मौजमजा

आमच्या स्पर्धा परीक्षा मार्गदर्शन केंद्राचे सर, त्यांनी विद्यार्थ्यांकडे 'वेरूळ-लेणी' भेट देण्याबाबद कल्पना मांडली. मी स्वतः औरंगाबाद (संभाजीनगर) मध्ये राहत असून हि एकदाही 'वेरूळ-लेणी' बघण्यास कधी गेलेलो नव्हतो. जवळच घृष्णेश्वर आणि खुलताबाद(रत्नापूर) भद्रा मारोतीला शंभर वेळा जाऊन आलेलो आहे. पण 'कैलास लेणी', अजून नाही!
आमच्या हडको ब्रँचचे ५-६ विद्यार्थी तयार झाले. औरंगपुरा आणि सिडको ब्रँच मध्ये जास्त उत्साही कार्यकर्ते होते.

मुलगी आता एकड़चि झालेली आहे, आणि तीच चांगल व्हावे म्हणूनच एकड़ आणली आहे. पुढील सर्व सुखी दुक्खि आयुष्य याच घरातच आहे तीच!

लग्न झालेल्या मुलीने प्रायोरिटी सासरी दिलेली उत्तम!

नवरयाची सध्या इतकी परिस्थिति नसेल की फ़क्त नवरा-बायको वेगळ घर घेऊन राहतील. पुढच सांगत येत नाही, पण सध्या नवरा 0 असल्यासारखा आहे! पण येणाऱ्या काळात 100 असेल!

नवरा नीट वागत ही नसेल, कारण असेल त्याला पण! कोण मुद्दाम मुर्ख पणा करेल!

आशे संस्कार ही नाहीत की सकख्या आई बापाचं बेधड़क अपमान होईल!

आई बापन कोणत्या कष्टानिे आयुष्य बनवले, त्यामुळे त्यांचे पन देने आहे!

पिंग पिंनिंग ..पिंग पिनिंग ...
मोबाईलात सहाचा गजर झाला. धडपडत उठून ब्रश केलं, तोंड धुतलं आणि फ्रीज उघडल. दुध कालच संपलेलं. पन्नासची नोट आणि कॅरी बॅग घेऊन दुधवाल्याकडे गेले. दुधाचे दुकान कॉलनीच्या त्या टोकाला. लीटरचा पाउच घेतला आणि पन्नासची नोट त्याच्या हातावर टिकवली
‘छे रुपया छुट्टा देव भाबी.’
‘सुबे सुबे कैसा छुट्टा ? अब्बी तो निकली.’
‘तो चार रुपयेका क्या दू बोलो.’
‘कुच्च नको मेरेको..’
‘तो ठैरो अब्बी दुसरा गिराक आये तब लेना.’
घरात पडलेली सकाळची कामं आठवत तिथेच उभी राहिले. पाच सात मिनिटांनी चार रुपये हातात पडले. पळत सुटले.

शीर्षक चुकून तसे लिहीले गेले नाहीय किंवा टाइपो ही नाहीय :)
'खुलता कळी खुलेना' या धन्य सिरेलचे नाव 'खुलता खुळी खुलेना' असेच काहीतरी असायला हवे होते किंवा मग,
तू एक खुळा अन मी एक खुळी, आम्ही सारे खुळे, खुळ्यांचा खेळ चाले, काहीही चालले असते.

या नावाचे क्रेडिट एका सखी शेजारणीला, खूप दिवसांनी ती निवांत गप्पा मारायला आली असतांना घरी हा प्रकार
लागलेला होता, तेव्हा तिने शिरेलचे असे बारसे झाल्याची मौलिक माहिती पुरवली.
आम्हाला काय मग, खी खी करायला तेवढेच निमित्त :)

अर्ध्याहून अधिक बालपण ३ खोल्यांच्या आगगाडीच्या डब्यासारख्या खोल्यांतून गेले त्यामूळे बागेशी व त्यायोगे झाडांशी थेट असा संबंध फारसा आला नाही. नाही म्हणायला मावशीच्या घरी थोडीफार झाडं होती पेरू, डाळिंब, पपई, चक्री (पांढर्या फुलांचे झाड याला विदर्भात चक्री म्हणतात). पण तो संबंध केवळ तिच्या घरी जाण्यापूरता होता. सातवी आठवीत असताना स्वतःच्या घरात राहायला गेल्यावर मात्र बागकामाचे बाळकडू वडीलांकडून मिळायला लागले.

तर मंडळी झालं असं की मिपाराज्यात अनागोंदी माजली. कोण कुणाचा डू आयडी, कोण कुणाचा खरा आयडी काही म्हणता काहीच ताळमेळ लागेना. एक दिवस असंच रमत गमत आम्ही खरडफळा गल्लीमध्ये डोकावलो. एरवी छान गुण्यागोविंदाने नांदणारे प्रजाजन अंगात वारं भरल्यासारखे खरडी टाकत होते. सहसा धुराळी धाग्यांना वळसा घालूनच आम्ही जनातलं मनातलं, जे न देखे रवी या गल्ल्यांमध्ये पोचत असल्याने खरडी वाचून वाद कोण घालतंय आणि कोण सरळ बोलतंय हेच आमच्या निरागस बुद्धीला
झेपेनासे झाले.

(हा लेख अनाहितामधे पूर्वप्रकाशित आहे आणि तिथले काही उल्लेखनीय उत्तम साहित्य ज्यात कोणतेही वैयक्तिक संदर्भ नसतील असे यापुढे नियमितपणे लेखिकांच्या परवानगीने मिपावर सर्वांसाठी खुले करू. - अनाहिता)

------------------------------------

(आमची प्रेरणा)
मागच्या महिन्यात आमच्या घरी मोठाच फंडा झाला..
नाही हो, माझा अन माझ्या नवऱ्याचा नव्हे, तिचा अन तिच्या पिल्लांचा !
सगळा घोळ माझ्या झाडांच्या हौशीमुळे झाला असं नवऱ्याचं म्हणणं. तर मी म्हणते त्याच्या आळशीपणामुळेच इतकी आणीबाणीची वेळ आली.

(अनुभव खरा, नावे खोटी)

त्या नोटांच्या बंडलातून सराईतपणे एक एका नोटेवर अंगठ्याचे बोट फिरत होते. ती दहाची नवी कोरी करकरित नोट हळुवार निसटली. अंमळ झटका घेऊन तीच्या डोक्यावरुन खाली घरंगळली. मऊसूत खांद्यावरुन येऊन उभारलेल्या वक्षावर क्षणभर स्थिरावली, पुढच्या क्षणी फिरून खाली ओघळली. घागर्‍याच्या निर्‍यांमधून लपत-छपत कार्पेटवर पडली. त्या निर्जीव नोटेवरल्या हसर्‍या गांधीजीच्या चष्म्यावर तिच्या टोकदार हायहिलची टाच पडली. गांधींचा चष्मा फुटला नाही पण माझ्या आतमधे खोल कुठेतरी, काहीतरी खळ्ळंकन फुटलं.

................................................