शांतरस

(स्वैर भावानुवाद)

हे साकी, वारूणीचा तो अमूल्य चषक माझ्याकडे सुपूर्त कर,
जेणेकरून त्या आंतरिक आनंदाची मजा मला पुन्हा एकदा लुटता येईल,
आणि बाकी सारी भिस्त पवित्र परमात्म्याच्या प्रेमावर ठेवता येईल,
अशी प्रार्थना करत त्या अनोख्या मधुशालेच्या दरवाजात मी शांतपणे प्रतिक्षा करत होतो.

माझ्या प्रिय पुत्रा, सर्वप्रथम तुला अहंतेने ग्रासलेल्या मनाप्रती मृत्यु स्वीकारावा लागेल,
मग मी आशीर्वचन दिलेल्या तुझ्या वाग्दत्त वधूची साद तुला ऐकू येईल,
त्या उंबरठ्यापलीकडे एक पाउल टाक, तिथेच तुझी प्रिया तुला सापडेल,
मधुशालेतून शेखसाहेबांची साद ऐकू आली.

वाटते मजालाच तो ही,वरती आहे बैसला
पाहिले वरती कसा तो,कुठे आहे बैसला?
खेळ माझ्या मृदू मनाचा,मीच मोजून पाहिला
मि कुठे ना राहिलो,ना..देव कोठे राहिला...

आळसाची मीच माझ्या, ढाल अन केली जरी
प्रयन्तांचे वार तेथे,पडले कमी केंव्हा तरी
दु:ख आणी दुर्दैव सारे,त्यावरी मी झाकले
नशिबाने माझ्यावरी मग,पाश त्याचे टाकले...

नशिबावरी रडण्यास माझ्या,गाव सारा जमविला
लबाडिचा खेळ माझ्या,त्यांनी सुखे तो पाहिला
मी म्हणे माझ्या मनाला,आज यांना फसविले
मन ही माझे म्हणे...मग,'मीच तुजला फसविले!'...

वेगळी धुंदी इथे अन्
वेगळा हा बाज आहे.
वेगळे हे विश्व आणी
वेगळा हा साज आहे.

शांत सारे हे स्वयंभू
शांत इथला नाद आहे.
शांतिचे संगीत म्हणूनी
कोकिळाही शांत आहे.

बंद होती येथ वाटा
बंदिचे संगीत आहे.
आज बंदी पाहिली मी
मुक्त येथे गात आहे.

बंदिचेही शब्द ऐसे
मानसीचा साज आहे.
सुप्तता अन् शांततेचा
मूळचा आवाज आहे.

बोलण्यासी आतुरे तो
खोल आतलाच आहे.
आज या ही..कारणाने
मुक्त तो ही होत आहे.

आजकाल(म्हणजे अगदी गेली ५ वर्ष सुद्धा)फेसबुकवर ब्राम्हण/ब्राम्हणेतर वादाला नुस्तं उधाण आलय.प्रत्येक जण अगदी आपापली पेजेस करण्यापासून ते ग्रुप्स तयार करण्यापर्यंत अगदी पेटलाय. मी जेंव्हा स्वतःला ब्राम्हण समाजातला घटक म्हणुन पाहातो,आणी आपल्या ऐतिहासिक चुका/घोडचुका तसेच आपल्या समाजबांधवाचे/भगिनिंचे त्याच चुकांची पुनरावृत्ती करणारे वर्तन पाहतो.तेंव्हा मला मोठी गंमत वाटते.आपल्या धर्मातल्या अन्यायी भुमिका/वर्ण श्रेष्ठत्वाचे अहंकार...इत्यादी अनेक गोष्टी आहेत.त्या पाहायच्या नाहीत.समजुनही घ्यायच्या नाहीत. केवळ विरोधकांना नामोहरम करणारी आत्मप्रौढीकडे झुकणारी खंडन/मंडन प्रक्रीया चालु ठेवायची.

पिकासोपासून हुसेनपर्यंत कोणाचेही कुठलेही
चित्र ऊचलून पहावे
प्रत्येक चित्रात एक विविक्षित रेघ असते
खरं तर भव्य कॅनव्हासवर ती अगदीच
लहानशी असते
अहो ते पिकासो अन् हुसेनही जाऊ दे
मोरपीस पाहिलयं कधी निरखुन?
त्या सुंदर रंगसंगतीतही एक बारीक रेघ असते
पिसाच्या बरोब्बर मधोमध
बर्‍याचदा या रेघेचा संदर्भ चित्रकारालासुद्धा
समजलेलाच असतो असेही नाही
पण
त्या रेघेशिवाय चित्र मात्र अपूर्ण असते
माझ्या असण्यामध्ये तुझे अस्तित्व
त्या रेघेसारखे आहे
----
एकाकी तळ्याच्या
नितळ पाण्यात दिसण्यार्‍या

कबूल नाही नसलेपण तव
निगूत जपले आहे वैभव
सरले ऋतू कितीक युगाब्धे
हिरमुसले ना जीवन लाघव

अदृष्यातिल दृष्य आभासे
चंचल डोळ्यांमधील बारव
स्मितरेषा गालांवर अंकित
खोल खळ्या ओठांचे पल्लव

भल्या किनारी रुसवा फसवा
अबोल्यात वठले गुंजारव
आभास; विझल्या खुणा सणाच्या
भिजले काळिज हसले शैशव

............................अज्ञात

मन नाही नाही म्हणते पण
हृदयात आस घन कळवळते
दरवळ मृगजळ मेघांचा
अंतरी आर्त अन वादळते

गोकुळ स्वप्नांची सलगी
जिरवून कथानक वावरते
तापल्या काहिली तृप्त
माळभर धुंधुर माया हिरवळते

ओठात शब्द स्वर कंठातिल
भावना लास्यमय ओघवते
आशेस किनारा वाळूचा
दर्पणी कामना विरघळते

....................अज्ञात

प्रवास चालू आहे माझा
शून्याकडून क्षितिजाकडे
.
.
अथक,
अविरत
.
.
थांबता नाही येणार मला
खूप थकलोय, पण
थांबलो तर मन रागावेल
आणि पाय तर चालायला नकार देतायत
जाऊन जाऊन कुठे पोहोचणार?
क्षितीज तर एक रेघ..
आणि शून्य? ते काय?
सुरवात केलेल्या बिंदुला
गोल फिरून पोहचणारी
एक वळसे घेणारी रेघच ना?
.
.
मग का चालावे?
पण मन, ते का ऐकत नाही?
मनालाच ठाऊक
विचारले जरी
सांगता थोडीच येणार आहे त्याला?
आणि सांगितलेच तरी
कळणार कोणाला इथे?
जाऊ दे

आमच्या आगामी " नायक क्रमांक एक" या चित्रपटातले शिर्षक गीत खास आमच्या चाहत्यांसाठी.

या चित्रपटाची पटकथा, संवाद आणि गीते आम्ही स्वतः लिहिली आहेत याची वाचकांनी कॄपया नोंद घ्यावी.

(कंसातल्या सुचना दिग्दर्शकासाठी असुन, नायक नायिकेने कंसाबाहेरच्या शब्दांचे गायन करत नॄत्य करायचे आहे. चित्रीकरण सुरु करण्या आधी कॅमेरामॅनच्या कॅमेर्‍याची बॅटरी चार्ज आहे कि नाही ते तपासावे)

(ज्याच्या कडे बर्‍यापैकी कपडे असतील त्यालाच नायक म्हणुन घेण्यात यावे. नायिका आम्ही आधिच निवडली आहे. तिच्या आईने तीला बर्‍यापैकी कपडे घालुन चित्रीकरणाला पाठवायचे आश्वासन दिले आहे)

पाऊस अडतो, माती काळी
कातर वेळी, रिक्त झोळी

थोडीशी जमीन, थोडेसे आभाळ
मोठ्या चेहर्‍यावर, छोटे कपाळ

वितभर पोटास, पेरभर अन्न
मुठभर काळीज, सुन्न सुन्न

झकपक विज, शहरी वेग
गाव आंधळे, भुईला भेग

राऊळाशी रांग, लांबच लांब
विठू न राखे, त्याचाच आब

कां रे असे, जगणे विटाळ?
रात्र काळ, दिवस दुष्काळ!

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(०५/०३/२०१३)