पावसाविषयी असूया
पाहून माझे खुप हाल झाले
पावसाने केले तुझे केस ओले
गवतावर पडताच पाऊल शहारले अंग
भान हरपले जगा विसरले भिजण्यात दंग
पाऊस फिका पडला थेंब पडताच गाली
तुझ्या केस झटकण्याने तुषार पडले खाली
ओली करून साडी पाऊस मातलेला
बरसतो पुन्हा झिम्माड तुझ्या अंगाला
गिरकी घेतली, उड्या मारल्या, हात पसरले
विषाद वाटला माझाच तु पावसाला कवेत घेतले
पाषाणभेद
०७/०७/२०१९
तुझ्या नकळत तुझे शहर फिरून आलेय –
डोळे न उघडता तुला पाहून आलेय
रस्ते ओलांडताना तुझा हात धरला आहे –
तुझा हात घामेजला आहे
मंदिरातले कासव ओलांडले आहे –
तुझ्या हातावर तीर्थ ठेवले आहे
दर्ग्यातल्या जाळीतून डोकावले आहे –
लोबानचा गंध दरवळत आहे
मिठाईच्या दुकानात इमरती घेतली आहे –
हात चिकट, तोंड गोड झाले आहे
भर बाजारात चिक्कीच्या बांगड्या घेतल्या आहेत –
तुझे डोळे चमकत आहेत
रसवंतीत पांढऱ्या मिशीचा रस प्याले आहे –
तुझा रुमाल पुढे, हसू मागे आहे
कुरबुर झाली
(काल रात्री साडे तीन वाजता पाणी बचतीवर एक पथनाट्य लिहीले. एका व्हाट्सअ‍ॅप गृपमध्ये येथील सदस्य दुर्गविहारी अन दीपक११७७ यांनी झोप घेत चला अन काही कुरबुर झाली असेल असे विनोदाने लिहीले. सकाळी मी ते वाचले अन मग त्यांना देण्याचे उत्तर या गीतलेखनातून लिहीले.)
तुझ्यासंग माझ्यावाली
कुरबुर झाली ग कुरबुर झाली
त्यानेच माझी झोपायाची
ग झोपायाची पंचाईत झाली ||धृ||
खरं सांगा तुम्हाला वाटतं की नाही
कुणीतरी आपल्यावर बेहद्द प्रेम करावं
तसे आयुष्यात भेटतात हजारो लोक
त्यात आपणही कुणाचं विश्व म्हणून जगावं
कुणाच्या नुसत्या कल्पनेने गुदगुल्या होतात का
कुणाच्या तरी आठवणी तुम्हालाही छळतात का
नसेल जाणवलं अगदीच तुम्हाला काहीही जरी
भरलेल्या डोळ्यातल्या भावना तरी कळतात का
कुणीतरी असेलच की तुमच्यासाठीही झुरणारं
तुमचे दुर्गुण माहित असूनही भरभरुन प्रेम करणारं
अशी आपली व्यक्ती मिळायला लागतं अपार भाग्य . . .
तुमच्यावर जो प्रेम करतो तोच तुमच्यासाठी योग्य !
हेच ते जीवघेणे हळवे तळवे
ज्यावर तू तुझे काळीज काढून ठेवलेस!!
शक्य वा हिंमत असती तर
हे तळवे बाजूला काढून
फोटोत घडी घालून
पुरून टाकले असते...
ना ही असोशी असली असती...
ना अंधारात डोळे खुपसून
न उजळणार्या पूर्वेकडे
पहात राहिले असते....
ना रक्तातून तुझे भिरभिरणे ऐकत राहिले असते....
नाहीतर,
माझ्या दोन्ही तळव्यांना
पंख व्हायची शक्ती घटकाभर देता,
तर विधात्याचे काय जाते?
-शिवकन्या
नवरा बायकोचं भांडण
असं काहीच नसतं
तो म्हणतो पूर्व, ती म्हणते पश्चिम
बस एवढंच म्हणणं असतं
बघितलं तर ती ही एक गंमत असते
हाताबाहेर जाईल
एवढं ताणायचं नसतं
दोन चार दिवसांच्या अबोल्यानंतर
आपोआपच नरम व्हायचं असतं
वीजांच्या कड्कडाटानंतर पावसानं
धरणीला भिजवायचं असतं
तिनं हळूच
कुशीत शिरायचं असतं
त्यानं हळूवार
कुरवळायचं असतं
मायेच्या ओलाव्यात
नवीन जग फुलवायचं असतं
किती भाग्यवान तुह्या पैंजणाचं घुंगरू ग
मी आसा दुर अन ते तुह्यापाशी राहतं ग
नको निघू भर दुपारचं उन्हातानाची ग
कमरेवर जरी पाणी तरी डोईवरी आग ग
चालतांना चाल तुही लचकेदार ग
रानामधी धावती हारीणी नाजूक ग
सगळीकडं आसती काटेरी बाभळी ग
तु रानामधी उगवलं गुलाबाचं फूल ग
किती वाटतं दोन शब्द तुह्याशी बोलू ग
पन बोलतांना वठी नाही काही येत ग
तुह्या नजरंला जवा नजर माझी भिडती ग
ढगातली वीज पडं लक्कन काळजात ग
एकडाव तरी तु माह्यासंग मनातलं बोल ग
तुझ्या बोलानं फुटलं मह्या काळजाचं डेकूळ ग
तुझ्यापाशी जन्मलेली माझी
हट्टी, खोडकर, अल्लड
कविता
तू डोळ्यांत सांभाळून
घेऊन ये....
येता येता वाट चुकली
तर मला जागं कर...पण
मी माझ्याच तंद्रीत असेन
तर
माझ्या कवितेला वाट विचार....
हि सर पावसाची पुन्हा आज आली
हि सर पावसाची पुन्हा आज आली
पुन्हा आसवांची मोकळी वाट झाली
मन व्याकुळ होते, पुन्हा चिंब न्हाते,
क्षितिजावरी का तुला ते पहाते ?
पुन्हा पावसाशी तुझी बात झाली.
हि सर पावसाची, हि ओढ तुला भेटण्याची.
हि सर पावसाची पुन्हा आज आली
तुझ्या आठवाणी पुन्हा जाग आली
मन बेभान होते, तुझे गीत गाते.
का मिलनाची तुला साद देते ?
तुला भेटण्याची का मना आस झाली ?
हि सर पावसाची, हि ओढ फक्त मिलनाची.
मी हळूहळू पण निश्चितपणे
पार दिसेनाशी होईन
तेव्हा तू चौकट ओलांड,
आणि निघताना.....
आपल्या हसल्याबोलल्या
आवाजांची फूले घेऊन ये
आपल्यातल्या गहिवरांचे
कढ, न हिंदकळता आण
मी न ओलांडलेली अंतरे
तू सहजच पार करुन ये
माझे न उच्चारलेले नाव
चारचौघांत सरळच घे
सगळे उठून जातील तेव्हा
आपल्यातल्या शब्दांची
आरास मांड
त्यानंतर आपोआप दिवा लागेल
तुझ्या डोळ्यांतले पाणी विझेल
