कविता

बोलवू का पावसाला? का थांबू जरा?
तू म्हणशील तसं
आजकाल माझ्या शब्दाबाहेर नाही आभाळ!
.
.
.
तिला वाटतं मी खोटंच बोलतो
किंवा पावसाचा अंदाज वगैरे वाचून असं काहीबाही बोलतो
आणि नसतीलच पावसाचे दिवस तर मग
उसासा सोडते ती नुसताच
पण मला खरच येतं अहो पावसाला बोलावता
हल्ली-हल्लीच जमायला लागलंय.
खरं तर अचानक आलेला पाऊस तिला आवडत नाही
म्हणून मग मी विचारत असतो तिला
तिला वेडेपणा वाटतो हा माझा
पण पाऊस येतोच दरवेळी...हो येतोच
अगदी चिंब भिजवणारा पाऊस येतो
ती भिजते कधीकधी...अगदीच नाही असं नाही

कवितेचे पहिले नाव मंत्रालयात भूलाबाई

भूलाबाईच्या माहेरी

विरोधी नणंदा, सत्तेतल्या भावजया
घरात नव्हतं मुनीमाशिवाय तिसरं कोणी
मंत्रालयातबसून लोणी, खाल्लं कोणी खाल्लं कोणी
तेच खाल्ल वहिनींनी वहिनींनी....
आता माझा दादा येईलग येईलग
दादासोबत सभागृहात बसीनग/बसेनग
दादा तुझी बायको चोरटी चोरटी
असू दे माझी चोरटी चोरटी
कायद्याचे हात आहेत लाबं
मत्रांलयातलयात फायलींना
लागलेली आग पाहून येतो थांब
भूलाबाई गेल्या काढाया सासरची रुष्टी
पाठी विसरल्या भूलाबाई माहेरच्या गोष्टी

देऊळ कफल्लक , वितळू लागे खांब

गाभारी ध्यानस्थ तरीही सांब

दुरून पार्वती जपे कसे सौभाग्य

रोज उशीवर विरघळलेले थेंब

ही आर्त हाक कि वनी लागली आग

चिंतेत पार्वती कुठवर जपू विराग

उंब-यात पाउल चाहूल सदाशिवाची

अर्ध्यावर तुटले स्वप्न... आली का जाग ?

माणूस निघतो समाधानाच्या शोधात
सगळीकडे फिरतो, खूप खूप शोधतो
पण समाधान काही सापडत नाही
वाटेत त्याला अनेक माणसं भेटतात
त्याच्यासारखीच, पण वाट चुकलेली
सगळे एकमेकांना विचारत राहतात
पण समाधान कोणाकडेच असत नाही
समोर असतात असंख्य वाटा
कोणती वाट पकडायची कळत नाही
पकडलीही एखादी वाट तरी
पार कशी करायची उमगत नाही
त्या वाटेवरसुद्धा असतात अनेक वाटाडे
वाट दाखवण्याचं आश्वासन देत
आधी पोहचवलेल्या माणसांच्या
कहाण्या सांगत आणि फुशारक्या मारत
माणसे त्यांच्यावर विश्वास ठेवतात
पण माणसांचा शिधा हडप करुन

आकाश उतरता खाली
अस्तित्व नष्ट कराया
मी हळूच पांघरून घेतो
आईची हळवी माया

ती पैलावरती माया
ऐलावर होते रात
ठेवता उशीवर डोके
केसातून फिरतो हात

का डोळ्यामध्ये आसू
का अंतर्मन व्याकूळ
गगनात भारली प्रतिमा
अस्पष्ट करतसे धूळ

झाकल्या पदराखाली
आयुष्याचे कोंदण
आईच्या हातावरती
एक पिंडीचे गोंदण

हातात चंद्र धरून
स्वप्नात भेटते आई
घेऊन कुशीत मजला
गाते अजूनही अंगाई

.
( चाल: पाऊले चालती पंढरीची वाट -)

लाटणे सोबती सोडीना ती पाठ
मनी संसाराची सोडावी का वाट ... | धृ |

भांडूनिया सारी चाळ ओरड्याने
जमता रिकाम्या घरी शुकशुकाट ... लाटणे

खाष्ट दुष्ट सारे नातेवाईक ते
साधुनिया संधी, न बसती मुकाट ... लाटणे

चुकविता प्रहार मी लाटण्याचा
कसा त्या बयेचा वाढे थयथयाट ... लाटणे

मनी खंत धरता नसे तडजोड
झेला भांडीफेक एका पाठोपाठ ... लाटणे
.

.
"" मतदानाच्या यादीमधुनी गायब राजा राणी -""

(चाल- भातुकलीच्या खेळामधली राजा आणिक राणी)

मतदानाच्या यादीमधुनी गायब राजा राणी
अर्ध्यावरती नाद सोडला मतदानावर पाणी ...

नवरा वदला "मला ग नाही, नावाची ती आशा
माझ्या नावापुढेच आहे 'मयत' खुणेची रेषा "
का भार्येच्या डोळा तेव्हा भरून आले पाणी ..... अर्ध्यावरती .....

भार्या वदली बघत एकएक यादीमधला फोटो
"उद्या पहाते दुसऱ्या आपुल्या प्रभागात मी फोटो "
पण नवऱ्याला नव्हती खात्री दूर बसे जाऊनी .......अर्ध्यावरती....

आई घेना मला कुशीत
दुसरे मी काही नाही मागत

जग हे मला पोरका म्हणवते
उसने अश्रु आणून हळह्ळते

रोज तुझ्यासाठी फाट्क पोतरं टाकतो
उपेशेने ते का विणु पाह्तो

वाट बघत मी झोपी जातो
पुन्हा तुला स्वप्नातच पाह्तो

त्रिभुवन सुंदर पुष्पराज पर्णावर होते विराजले
जणू माझ्या स्वागतासाठी आतुरलेले

मिटलेल्या नयनांनी हसणारे
सुगंध कुशीत ठेवणारे

सायंकाळी सुंदरतेचा मुखवटा उतरला
पुष्पराज सुगंधातुन दरवळत राहिला

सुंदरतेचे अस्तित्वही नामशेष जाहले
गुणरुपी सुगंधच स्मरणात राहिले