दोन पाय अन आधार काठी
तीन पायांचे आमचे आजोबा..
पाठ ताठ खांदेही ताठ
ना दुखतो एकही खुबा..
दृष्टी शाबूत दातही मजबूत
हास्याचा तर नित्य धबधबा..
धाक दरारा अजून वाटतो
गल्लीत साऱ्या त्यांचा दबदबा..
गिरणीत जाती घेऊन हाती
दहा किलोचा दळण डबा..
चौरस आहार सतत विहार
आरोग्याचा मंत्र अजूबा..
नव्वदीतला तरुण जणू हा
पार शंभरी करणे मनसुबा ..
......... विजयकुमार देशपांडे
.
एक होते झुरळ,चालत नव्हते सरळ
चालता चालता पडले,गाडीत जाऊन बसले
तिकिट नाही काढले,कंडक्टरने विचारले
तू बाळ कोणाचा,मी बाळ आईचा
आई कुठं गेली कामाला,भूक लागली पोटाला
लेक लेकीची
बिलिंदर राणी
पंधरा दिवसाची छकुली
शोभते सर्वांची नानी.
मोठे-मोठे डोळे तिचे
पोपटासारखे नाक
हिमाचली चेहरा तिचा
गोरे गोरे गाल.
सकाळी सकाळी
गोड-गोड झोपते
आपल्या नानाला
किसी किसी देते.
आत्या म्हणते
गुडीया प्यारी
मावशी म्हणते
बाळ गुणी.
शेजारी म्हणती
किती-किती शांत
लोभस गोंडस
पटाईतांची नात.
डिप्लोमेट
राणी गालात हसते
सर्वांना अशी
मूर्ख बनविते .
रात्र झाली कि
खरे दात दाखविते
आईला आपल्या
रातभर जागविते .
ये ग गाई गोठ्यामध्ये,बाळाला दूध दे वाटीमध्ये
बाळाची वाटी,मांजर चाटी
मांजर गेले रागाने,त्याला खाल्ले वाघाने
वाघमामा गुरगुरतो,अस्वल मामी पोळ्या करते
एक पोळी करपली,दूधासंगे वरपली
दूध झाले कडू,बाळाला आले रडू
स्फुर्तीदाते: मितभाषी आणि त्यांचे लाघवी मूल.
प्रश्न पहिला माझा,
रे गड्या मितभाष्या,
काय पिवुनि तुवा
वाजवला हा ढोल-ताश्या!
मूळ बघता सर्व वादांचे
असे बस फक्त पिण्याचे
अध्यात्म नाहीरे षंढाचे
हे तुज नाही कळायाचे.
भेद भावा तु बघ जरा
अज्ञानास फाडती टरा टरा
डोळे फिरवती गरा गरा
दंभ नाहीच इथे खरा
तुम्हा नसे त्याची प्रचिती
म्हणुनि त्या खोटा म्हणती
मनापासुनि ते ओरडती
अंधारासी मी एकच पणती.
अबाबा!!!:
नवर्‍यांना महिलाअंतःपुर अर्थात स्वयंपाकचौथर्‍यावर प्रवेश द्यावा का नाही? हा मुद्दा सध्या चांगलाच गाजतो आहे. अखिल अंतर्जालात(आणि जगात!) या विषयी काथ्याकूट न येणे ही काहिशी आश्चर्याची (आणि तितकीच खेदजन्य) बाब आहे. ( पुर्वीचं जग राहीलं नाही...!) सदरील प्रकरणावर चर्चा करण्यासाठी हा काथ्याकूट !
वारा वादळ हे जोराचे
शाखा तुटल्या झंजावाते
उडले घरटे फुटली अंडी
सांगेल कुणाला व्यथा मनिची
राहील कुठे आता ही चिमणी?
उघडून जरी मी कपाट माझे
बोलावत आहे तिजला
नुसती चिव-चिव करते आहे
नकळे मजला आणिक तिजला
घरात परि ती कशी रहावी
घरी वृक्ष तो आणू कैसा
घरटे मग ती कोठे बांधिल
आणेल कुठून ती पिले बिचारी
सांगेल कुणाला व्यथा आपली
राहील कुठे आता ही चिमणी?
(महादेवी वर्मा यांच्या मूळ हिंदी कवितेवर आधारित)
२८/०१/२०१६
म्हाग्रु: नमस्कार प्रेक्षकहो. सर्वप्रथम आमच्या कॉफी विथ म्हाग्रु च्या गरगरत्या रंगमंचावर आपलं हार्दिक स्वागत आहे. (उजवा कान डाव्या हाताला आणि डावा कान उजव्या हाताला लावत) आजचा भाग तुमच्यासाठीचं काय तर माझ्या स्वतःसाठीसुद्धा फार म्हणजे फार महत्त्वाचा आहे. माझ्या म्हाग्रु बनण्यामधे ज्यांचा मोलाचा वाटा आहे असे माझे महागुरुवर्य श्री. वसंत काटकर आज आपल्या रंगमंचावर येणार आहेत. गुरुवर्यांची ओळख करायची योग्यता मी सोडुन दुसर्‍या कोणातचं नसल्याने आज ही "गोsssSSssड कामगिरी" मी माझ्या अंगावर घेतो आहे.
(५ सेकंद कॅमेर्‍याकडे निर्विकारपणे पाहुन झाल्यावर)
बायको गेली माहेरी,आलो मी मिपावरी
परी कर्तव्याची दोरी, आता गळ्यात आहे.
कळले आहे तिला, नवरा मिपा खुळा
मारून एक खिळा, ती गेली आहे
दिसाल जर ऑन-ला-ईनं, लगेच फोन-मारीनं! (दुत्त दुत्त! 
)
आणि करिन तुमच्याशी, व्हॉट्स अप बोल-बंदी.
दिवसातून काही काळ,थोडी सकाळ/संध्याकाळ
एव्हढाच ऑथोराईज वेळ, तिकडून मिळाला आहे
क्रेकन
द मॉन्स्तर!
क्रेकनने त्याला गिळले.
आणि तो एका अंधार पोकळीत घुसला!
अंधार आणि फक्त अंधार!
डोळ्यात बोट घातले तरी कळणार नाही.
"आलास तू?" त्या पोकळीतून धीरगंभीर आवाज आला.
"हो" अरब म्हणाला.
"शैतानाची कलमे लक्षात आहेत?"
"हो"
"वागशील त्यानुसार?"
"हो"
"चांगलं की वाईट?"
"वाईट"
"नाग की गरुड़?"
"नाग"
"बकरा की गाय?"
"बकरा"
"स्वर्ग की नरक?"
"नरक"
"प्रेम की द्वेष?"
"द्वेष"
तो हसला!
"शेवटचा प्रश्न जमीन की समुद्र?"
"जमीन!"
