(अल्पवयीन मुलींवर बलात्कार आणि त्यांची निर्घुण हत्या होते. अश्या घटना देशात घटत आहेत. मग दिल्ली असो किंवा बदायूँ. प्रश्न अनेक आहेत पण उत्तर सापडत नाही. कुठे चूक झाली आमच्या पिढीच्या हातून कि आजची तरुण पिढी वासनेच्या आहारी जात आहे)
कुणी पायदळी तुटवली
एक नाजूक कळी आज?
मध्यान्हन उन्हाळी पसरली
का स्मशान शांतता आज?
ममतेचा कोखात निपजली
का रक्त पिशाचे आज?
माय बहिण भार्या नाती
का निरर्थक झाली आज?
वासनेच्या डोहात तरंगती
का नव तरुणाई आज?
काय जाहली चूक आमची
उत्तर सापडेना आज?
नाही म्हटले तरी तुम्ही सतत येत राहता ……
मी अलिप्तपणे दूर व्हायचा प्रयत्न करतो ….
तरी बघता बघता कळत नाही …
कधी आणि कसा तुमच्या ओढीने खेचला जातो ….
एक आली की दुसरीही येते …
शृंखला अव्याहत सुरू असते
आजूबाजूच्यांना काय माहीत …
मन कुठल्या गाळात रुतून बसते
आपणच अडकायचं नी धडपडत बसायचं….
हा जुनाच नकोस खेळ रोज खेळणं…
तुम्हाला दूर लोटायच आहे हे ठरवूनही
तुमच्याच कुशीत नकळत शिरणं …
नेहमीच्या ह्या ओढाताणीत जीवाची किती घालमेल….
जो ह्या चक्रात एकदा तरी सापडलाय फक्त त्यालाच हे कळेल….
रंगविले मुखवटे अनेक
स्वत:चा चेहरा मात्र
रंगविला न कधी.
तालावर नाचविल्या
मंचावर कठपुतळ्या
नाचायला मला
मिळालच नाही.
मान नटसम्राटाचा
मिळतो बाहुल्यांना
दंश पराजयाचा
मलाच का मिळावा.
पडद्या मागची व्यथा
कळेल का कुणाला
रंगमंचावर मिळेल का
कधी मान सूत्रधाराला.
रूप सावळे आतीव सुंदर
भक्तिरसाचा मनात पाझर
उठे शहारा अंगांगावर
अंतरात वसतो मुरलीधर
निळा गंध त्या निळसर देही
मोहक इतुका तो निर्मोही
वरवर सारे चंचल श्यामल
आत गूढ अविचलसे काही
चराचरांतून घुमे बासरी
सप्तसूर सावळा मुरारी
वाहे यमुना अमृत होवुन
उठती आतुन अथांग लहरी
प्राण नांदतो ह्या तीरावर
त्या तीरावर मन झेपावे
कृष्ण मूर्त सर्वस्व पुरे हे
कृष्णातच समरसून जावे
© डॉ.अदिती जोशी
थंड वाऱ्याची झुळूक यावी,
हलक्याश्या स्पर्शान सरकलेला पदरही,
लाजेची सीमा पार करायला घाबरावा !
तुझा तो स्पर्श,
तुझ्या ओठांनी भिजवलेला शहारा,
शहार्यावर जणू तुझ्या नजरेचाच पहारा बसावा !
मी मुग्ध व्हावी, तू धुंद व्हावा
आणि मग हलकीशी पावसाची सुरुवात व्हावी ..
त्या भिजलेल्या सरी, तू ओंजळीत घ्याव्यास !!
नाजूक फुंकर, ओंजळीतल्या पाण्यावर मारावीस
अन क्षणभर ओठांचा स्पर्श करत,
ते पाणी माझ्या चेहेर्यावर उडवावस !
त्याच काय झालं माहित आहे का???
एक होता अतृप्त ...लहानपणापासूनच...
नावानिशी,नावाप्रमाणे---अतृप्त
गाणं असो..खाणं असो..की गाडी मागून धावत जाणं असो
अजिब्बात थांबायचं नाही. हीच त्याची खूण!
अरे..अरे..अडवा या पोराला
त्याची आयो..मागे ओरडत यायची
पण..तो कुठला थांबतोय? तो त्याच्याच प्रवासात.......दंग!!!
बाळा...हरवशील रे एकटाच कुठेतरी
आयो ओरडायची...
पण अतृप्ता'ला मुळीच ऐकू जायचं नाही
जणू कानच नव्हते त्याला.
तू वादळी समुद्र
मी एक लाट छोटी
मिटते जरी तुझ्यात
येतेच नाव ओठी
तू तेज:पुंज तारा
रात्री नभात येसी
मी एक रातराणी
फुलले तुझ्याचसाठी
तू सूर्य अग्निगोल
मी शांत तृप्त धरती
फिरते यूगे यूगे का
वेडावुनी सभोती
तू मेघ पावसळी
झरसी असा तूफान
मी एक वेल रानी
गाते तुझेच् गान
तू गंध पारिजात
मी लाजरी पहाट
येते तुझ्याचसाठी
भेदूनी काळरात
तू सावळा मुरारी
निर्जीव बासरी मी
देता तू श्वास हलके
घेते तुझ्या लकेरी
"अज्ञेय" नावाच्या कवीने हिंदी भाषेत लिहीलेली एक विलक्षण कविता "असाध्य वीणा" मध्यंतरी वाचनात आली. भारदस्त अन कसदार शब्दसौंदर्याचे बावनकशी लेणे ल्यालेली ही कविता माझ्या मनाला चिंब भिजवून, अतिशय आल्हाद देउन गेली.
मी तर म्हणेन सर्वाधिक आवडलेल्या काही कवितांपैकी ही एक!
___________
कचरा आम्हाला आवडतो
आमच्या घरात कचरा
गल्लीत कचरा
रस्त्यावर कचरा
नाक्यावर कचरा
अड्यावर कचरा
स्टेशन वर कचरा
जिथे पहा तिथे
कचराच कचरा.
विदेशी कचरा
जास्तस आवडतो
कचऱ्याची दलाली
आम्ही आनंदी घेतो.
पडणारी विमाने असो
कि जंग लागलेली जहाजे
किंवा बुडणाऱ्या डुब्या
देशाची सुरक्षा सुद्धा
करतो विदेशी कचरा .
सडलेल्या द्राक्षांचा
सुवास दरवळला
झिंगून डुक्कर
कचऱ्यात पहुडला
परमानंदी टाळी
तयासी लागली.
कचऱ्याचा जयघोष
आकाशी दुमदुमला.
प्रीतीची पारंबी
रामाच्या प्रहराला केळीला जाग येते
पाडाच्या घडातुनी कंगण वाजविते
पूर्वाच्या पावसाने न्हाणीची धुणी केली
वेंधळ्या वादळाने जीवनी जुनी केली
रस्त्याचे रंक-राव फुंकून फुंक जाते ॥
मंजूळ मैना शीळ घालते गोंजारून
बघते रानवल्ली नजर न्याहाळून
चंद्राची चंद्रकला लाजुनी लाजविते ॥
तनूच्या तनाईला ताणतो रानवारा
पाटाच्या पैंजणाला झुरतो जीवसारा
प्रीतीच्या पारंबीला पारवा पिंजारते ॥
चोचीत चोजवाया चालला खेळ न्यारा
झिंगून पिंगा घाली 'अभय' येरझारा
ऊर्मीच्या उन्नतीने उमेदी उसळते ॥
