इशारा

पैजारबुवा के पाऊल पे पाऊल डालते हुए मयभी इधर अपनी एक मजबूर रचना प्रस्तुत करती हूँ. मिकादादा, पैजारबुवा, एसभाय, और अपने मोहल्ले के आन बान शान अभ्या दो डॉट सबकी माफी पयलेसे ले लेती हूँ. दुनियाकी हर एक औरत अपने नवरे का सबसे ज्यादा म्हणजे लयच गुस्सा कब करती मालूम? जब वो घोरता है तब. इसलिये मैने यइच टॉपिकपे फटाफट सटासट एक कविता लिखही डाली.

ठहेरे हुए पानी मे
किसीने डाले पत्थरकी तरह
होता है तेरा घोरना

कहेने को तो पत्थरकी आवाज
चूल्लूक इत्तीसीच होती है
बस पानी में उस चूल्लूककी
अनगिनत तरंगें उठती है

मागून मागून थकलेली माणसं आली कोणी ,
उतरले तोंड डोळा सुटलेले पाणी
ला ला ला ला , ला ..ला ला

गेलेच आहेत पैसे आता खिशात काही नाही
पैसे कुणा मागू आता मला कोण देई
बडबडत बसतो सारखा गेले पैसे पाण्यात
व्याज गेले माझे तरी मुद्दल द्या हातात
सांगायची आहे माझ्या शहाण्या मुला
नाडलेल्या लोकांची ही कहाणी तुला .....
ला ..ला ला ला ला , ला ..ला ला ला ला.... ||2||

गेले प्यायचे राहूनी
ते.. पहिल्या धारेचे देणे
माझ्या पास कालच्या विड्या
आणि थोडे बॉइल शेंगदाणे

आलो होतो रांगत मी
काही थेंबांसाठी फक्त
रात्रीचे-ओझे आता
कॉर्टर कॉर्टर शोधी फक्त

आता पिऊन घेऊ रगड
राहू कण्हत कशाला!?
होते जगण्याचे निर्माल्य
नाही, तर.. फिरतो बोळा!

अवं हे जग लई न्यारं, हितं खोट्याचंच वारं ह्याला खरं बोलनं सोसंना
ह्याचा दिखाव्याचा तोरा, ह्याचा कागद हाय कोरा
हितं सत्याची लेखणी पोचंना
हितं हुच्चपणाची गोडी रं, नको फुकट छेडाछेडी रं
अरं सोंगाढोंगाचा बाजार हिथला, साळसूद घालतोय्‌ अळीमिळी
अन्‌ डूख धरिती, डंख मारिती, घरात भोळी अन्‌ भायेर कळी रं, रं, रं

अशा गावात तमाशा बरा, खोट्याचा खरा, पिचकारी भरा,
उडू दे रंग, उडू दे ढंग, उडू दे संग
दिखावू पडद्याच्या आत, अवसेची रात, घुबडे ती गात, होवू दे दंग

अगं चटकचांदणी, चतुर दामिनी
काय म्हनू तुला तू हायेस तरी कोन

अश्शी सासू असती तर, आंम्ही असे झालो नसतो
भर तारुण्यात बायकोला,
असं उठसूट सासुरवाडीला घेऊन गेलो नसतो
तिची नसती आली कुणालाच सर
अश्शी सासू असती तर

आळी सगळी गाजवली असती,
मिजास मोठी केली असती,
राजा बनून हिंडलो असतो
मेव्हणीही म्हणली नसती मेल्या बाजु सर
अश्शी सासू असती तर

घरातल्या कार्ट्यांजवळ तिला सोडून गेलो असतो
आंम्हीसुद्धा नवरा-बायको मग सतत जवळ दिसलो असतो
मळ्यातल्या शिदुबाने दिले असते अनेक वर
अश्शी सासू असती तर

बाटा रुते कुणाला, आक्रसतात ऍक्शन
रीबॉक मज रुतावे हा दैवयोग आहे

सांगू कसे कुणाला कळ फाटक्या बुटांची
शिवून आठ जागी मी चालतोच आहे

डिस्काउंट येतो, टाकून 'अर्थ' देतो
माझी निवड बुटांची घाईत होत आहे

अस्सल असेल की चीनी माल आकळेना
ब्रांडेड मागवोनी ही त्रस्त त्रस्त आहे

-- स्वामी संकेतानंद

कुजबुजणारे कोणी असतात
कोणी शहाणे तर कोणी वेडे असतात
दुनियेच्या या उकिरड्यावर
वळवळणारे कोणी किडे असतात

अरे जा शब्दांनीच मारतो तुला
नंगे फकीरसुध्दा *जडे असतात
काळाच्या डोहात बुडून मार तू एक खंबा
कोणी हौशी तर कोणी बेवडे असतात

विश्वाचा परित्याग केलास तू
पण फुटलेला एक बुडबुडा तू
ऐकतो आहेस ना महाराजा
या आदिम रचनेचा खेकडा तू

स्फुर्तीदाते: मितभाषी आणि त्यांचे लाघवी मूल.

प्रश्न पहिला माझा,
रे गड्या मितभाष्या,
काय पिवुनि तुवा
वाजवला हा ढोल-ताश्या!

मूळ बघता सर्व वादांचे
असे बस फक्त पिण्याचे
अध्यात्म नाहीरे षंढाचे
हे तुज नाही कळायाचे.

भेद भावा तु बघ जरा
अज्ञानास फाडती टरा टरा
डोळे फिरवती गरा गरा
दंभ नाहीच इथे खरा

तुम्हा नसे त्याची प्रचिती
म्हणुनि त्या खोटा म्हणती
मनापासुनि ते ओरडती
अंधारासी मी एकच पणती.

जव्हेरजींच्या उदासीकडे बघून आमचेही दु:ख खदाखदा करत वर आले... ;) ;)

घरात जरा उदासच वाटलं
हापिसात काल, जरा मटणंच हाणलं
सायबाच्या स्टेनोला बघण्यात पण- पाणी प्यायचं राह्यलं!

बोंबलून-ओरडून जवा घसा कोरडा पडला
मेल्या जोश्यानं त्यात जगभर पाणीच कोंबलं!
यावर हसून तिनं माझ्याकडे पाह्यलं
सगळ्या रागाचं जणू 'पाणी-पाणी' झालं!

कविता हवी तशी जमली नाही, इतरांनीही कविता करून कावळ्यांना न्याय द्यायला हरकत नाही, आम्ही आमच्या परीने पैजारबुवांच्या आवाहनाला खालील प्रमाणे दाद दिली आहे.

अहो मानवी बाईजी, अहो मानवी रावजी
खोट्या बदनामीचा दंड भरून जावाजी,

आम्हा कावळ्यांचा अन मानवी बायकांचा संबंधच काय
तुमच्या बायांनी आम्हाला फुकाचं बदनाम केलं हाय

अहो मानवी बाईजी, अहो मानवी रावजी
खोट्या बदनामीचा दंड भरून जावाजी,

तुमच्याकडन हाय दंडाच येण
आमच घर मेणाच का शेणाच तुम्हाला काय देण घेण