असं गं रक्तिम मुख तुझं
जसं मिटल्या लाजाळूचं पान ,
त्यावर टेचात चालणं गं
वळवी वैराग्याची मान !!
मीच थिटा वर्णू कसा
सृष्टीत तूच महान,
सुरमयी कटी सखे
तुझा कुमुदिनीचा वाण !!
एक पाचोळाच मी सखे
ज्याला कुठून देहभान ?
मन आलं दबकत चाखण्या
तुझे ओठ रंगले पान !!
बेहोष गंध तुझा तो
त्यात रेखीव कमान,
बेसावध तुझ्यात तू मात्र
भुंग्यांना त्याची जाण !!
कधी जाण हृदय हेही
खुपसे तुझ्यावर कुर्बान,
मला लाभावं माळण्या
वेणी गजरयाचा मान !!
इमारत..
मी टकमक पाहतो
त्या उच्चभ्रु अलिशान इमारतीकडॆ
जीला गर्व जाणवतो
स्वत:च्या उच्च्भ्रु अस्मितेचा आणि
तिच्या प्रस्थापित संस्कॄतीचा
म्हणुनच;
ती हसते
माझ्य़ा खुज्या अस्तित्वाकडॆ बघुन..
रंगबेरंगी प्रकाशात ती सजते
पिवळ्य़ा कांतीची नववधु भासते
आता तीलाही जाणवते
स्वत:मधील एक हुकमी अस्तित्व
मग;
ती स्वत:च्या साहेबांचे अनुकरण करते आणि
काही फ़ुटाच्या अंतरावर असलेल्या
माझ्य़ाकडॆ व माझ्य़ासारख्या असंख्य
लहान खुराड्य़ांकडॆ बघुन
ती स्वत:ताला पुन्हा एकदा प्रस्थापित करते....!
घर शेणाच, घर मेणाच, माती दगड वीटानचे
घर कसं ही पण घर हवं -------------------
माउलीच्या साउलीच, अश्रुभरल्या ओलाव्याच,
घर हसतं, घर रांगत , घर बाळमुठीत कोंदणात सजतं ,
घर कसही पण घर हवं ----------------------
लडिवाळ , घर हवं गाउलीच्या सायी सारखं ,
घर मधु मक्षिकेच, मधभरल्या ओलाव्याच,
मधभरल्या माधुर्याच----------------------------
घर कसं सजतं ----------------------------
घर कणाकणानी सजलेलं , घामाच्या रेघांच
घर घराचे घरपण टिकविणारे , ----------
एकलव्य....
कित्येक शतके उलटली
युगांतरे झाली
सत्तांतर घडले
मी माञ स्थिर आहे
त्याच सहानुभूतींच्या बंदिस्त नजरेत..
कोणी नाकारले म्हणूनच
शांत निश्चिल मूर्तीच्या साक्षीनेच
मी लक्ष्यावर असंख्य बाण सोडले
मी धर्नुधर झालो
रक्ताळलेल्या चार बोटांचा
श्रेष्ठ शिष्यही झालो
तेव्हाच;
त्या हाताकडे पाहताना
दु: खाचा लवलेशही नव्हता मुद्रेवर
पण;
मी डगमगलो ढासळलो
तुमच्या अनुत्तरीत प्रश्नात?
तुमच्या सहानुभूतीच्या नजरात?
तुमच्या पाणावलेल्या इतिहासात?
तुमच्या या पराजित युगात...!
कैफ़ियत..
मेल्याशिवाय जात नाही : नागपुरी तडका
माझा बाप...
रामप्रहरी उठायचा
शेणपुंजा करायचा
नांगर घेऊन खांद्यावर
दम टाकीत चालायचा
गार गार थंडीतही
घामामध्ये भिजायचा
माझा बाप....
गायी-म्हशी चारायचा
दूधदुभते करायचा
भूमातेच्या कुशीमध्ये
मरेस्तोवर राबायचा
कांदा-मिरची-भाकर खाऊन
आला दिवस ढकलायचा....
माझा बाप....
आजारी पडला तरी
घरामध्येच कण्हायचा
औषधाला पैसा-अधला
कुठून आणू म्हणायचा
देव तरी पावेल म्हणून
पूजा अर्चा करायचा ....
श्रद्धा म्हणजे आधी असतो
कल्पनांचा भास
श्रद्धा म्हणजे नंतर होतो
त्यां'चाच पहिला श्वास
श्रद्धा म्हणजे आधी असतो
जाणिवांचा खेळ
श्रद्धा म्हणजे नंतर होतो
फुकट जाणारा वेळ
श्रद्धा म्हणजे कुणा तोंडी
दो वक्ताची रोटी
श्रद्धा म्हणजे काही तोंडी
सहज पडलेली बोटी!
श्रद्धा म्हणजे काहिंसाठी
pre plan जुगारी अड्डा
श्रद्धा म्हणजे कुणासाठी
स्वत:च पडायचा खड्डा
श्रद्धा म्हणजे कुणी करतात
ठरवून मोठ्ठी होळी
श्रद्धा म्हणजे कुणी मारतात
ठरवून छुपी अरोळी
(अल्पवयीन मुलींवर बलात्कार आणि त्यांची निर्घुण हत्या होते. अश्या घटना देशात घटत आहेत. मग दिल्ली असो किंवा बदायूँ. प्रश्न अनेक आहेत पण उत्तर सापडत नाही. कुठे चूक झाली आमच्या पिढीच्या हातून कि आजची तरुण पिढी वासनेच्या आहारी जात आहे)
कुणी पायदळी तुटवली
एक नाजूक कळी आज?
मध्यान्हन उन्हाळी पसरली
का स्मशान शांतता आज?
ममतेचा कोखात निपजली
का रक्त पिशाचे आज?
माय बहिण भार्या नाती
का निरर्थक झाली आज?
वासनेच्या डोहात तरंगती
का नव तरुणाई आज?
काय जाहली चूक आमची
उत्तर सापडेना आज?
पावसाने साद दिली
नाद त्यास तुझा होता
भिजलेली सर ओली
चिंब स्पर्श तुझा होता...
दाटलेले नभ वेडे
भाराने ओथंबले
थेंब आले सर सर सर
मृद्गंध तुझा होता...
मत्त गार गार वारा
देहावरती शहारा
लख्ख वीज लकाकली
भास त्यात तुझा होता...
मंद धुंद पावसात
भिजलेल्या तन-मनात
हुंकारला, आसुसला
श्वास, तो ही तुझा होता...
