समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
शब्दांच्या अलिकडचं....
भावनांच्या पलीकडचं...
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
भरतीच्या लाटांचं
ते उचंबळून येणं
नात्यातली गुंतवणूक
वाढवून जाणं
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
खिन्न मनाने
आकाशात टक लावणं
तेव्हाच नेमकं ओहोटीचं
मन स्पर्शून जाणं
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
अनेक आयुष्य
त्याने सामावलीत स्वतःत
अनेक नात्यांची आंबट-गोड चव
.....माझ्या मनात
नमस्कार मिपाकर,
माझा हा पहिलाच प्रयत्न आहे, तेव्हा सांभाळून घ्या
३ वर्षांपूर्वी लिहिलेली कविता जेव्हा चेपुवर दुसऱ्याच्या नावाने लिहिलेली भेटते तेव्हा खूप वाईट वाटत. माझी ही कविता थोडे शब्द बदलून मला चेपुवर वाचायला भेटली होती.
याआधी लिहिलेली कविता तुम्ही वाचलात, तुम्हाला आवडली म्हणून म्हटलं आपली जुनी डायरी काढून त्यातून उरलेल्या कविता पण इथे टंकाव्यात.
नमस्कार मिपाकर,
माझा हा पहिलाच प्रयत्न आहे, तेव्हा सांभाळून घ्या
३ वर्षांपूर्वी लिहिलेली कविता जेव्हा चेपुवर दुसऱ्याच्या नावाने लिहिलेली भेटते तेव्हा खूप वाईट वाटत. माझी ही कविता थोडे शब्द बदलून मला चेपुवर वाचायला भेटली होती.
याआधी लिहिलेली कविता तुम्ही वाचलात, तुम्हाला आवडली म्हणून म्हटलं आपली जुनी डायरी काढून त्यातून उरलेल्या कविता पण इथे टंकाव्यात.
प्रेम कस जगता आल पाहिजे...
मोकळेपणान अनुभवता आल पाहिजे...
थोड़ समजून.. थोड़ समजावता आल पाहिजे...
वेड बनून.. वेड करता आल पाहिजे..
सगळ्यांना हे जमतच अस नाही...
पौर्णिमेचा चंद्र मन जाळतोच अस नाही...
पावसातून रोमान्स घडतोच अस नाही...
'प्रेम' नावाचा शब्द 'भाव' बनतोच अस नाही...
तरी आजही प्रेमावर जग चालत..
सगळ काही असूनही आपल् माणूस लागत..
'प्यार में पागल दीवाने को' आजही जग हासत..
आणि मग लपून-छपुन प्रत्येकजण 'प्यार' करत...
आयुष्य जरी असलं अवघड
खूप काही शिकवत असतं
उतरत्या चंद्रकले प्रमाणे
जीवन आपलं सरत असत
नवी दोस्ती नवं नात
जोडणं जरी सोपं असत
एकदा जोडल्यानंतर मात्र
टिकवणं मोठं कसब असत
बघू-करू म्हणता म्हणता
आयुष्य सर्रकन सरकत असत
आठवणींचे मोती ओवता ओवता
म्हातारपण येत असत
सरणावर देह विसावतो तेव्हा
जगणं आपलं संपत असतं
तिथवर पोहोचण्याआधी मात्र
माणूस म्हणून जगायचं असतं
----------
149
जगणे कसेच होते?, येथे बघून गेलो
मरता इथे जरासा, थोडा जगून गेलो.
ती वेल अमृताची, मीहि तृषार्त होतो
गोडीस चाखताना, पुरता भिजून गेलो.
लागून आस तेंव्हा, त्या मोहमयं क्षणांची
जाळून समय सारा, त्यातच विझून गेलो.
ते वेड जन्मपंथी, त्याची मनात दाटी
भोगावयास त्याला, मी जन्ममृत्यू झालो.
ह्या धाडसास आता, म्हणतो पुन्हा 'खुळे' मी!
मिटताच त्यात अंती, थोडा शिकून गेलो.
जगणे कसेच होते?, येथे बघून गेलो......
....
अत्रुप्त...
खुप भांडावस वाटत ,
ओरडावसं वाटत,
जेव्हा गरिबांवर होतो अन्याय,
सत्य बोलणाऱ्याची जीभ कापली जाते,
जिथे कष्टाचे पैसे उन्माद झालेली गिधाडं पळवतात,
अशी एकेक ठिणगी पडत राहते,
ठिणग्यांचा बनतो अग्नीगोल,
अग्नी गोलाचा बनतो ज्वालामुखी,
हाच ज्वालामुखी घेऊन जाऊ इच्छितो,
अन्याय करणारे,भ्रष्टाचारी,गुंड,माफिया,बलात्कारी,
आतंकवादी यांच्या समुहामध्ये
आणि ब्रम्हाडाची निर्मिती ज्या शक्तिशाली स्फोटाने झाली तितक्याच ताकतीने तो ज्वालामुखी फोडू इच्छितो,
भस्म होउदेंत सगळे भाडखाऊ
यांच्याबरोबर मी देखील भस्म होउदे
शब्दांच्या पलीकडचे
जे नाते जुळले होते
आदी असे न अंत तयाला
ते कालातीत होते
जुळले म्हणून होते म्हणू
की होते म्हणून जुळले?
प्रवाह होते नाते की ते
अथांग सागर होते?
पृथ्वीच्या गर्भातील अंकुर
आकाशी भिडणारे पाखुर
फुलातील मकरंद असे की
प्रेमातील एक युगुल?
ते आहे जोवर अर्थ जीवना
जरी असे ते पलीकडले
नाते जुळता शब्द थिटे अन्
भावनाच खरी मज भासे!
-------------
कंच हिरव्या ओल्या गाली
मधुमती फुलांचा बहर फुलवि
मोहक धरती आर्जवि हसती
घननिळा बरस..मी एक प्यासी
क्षितिजावर मग तो ही झुकला
शामल देहि कवळुनि तिजला
चुंबुन म्हणे त्या गौरीला
तुज ओटी माझा अंकुर रुजला
नव यौवना ती धरा बहरली
अंग अंग कांतिही भरली
पर्जन्याच्या सहस्त्र स्पर्शी
नव जन्माने तृप्त जाहली
जग हे मधुशाला
कुणी न येथे भला चांगला, जो तो पेदाड झिंगलेला
ज्याची त्याला प्यारी बाटली
बाटली तले सखे सौंगडी
देशी असो वा विदेशी, प्रिय हो ज्याची त्याला
जो तो अपुल्या जागी लुडके
नजर न धावे चकण्या पलीकडे
गिल्लासातले सारे बेवडे पिवुनी करिती लीला
कुणा न माहीत किती ढोसले ते
कोठुन आलो ते नच स्मरते
उता-याला मन घाबरते, जो आला तो रमला
