कविता

लांबच लांब डांबरी रस्त्यावर
घरंगळत जाणारे पावसाचे पाणी
कुठेतरी जाऊन थांबत असेलच
कदाचित, तिथेच तू भेटशील..
--
तुला ते पाणी भेटल्यावर
मी सोडलेली कागदाची नाव
तुला सापडली असेलच त्यावर
त्या नावेत तुझ्यासाठी
माझी स्वप्नं पाठवली आहेत
एखाद्या तरी स्वप्नाने तुला
घायाळ केले असेलचं...
--
त्या नावे पाठोपाठ
नारळाच्या करवंटीत
चार चाफ्याची फुलं पाठवली आहेत
सकाळी घराच्या मागच्या आंगणात
सापडली तेव्हा
तुझ्या स्मिताचा सुगंध आठवला
--
तुझ्यापर्यंत पोहचतांना

नभी काजळी दाटता सूर ओला
उरा अंतरातून बरसून गेला
झरा आत वाहे,तरीही सुनी मी
अधूरी सख्या रे तुझ्यावाचुनी मी

कुणी हासते वा कुणी गीत गाते
कुणी प्रेमरंगात रंगून जाते
उभी एकटी दूर सार्‍याहुनी मी
अधूरी सख्या रे तुझ्यावाचुनी मी

झरावे किती मेघ आतून सारे
फुलावे किती अंतरंगी शहारे
फिरो गार वारा किती आसमंती
तरी कोरडासा उरे जीव अंती

नव्याने नटो ही धरा मेघवेडी
नवी बावरी लाजुदे सांज थोडी
उभी पायथ्याशी नव्याने जुनी मी
अधूरी सख्या रे तुझ्यावाचुनी मी

निसर्गकन्या : लावणी

चांदणं गारा, श्रावण धारा, वादळवारा प्याली
मेघांची गडगड, विजांची कडकड, ऐकून ठुमकत आली
पावसात भिजली, तरी न विझली, ज्योत मनी चेतलेली
भान हरपली आणि थिरकली, वयाची वलसावली

आली निसर्गकन्या आली, ठुमकत आली, थिरकत आली .... ॥धृ०॥

हिरवळ ल्याली, पावसात न्हाली, न्हाऊन चिंबचिंब झाली
मुरडत आली, लचकत आली, लाजून पाठमोरी झाली ...... कोरस

निसवता जोंधळा जणू, दाटली तनू, चोळीला भार
उगवती वल्लरी जशी, कांती लुसलुशी, अंग सुकुमार
वनी विहरली, दिशांत फिरली, तरूवर पिंगण घाली .... ॥१॥

संथ पाउस पडतो
झाडे,कौले भिजवीत
जणू स्वप्न उतरते
जडावल्या पापणीत....
झाडे चिंब शहारली
पक्षी मिटत पंखात
शांत दुपार पेंगते
थेंब थेंब न्याहळत...
ओल्या लाल कौलांवर
मंद पावसाचा सूर
हिरव्या कंच शेतावर
संथ थेंबांचा पदर...
ओला वास रानीवनी
ढग पाण्यात वाहात
भोवताल सारे स्तब्ध
थेंब एकटे गातात....

स्वर्गातून अवतरली तु, जणु मदनाची रती,
लावण्यवती परी तु, पाहताक्षणी गुंग झाली मती
तु येताच पक्षी, गातात स्वागतगीते,
दवावरून चालते तु, तेव्हा गवतही शहारते
केसांशी खेळत जेव्हा, वारा तुला झोंबी घालतो,
मनातल्या मनात तेव्हा, त्याचाही हेवा वाटतो
शृंगारासाठी तु एक, टवटवीत गूलाब हाती घेतला,
पण सौँदर्य तुझे पाहुन, बिचारा गूलाबही लाजला
तु जिथे ठेवते पाऊल, तिथे धरणीलाही प्रेमांकुर फूटतो,
आणि तुझ्या बागडण्याने, प्रेमाचा सुगंध दरवळतो
चिँब पावसात भिजताना, तु बेधुंद झाली,
आणि तुझ्यासमवेत नशा, मलाही चढत गेली

विठ्ठलाला पिणारा पाहिजे..!

बोला! पुंडलिका वरदे हरी विठ्ठल...!!

सोडी केशसंभार
विखुरला स्तनांवर
दृश्य वेड लावी मला
नग्न सावळ्या रूपाचे

हात वेढले उराशी
त्याचे होता युग्मपाश
बोटे आतुर धावती
तप्त देठांपाशी

खोल जाता नाभी-डोही
घनदाट होई सृष्टी
अंधारात साथ देती
तुझे चित्कार

चिंब ओल्या पाकळ्यांत
होती जिव्हेचेच दंश
माझ्या ओठांवर चव
तुझ्या अमृताची

पाऊस आलाय

सालाबादप्रमाणे

वेड्या आठवणी जागवायला

पुन्हा-पुन्हा मला लावतोय

माझ्याच मनावर रागवायला

वेडा पाऊस, वेडा...

वेडावणारा पाऊस वेडा

वेड लावतोय, वेडावतोय

कृष्णमेघांच्या सावलीमागून

आतुर होऊन बोलावतोय

भिजायला...

हो...भिजायचंय मलाही...

पण थोडं थांबावं लागेल...

हल्ली असंच करावं लागतं

मनात आलं, तसं वागलं,

मोकळं झालं, असं होतंच नाही...

थांबावंच लागतं

आणि मनालाही थांबवावं लागतं

पण येणार मी, नक्की...

मलाही भिजायचंय ना...

दिनांक : ०१-०७-२०१४

"माझी गझल निराळी" : दुसरी आवृत्ती प्रकाशन सोहळा

                     शब्दांजली प्रकाशन, पुणे तर्फे दिनांक २९-०६-२०१४ रोजी पत्रकार भवन, नवी पेठ, पुणे येथे सकाळी ११:३० वाजता "माझी गझल निराळी" या गझलसंग्रहाच्या दुसर्‍या आवृत्तीचा प्रकाशन सोहळा संपन्न झाला. या कार्यक्रमासाठी प्रमुख पाहुणे म्हणून डॉ. संगीता जोशी,  सौ. विनिता देशमुख आणि डॉ. अविनाश भोंडवे उपस्थित होते.