कविता

गौरी माझी सोनुली
झोपली आनंदाने
तिच्यासाठी गातो
चिउकाउचे गाणे ||

गौरीस आवडे साखर
मउ साय लावुनी
मी झोपवितो तिज
अंगाई गाऊनी ||

गौरी आमची छान
लांब तिचे कान
तिज निजवताना
भरूनी आले मन ||

गौरीच्या गं स्वप्नी
गुळाचे उंच पहाड
रात जाहली मोकळी
स्वप्नांचे उघडे कवाड ||

माझ्या गौरीच्या स्वप्नी
प-यांचा गं गाव
दूधसागरी पोहते
तिची चॉकलेटाची नाव ||

फूल पाकळयाचें सडे
तिच्या नजरे वाहती
आकाशी उडती गालीचे
तिज चांदण्या न्याहाळती ||

वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , त्या कचऱ्याचा , तू मला सोडण्याचा ,
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , पर्वा न करता तोडलेल्या वचनांचा
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , प्रेमाविना तुझ्या लालासलेल्या शरीराचा
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , तू तोडलेल्या तुझ्या बोलांचा , रागाचा

घेऊन जा , तुझी हरएक चिज़,
घेऊन जा , दिलेल प्रेमाच बीज....
कस विसरू तुझ ,लाख वेळाच झूट,
कितीदा न कशी देऊ पून्हा तीच ती सूट …।

काळोखभरल्या वाटेवर
पाऊल जपून टाक
अनाहूत पडलेल्या उल्केचा
खडा पायात शिरेल
अन्
तुझ्या अस्फुट हुंदक्याने
संभोगनिद्रेतले गाव जागे होईल.

कासाराच्या उकिरंड्यातल्या
फुटक्या काकणांची पोरींनी
तोरणे केलीत
वा-याच्या झुळकीला चुकवून
पुढे हो
वारा वळला तर काकणे
किनकिनतील अन्
मन मारणा-या विधवांना
शृंगारस्वप्ने पडतील.

वटवृक्षाच्या सावलीत
खुरटी झालेली झुडपे
बघताना
उगाचच
हरीलाल समोर येतो
अन
सुर्वेमास्तरांच्या सावलीत
कोमेजलेली नासकी
फळे आठवतात.

जगणं हे असचं
असतं का ?
एक सूर्य
अन त्याचे ग्रह
त्यांचे असंख्य उपग्रह
काही शोधलेले तर
काही काळकुपीच्या
मागे दडलेले
पुढे कधीतरी
परप्रकाशित उजेडात
सामोरे येणारे.

तुह्य माह्य लानपनं
कसं गेलं मजाकीनं
येते यादं घळी घळी
नाई भुललो आजुनं

धुर्या वरच्या बोरीले
जातं व्हतो संगमंग
रखवाली पाह्यताचं
कशी आंगाले बिलंगं

माहा अक्षर खराबं
मारे मास्तरं म्हनूनं
रमे तुह्यं मनं कसं
तेचं अक्षर पाहूनं?

जत्री जायाचा जीवाले
बाई हरीक केवळा
कशी मांगस घेऊनं
खनं जरीचा पिवळा

टकं लाऊनं पाह्यसं
चिची वरं राघू मैना
कायं कयलं त्यातलं
तूह्या जीवाले सांगना?

जीवा वाटते राहूनं
व्हावं आजूनं लहानं
तूह्या संगचं खेऊनं
भागू मनाची तहानं

मनाला गॅलरी आपली आपली
गॅलरीतले आपण, आपले आपले.

गुलाब काढा, मोगरा लावा
मोगरा काढा, मरवा लावा,
मरवा काढा, सुगंध ठेवा
मनाला गॅलरी आपली आपली
गॅलरीतला सुगंध आपला आपला.

खुर्ची काढा, झोपाळा लावा,
झोपाळा काढा, चटई टाका,
चटई काढा, मोकळीच ठेवा
मनाला गॅलरी आपली आपली
गॅलरीतली स्पेस आपली आपली.

काचा काढा, गज लावा
गज काढा, पडदे लावा,
पडदे काढा, उघडीच ठेवा
मनाला गॅलरी आपली आपली
गॅलरीतला प्रकाश आपला आपला.

अखेरची मानवंदना
अखेरची ही मानवंदना
नतमस्तकल्या स्वरी
अश्रू होऊन हृदय वितळले
योद्ध्या चरणावरी

कृषीवलांना, मृदश्रमिकांना
तूच आसरा होता
अर्थवादाच्या प्रबोधिनीचा
तू प्रकाशतारा होता
तूच आमुची मथुरा, काशी
प्रयाग नि पंढरी

एका दाण्यापासून दाणे
हजार निर्मित जेथे
डाकू, लुटारू बनूनी शासक
सनद घेऊनी येते
उणे सबसिडीचा मांडलास तू
हिशेब गणितेश्वरी

युगायुगाच्या अबोलतेला
फोडलीस तू वाचा
मूठ आवळून लढवैय्याची
शिकविलीस तू भाषा
आयुष्याची मशाल चेतवून
जगलास जन्मभरी

वादळच जोराचे आले, की गाठी आपोआप ढिल्या झाल्या,
माहित नाही खास, काय घडले विशेष!
पण हाय!! निकर कड्यावरून घसरले,
अन मैना सगळ्या फांद्यांवर दिसल्या.

CTRL + C, CTRL + V

कॉपी पेस्ट कॉपी पेस्ट कॉपी पेस्ट
करत राहणाऱ्या आपल्या
बोटांना , मनाला , शरीराला
कॉपी पेस्ट कॉपी पेस्ट कॉपी पेस्ट
ची वाळवी लागून
बोटं आणि मन सडून -झाडून जाण्यापूर्वी
जवळच्या किंवा लांबच्या
समुद्र किनाऱ्यावर जावं

अथांग समुद्र किनाऱ्यावर आपला तुकडा
शोधून वाळू हातात घ्यावी
आणि बांधायला घ्यावा वाळूचा किल्ला