कविता

माझ्या वेदनेला लाभो जोड तुझ्या वेदनेची...
तुझ्या वेदनेला लागो ओढ माझ्या वेदनेची....

वेदनेला जात नाही, वेदनेला धर्म नाही..
सारे विसरून जाती , वेदना ते वर्म वाही..
डोळ्यांतले अश्रू हाच, वेदनेचा पंथ आहे..
वेदनेला जिंकणारा, हाच खरा संत आहे...
साधू नाही, संत नाही, पाइक मी वेदनेचा...
अधू नाही, अंध नाही, सोशिक मी वेदनेचा...
तुझी वेदना नं काढो, खोड माझ्या वेदनेची... १

मोकळेपणाने सांगावयाचे झाल्यास मला स्वतःला एकही बोलीभाषा येत नाही. परंतु मराठी विकिपीडियाच्या मराठी विक्शनरी या (ऑनलाईन शब्दकोश) बन्धू प्रकल्पासाठी

१) मराठीच्या बोलीभाषांमध्ये असलेल्या पण प्रमाण मराठीत न वापरल्या जाणार्‍या शब्दार्थांची नोंद घेणे.
२) एखाद्या (कोणत्याही) शब्दास प्रमाण मराठीत वापरात नसलेला पण बोलीभाषेत असलेल्या समानार्थी शब्दांची नोंद घेणे

तसं तर रोज असते तिथे ती
पण आज दिसली मला
डोळ्यांना अंधाराची सवय झाली असताना
अनपेक्षितपणे प्रकाशाचा झोत शिरावा थेट डोळ्यात
असं काहीसं झालं मला
सा-या जगाने टाकलेल्या कच-यात
तिचं जगणं वेचत असते ती रोज
आणि बहुतेक वेळेला
जवळच असलेल्या झाडाच्या सावलीत
तिचं कळकटलेलं पोर खेळत असतं
पण आज जरा लांब ठेवलं होतं तिने त्याला
अरे हो,
काल ते झाड तोडत होते नाही का....
तिने संगितलं असेल का, त्या झाड तोडणा-यांना
तिला ते झाड हवय म्हणून?
पण संगितलं असेल तरी तिचं कोण ऐकणार म्हणा

आमची प्रेरणा:
१) (रेडा म्हणे वडाला)
२) सेकंड होम...
३) नरेंद्र मोदिंचे विकास मंत्र

गेला रेडा एकदाचा, मोठा भार होता,
चारा खाउन माजलेला तो लालु प्रसाद होता.

घोटाळ्यात अडकला कोळसा,महाग झाला गॅस.
झटपट काम करण्यासाठी विन्टेज कारची आस!

डोंगर उघडे पड्ले,शेती ओसाड झाली,
वाढता वाढता वाढे,लोकसंख्या अफाट झाली.

।। नया दिन ।।

नवा दिवस
उगवलाय!

घेवून
नवी पहाट!

आलाय
नवा प्रहर!

टाकून
जुनी कात!

कालचाच मावळलेला
तो सूर्य,
आला आहे!

नव्या आशेचा
नवा सोनेरी किरणांचा
शर्ट घालून!

प्रत्येकाला
जगण्याची
नवी उमेद द्यायला!

प्रत्येकाच्या जीवनात
अंधार दूर करुन
प्रकाश वाटायला!

चला रोज
स्वागत करुया
त्या सूर्याचे !

जो घेवून येतो
आपल्या जीवनात,

रोज एक
नवी पहाट!
नवे चैतन्य!
नवा दिवस!

नया दिन !!

# लेखक - निमिष सोनार

अस्थी कृषीवलांच्या

पाया रचून गेले कर्तव्य जागणारे
होते तसेच आहे नुसतेच बोलणारे

होऊ नकोस कष्टी चिंतातुराप्रमाणे
जालिम इलाज कर तू विध्वंस रोखणारे

माजून तर्र काही दिसतात कर्मचारी
प्रत्येक कागदाला पैशात घोळणारे

देणार साथ काया नाही मनाप्रमाणे
उडत्या मनास छळते हे शल्य बोचणारे

रस्ता नवीन नवखा दुर्गम-दरी-पहाडी
संगे हवे कशाला वाटेत धापणारे?

धर्मांध शोषकांच्या झुंडी तयार झाल्या
जातीत पांगलेले अन्याय सोसणारे

अस्थी कृषीवलांच्या पुसतात संसदेला
करतात आत्महत्त्या का देश पोसणारे?

मागितलाच कोणी कधी
माझ्या जिवंतपणाचा पुरावा,
की शोधाशोध चालू होते असंख्य
कवितांची, वह्या-कागदांची, ई-मेल्स् ची,
अश्रू पडून फुटलेल्या शाईची,
(त्यातलं काही नाहीच मिळालं,तर)
आपल्या दिवसरात्रींची, उन्हापावसाची, हसण्यारडण्याची
(पण हे सगळं कधीच संपून गेलंय!)
फोटो, मिस्ड् कॉल्स्, मेसेजेस्, फॉरवर्ड्स् ची
(आता तर तुझा नंबरही माहीत नाही)
...
न गवसणाऱ्या, न उरलेल्या, निरुपयोगी
निरर्थक, निर्जीव, निर्माल्य सगळ्यात
सतत, केवळ तुलाच धुंडाळत राहणं,
इतकाच माझ्या सजीवतेचा दाखला
पुरेसा नाहीये का तुला?

रंगविले मुखवटे अनेक
स्वत:चा चेहरा मात्र
रंगविला न कधी.

तालावर नाचविल्या
मंचावर कठपुतळ्या
नाचायला मला
मिळालच नाही.

मान नटसम्राटाचा
मिळतो बाहुल्यांना
दंश पराजयाचा
मलाच का मिळावा.

पडद्या मागची व्यथा
कळेल का कुणाला
रंगमंचावर मिळेल का
कधी मान सूत्रधाराला.

रूप सावळे आतीव सुंदर
भक्तिरसाचा मनात पाझर
उठे शहारा अंगांगावर
अंतरात वसतो मुरलीधर

निळा गंध त्या निळसर देही
मोहक इतुका तो निर्मोही
वरवर सारे चंचल श्यामल
आत गूढ अविचलसे काही

चराचरांतून घुमे बासरी
सप्तसूर सावळा मुरारी
वाहे यमुना अमृत होवुन
उठती आतुन अथांग लहरी

प्राण नांदतो ह्या तीरावर
त्या तीरावर मन झेपावे
कृष्ण मूर्त सर्वस्व पुरे हे
कृष्णातच समरसून जावे

© डॉ.अदिती जोशी