अर्धी बोबडी चिमणी हाक
डोळ्यांमधली चिमणी झाक
अधुनमधुन फेंदारलेले
नकटे नकटे चिमणे नाक.......
चिमणे तोंड, चिमणे केस
चिमणे हात, चिमणा वेश
काही कारण नसतानाही
रागवण्याचा चिमणा आवेश
तुझे मन चिमणे चिमणे
असेच फुलवत राहेन मी
दोघेही राहु अगदि असेच....
चिमणी तु, चिमणा मी.....
" प्रकट व्हा, अभिव्यक्त व्हा !! "
ट्विटर हे एक जागतिक व्यासपीठ आहे.ह्या व्यासपीठावर रोज करोडो लोक आपले मत आपल्या भाषेत नोंदवत असतात.एकेकाळी फक्त इंग्रजी भाषेचा बोलबाला असणारे ट्विटर आज जगातील प्रत्येक लिपी असणारी भाषा सामावून घेत आहे.मग अशा ह्या ट्विटरवर मराठीचे अस्तित्व किती आहे ? असा तुम्हाला प्रश्न पडेल.सध्या मराठीचे ट्विटरविश्व जरी उगमावस्थेत असले तरी त्याचे भविष्य उज्जवल आहे. मराठीचे ट्विटरविश्व अधिकाधिक फुलावे आणी मराठीत रोज एक लक्ष ट्विट्स लिहल्या जाव्यात ह्या ध्येयातूनच #ट्विटरसंमेलन ह्या कल्पनेचा जन्म झाला.
साधारणतः १९४० च्या दरम्यान लहान मुलांच्या कवितांपैकी एक कविता हवी आहे.
पहिल्या काही ओळी
वा वा चेंडू हा, सुंदर कितीतरी खचित हा
चल तो आपण घेऊनिया, सगळे मिळून खेळू या!
ही कविता पुर्ण हवी आहे.
.inwrap
{
background-color: #DFEDF8
}
एक होता छबु
भलताच ढबू
बुद्धिचा जड
पण करी बडबड
एकदा झाली गम्मत
बसली होती पंगत
जेवायला होते लाडू
छबु किती वाढू
लाडू खाल्ले अठ्ठावीस
जीव झाला कासाविस
पोट आले फुगून
मग गेला भिऊन
पोट लागले दुखायला
तसा लागला लोळायला
रडला ओरडला तरी किती
खादाडरावांची झाली फजिती
-- संग्रहित
बंद पडलं गुह्राळ आणि बंद पडला तांब्या
प्रतिभेच्या वासराचा नुसताच झालाय ठोंब्या!
गवत खाई पाणी पिई हलत जागचं नाही
डिवचलं गुदगुल्या केल्या, तर हसतं नुस्तच "ह्ही ह्ही!"
सोडून दिलं माळरानावर, तर येतं फिरून परत.
"काय लागलं हाती? ", तर म्हणे-" बसलो असाच चरत. "
येऊन पुन्हा गोठ्यात शिरतं, नि रहातं निपचित पडून.
लिहायला काढलं की दाव्याला बसतं अडून.
हिरव्या शालूत
कळी लाजली
फुलपाखराचे जी
झिंगाट झाले जी.
फिरफिर नाचला
शिट्टी वाजवली
झिंगत म्हणाला
आय लव यू.
झिंग झिन झिंगाट
झिंग झिन झिंगाट.
प्रिन्स चिमण्याने
डाव साधला
बेसुध फुलपाखरू
चोचीत धरला.
फुलपाखरू खाऊन
चिवताई खुश
चिवचिव प्रिन्स
आय लव यू.
झिंग झिन झिंगाट
झिंग झिन झिंगाट.
दूर झाडावर काळा कावळा त्यांचे प्रेमाचे चाळे बघत होता,.......
पाभेअंकलची सॉरी मागून हे लिहित आहे,
माफी असावी. वय पाहून दुर्लक्ष्य करावे.
.............................
किती लौकर आज उजाडलं बाई
स्कूलच्या होमवर्काला काळवेळ नाही
काल रात्री बघत बसलो छोटा भीम
एवढी नाय भारी त्याची सध्याची थीम
कंटाळून शेवटी रिमोट फेकून मारला
हाय....
बाबांनी टीव्ही बंद करुन उठवले
बेडवर टाकून लाइट बंद केले
अंधारातून तो भीम रोखूनी पाही
किती लौकर आज उजाडलं बाई
मिकादा, पैजारबुवा, अभ्यादादा आऊर रातराणीतै के पिच्चे पिच्चे मै भी कस्काय चल पड्या कायच म्हैती नाही. पन मेरा भी जळके करपा मस्सालाभात हुवा इस्लीये मयनेभी हिन्दिक्की चिंदी करनेका ठाणच डाल्या. मंग काय...एक आय अपने पोरट्याको कयसे धोपातटी हय वैच्च चित्र कविता मे उतारके इद्दर डालरा हू! तेवढेमे भाशेका ट्याण्डर्ड भी लै खालीच आया उस्के लिए मापी, लेकीन ये भाशा आपुनका बच्चपनका दोस्त मुलाणी मेरेको शिकायेला हय, जो उस्के आऊर मेरे वास्ते जान से प्यारी हय.
ठयरे हुए पानी मे
किसी येडेने डालेले फत्तरकी माफिक
होता है रे बाबा तेरा मारना!!
डोनल्ड आणि मिकीवरून, हटत नाही नजर
गूफीच्या गोंधळाचे तर, हासू येते भरपूर
मधेच लाईट जाता, येतो अश्रूंचा पुर
आजीला देउन हुल , बाळ पळते दूर
पण दार असते बंद, बाहेर जाता येत नाही
नेमके अशाच वेळी, बाबा घास भरवू पाही
ओठांचा होतो चंबू, त्याला उघडावे कसे
त्रेधा उडवून सर्वांची, बाळ खुदूखुदु हसे
