मी आता….

सुखानं सुखाशी थोड गुणून
दुखांना दुखाशी घेतलं भागून,
बाकी काही उरेल ना उरेल
आयुष्याच गणित पाहतोय पुन्हा सोडवून, जगण शिकतोय मी आता….

स्वप्नांना जरा पुन्हा जाग करून
तुटलेल्या वाटां सांकवाना जोडून,
निशब्द नात्यांना हळुवारपणे
पुन्हा पुन्हा हसवून, जगण शिकतोय मी आता….

बर्‍याच दिवसानी पुन्हा थोडे कवितेत लिहावे म्हणतोय .. आवडले तर सांगा...

चोचभर दाण्यासाठी
वेशी बाहेर पाखरं
टीचभर पोटासाठी
घर उंबर्याशी वैर ||

पाणी आटलं डोळ्यात
शेत जळलं रानात
पोर धाडलं शरात
गाव दुष्काळ पिडित ||

हरवलेले ते सापडले
सापडले हरवल्यानंतर
हरवले सापडण्याआधी
     कळाले सापडल्यानंतर!

तेच होते ते जरी
ते न राहिले तसे तरी
हवे होते ते तसेच तेव्हा
     कळाले सापडल्यानंतर!

भाव पुसा बाजाराला
दाम जरी ना लाविला
अनमोल ते आहे खरे
     कळाले सापडल्यानंतर!

शब्दांचा ना लागे ठाव
जरी दोन अक्षरांचा गाव
'सुख' म्हणती सारे त्याला
     कळाले सापडल्यानंतर!

- संदीप चांदणे

नकोत मजला टाळ्या चुटक्या
वाहवाही अन मान बढाई
कोऱ्या पाट्या तुमच्या आमच्या
रसिक आपुली बाप नि आई

कुणी कल्पतो आकाशगंगा
कुणी वर्णीतो प्रीत पतंगा
नाद कुणासी विठू रायाचा
रंगून जातो भलत्या रंगा

अलंकारे सजवी कुणी कविता
कुणाची वाहे दुःख सरिता
भलत्या भलत्या कल्पना स्फुर्ती
शब्द निराळे भाव पेरिता

नवकवी मीही धडपड करतो
फाटके तुटके शेले विणतो
तुमच्या दारी हात जोडुनी
कृपाप्रसादा निशिदिनी झुरतो

अगतगडमतर्रर्रमताशा ढोलबडवीभाऊबत्ताशास्वारीमर्जीखाशा
वाटास्त्वर्खिरापती बेल्भंडारासूचक्मौन पोकळवासाभीकडोहाळे
भाळीफुपाटी रेखीजाण्यतेराखीचिल्लरगौण नवनीतीशिंकाळे
सल्लजाकुचंबीतनिसर्गबंधीत चिंताभीषण्कळीकांची
हायखाउदेनिसर्गकुंठा दूरांदाजीकचराकोंडीजलपर्णी
शांत्पहाराखुशीतगाजर नजरर्घड्याळीहितवरकर्णी

निवडणुकीचा ‘संकल्प’

हवा मज एकांत
बेबंध धुंद, आणि शांत

स्व:ताचीच ओळख नव्याने करण्यास,
भूतकाळच्या जखमेवर खपली धरण्यास .

जगापासून अलिप्त होण्यास,
स्वताच्याच कोशात लुप्त होण्यास.

अंतर्मुख झालेल्या मनाला टोचणी घडलेल्या चुकांची,
समजुतीची झालर फाटक्या दु:खाची.

करून टाकावा निचरा कोरड्या मनाने,
पुन्हा नवीन भवितव्यासाठी.

असावी एक चुका पुसणारी पाटी
ठरेल ती उ:शाप प्रत्येकासाठी

खदखदणारे दु:ख घडलेल्या चुकांचे
ओघळले डोळ्यातून अश्रू पश्यातापाचे

नकळत घडलेल्या चुका करतात आपुलाच घात
मानाने मनावर केलेली खोटी मात

वेळ निघून गेल्यावर सार काही कळत
पण उपयोग नसतो त्याचा हेच दु:ख छळत

खाडाखोड होत नाही घडलेल्या भूतकाळाची
पण जगन तर सुटत नाही ओढ असते भविष्याची

पुसाव्यात ह्या चुका आणि स्वच्छ करावी पाटी
कारण चुकतो तो माणूस हेच कारण जगण्यासाठी.

रम्य ते बालपण , रम्य ते सोहळे
रम्य तो काळ अन दिवस ते कोवळे

नवी भरारी नव आकाश
अज्ञानाचे डोह अन मोहाचे पाश

सावरावे किती अन कसे जीवाला,
लागते ओढ ही किती मनाला.

वास्तवाची झळ नसे पुसटशी.
इवलाश्या त्या बालमनाला

अखंड असावे हे दिवस निरंतर,
प्रत्येकाच्या नशिबाला

आठवणींचा भार ना हलका होई कुणाचा,
आयुष्य जगताना जरा विसर पडे त्याचा .

कधी ना पुसे ठसे आठवांचे,
ते आहेतच ऋणानुबंध गतजन्माचे.

कधी हासू , कधी आसू तरीही हव्याहव्याश्या वाटणाऱ्या,
नकळत न सांगता क्षणक्षणाला जोडणाऱ्या

नसत्या जर ह्या आठवणी तर काय असते आयुष्यात,
आहे अनमोल ठेवा हाच प्रत्येकाच्या प्रारब्धात.