कविता

या मदिरालयात सगळेच धुंद
जाळुनी स्वत:स दिवे जाहले मंद
पसरला सर्वत्र अस्पृश्य गंध
रिचवुनी चषक, उरले रक्तांध !!

किती बुडवावे क्लेष चषकात?
मद्याने मेंदू बधीर कळ हृदयात
जमतात इथे दुख: विसरण्या उद्याचे
कोणी काही म्हणा, साम्राज्य आहे मद्याचे !!

खर्चुनी पदर, स्वत:स विकतात
हाय! पिळविटणा-या संगीतात रिझतात
स्वत:ला फ़सवुनी, प्रतारणा करतील
अम्रुताही लाजवेल हे विष, पिऊनी मरतील !!

ही बंधने आता तुटायाचे मला भय वाटते,
ही बंधने आता तुटायाचे मला भय वाटते!

क्षण गुंतुनी जातोय जो पुढच्या क्षणी निःशब्दसा
त्याने युगांनाही लुटायाचे मला भय वाटते!

बंदिस्त माझे जाहले आहेत स्वर काचांतुनी
मी गाउ जाता त्या फुटायाचे मला भय वाटते!!

हा दाटला काळोख माझ्या भोवती चोहीकडे
धमन्यातला पारा सुटायाचे मला भय वाटते!!

आहे वसंताचा ऋतू अजुनी कितीतरी दूरसा
अन पाकळ्या माझ्या नटायाचे मला भय वाटते!!

-मनमेघ

टीप- ही गझल नाही. गझल सारखी वाटत असली तरीही. तेव्हा तंत्राचा मुद्दा बाजूला ठेवून वाचावीत ही नम्र विनंती.

तू म्हणतेस कवितेतल, तुला काही कळत नाही
पण म्हणून काही तुझ, कविता होण टळत नाही

हलकी हसतेस नजरेतून, अदा जीव घेवून जाते
मतल्यासह एक सुंदर, गझल सहज होवून जाते
ही बेहोशी सखे, कुठल्या मैफीलीत मिळत नाही,
अन म्हणून काही तुझ, कविता होण टळत नाही..

मुक्तछंदात बोलताना, गुंफून घेतेस सहज आर्या ,
तुझ्या मात्रा मोजताना, गाते अभंग माझी चर्या,
काय लघु, काय गुरु, हिशोब काही जुळत नाही,
पण म्हणून काही तुझ, कविता होण टळत नाही..

प्रेम तुझे हे बरसणारे

पाण्यावर हलकेच तरंगणारे फुलच जसे काही

तोच मंद मंद सुवास दरवळतो मनात खास

तोच तो कोमलपणा वेड लावे जीवा

तुझाच ध्यास अन् प्रेमाचाच श्र्वास

तुझ्याच आठवणींची मनात रास

असता जवळ तु हरपतसे भान

दुर जाताच हे जीवन माळरान

तुझ्यात रमले आणि विरघळले

जशी विरघळावी दुधात साखर

आणि उरले फक्त प्रेमच प्रेम... प्रेमच प्रेम

न्हाव्याच्या परसातल्या
तुळशी वृन्दावनातील
देव चोरल्याबद्दल
तू मला कोंडून
मारले होतेस
मग दिवसभर
तू डोळे
पुसत राहिलीस
मी तुला
टाळत राहिलो
मध्यरात्री जाग आली तेव्हा
तुझा हात छातीवर
होता
अन्
पश्चातापचे भाव ठेवून
शांत चेह-याने तू
निजलेली !

मग अशीच तू कधीतरी
निजलीस न उठण्यासाठी
ओल्या डोळ्यानी
मी स्वत:ला कोंडून
घेतले
सा-या जगाला टाळत
मध्यरात्री जाग आल्यावर
दार तसेच बंद होते
अन् छाती उघडी
तुझा हात नसलेली

तुर्तासतरी क्षमा असावी, (उघडल्या उघडल्या एक कविता दिसावी अशी अपेक्षा असेल तर, किमान ह्या धाग्यातून स्फुर्ती घेऊन कुणी कविता बनवून प्रकाशित करत नाही तो पर्यंत) खरे म्हणजे इतिहासातल्या मस्तानी, काशीबाई आणि बाजीरावांना भारतात त्यांच्यावर एक चित्रपट रिलीज झाल्याचे कळले आणि मस्तानीला कवितेतून सर्वांना नववर्षाच्या शुभेच्छा द्याव्या वाटल्या अशी एक कविता/ काव्य कल्पना सुचता सुचता माझ्या मनातल्या मनात राहीली, -कविता सुचताना लगेच लिहिणेबल माहोल नाही मिळाला का कोण जाणे उगाचच जरासे अस्वस्थ वाटते - हि कवि मनाची अस्वस्थता स्वतःपाशीच न ठेवता इतरांशीही शेअर करून, 'मस्तानी कवितेतून सर्वांना नववर्षाच्या शुभे

अघळपघळ बोलता बोलता गंमत सांगून गेला
ओंजळभरून चंद्र आज अंगणात बरसून गेला

खेळत होता तिच्या केसांशी काल उनाड वारा
श्वास रोखूनी पहात होता उभा आसमंत सारा
वाऱ्याशी मी त्या असा एक करार आहे केला
न चुकता माझ्यासोबत घेऊन येणार त्याला
ओंजळभरून चंद्र आज अंगणात बरसून गेला

नाजुक तिच्या हातात फुलला होता पारिजात
तिचाच सुगंध जणू भरून घेत होता उरात
इवल्याशा फुलासंगे मी एक करार आहे केला
लपवून जरासा तिच्याजवळ नेणार आहे मला
ओंजळभरून चंद्र आज अंगणात बरसून गेला

सकाळ होती वाचत होतो
पेपर, हातामध्ये चहाचा कप
ग्यालरी माझी चार फुटाची
माती भरल्या मडक्यांचे जग

एका मडक्यात होती तुळस
रांगोळीला केलेला आळस
गतलग्नाच्या बांगड्याही तशाच
नुकतीच आलेली न्हाउनी उन्हात

दुसर्‍या मधील अबोली तर खास
खेळवीत होती ओल्या दवास
थोडीशी गच्ची बाहेर झुकून
रोखवीत होती अगणित श्वास

हाय एक होते कोरफड तशात
ना रूप सुगंध गणनाही कशात
घेतसे कधिमधी आजारी असता
औषध म्हणून केवळ लावावयास

तु सोडुन गेलेल्या वाटांवरती, आता मी देखिल फिरकत नाही
तुला सोबत न घेउन आलेलं, बहुदा त्यांनाही ते आवडत नाही
अशी आल्यापावली माझी कितीदा परत पाठवणी केलीय त्यांनी.................तुझ्यासाठी

तु दिसत नसलेल्या सांजेपासून, बेलगाम उधळलाय तो
प्रत्येक ओहोटीशी झुंज देत, तुझ्या शोधात निघालाय तो
हर भरतीला वेड्यापरी सगळे किनारे पिंजुन काढलेत त्याने....................तुझ्यासाठी

माझिया मनासी कधी तरी
वाटते फिरावे नदितिरी ||
हळूच घेउन हाती
हिरव्या गवताची
कुरवाळावी पाती ||
नाजुक.... गुजगोष्टी
सांगाव्यात तयाशी
भेटून त्याना लोटले
दिस आज किती तरी - ||

सांगावे नाते जलदाचे
नदीच्या संथ जळाशी
संबध ऐलतीराचा
आणि पैलतीराशी
तसाच सरितेचा
सांगावा सागराशी
जन्म गिरिकुंदरमाहेरी
सार्थक अर्णवी पद सासरी ||

वाटते मना परोपरी
नित्य फिरावे नदितिरी ||